WIDOCZNIE TAK MUSI BYĆ - CZĘŚĆ 1

DZIEŃ WCZEŚNIEJ, WIECZÓR PRZED STRASZNYM DNIEM, KTÓRY ZMIENIŁ WSZYSTKO...

Magda zeskoczyła z krawężnika, nucąc przy tym swoją ulubioną piosenkę. Zrobiła półobrót i parę kroków w bok kołysząc się przy tym z gracją. Dziewczyna miała na sobie granatową sukienkę i tak tańcząc, przypominała nimfę, wyciągniętą prosto z baśni. Był piękny wiosenny wieczór. Zapadał zmierzch. Pola mieniły się, odbijając promienie księżyca. Niebo — było gwieździste — jak w bajce.

"- Zmieniło się - zmieniłam się ja i ty. I oni też. Zmienił się świat, lecz zostało w nas, coś z tamtych chwil i lat. Zostało we mnie i w nich i w tobie. Tylko wspomnienia. Zadarte, smutne i wesołe... " - Magda śpiewała pełna zachytu i rozmarzenia - Mam tylko nadzieję, że nikt mnie nie usłyszał – powiedziała do siebie rozbawiona.

- Zresztą, nawet jeśli, to co z tego? Pomyślą tylko, że za dużo wypiłam, czy coś w tym rodzaju. Każdemu się zdarza. - stwierdziła. — W sumie, to tak. Upiłam się! Upiłam się miłością i pięknem świata!

Tak do siebie mówiąc, spojrzała w niebo. Wśród roziskrzonych gwiazd rozpoznała parę gwiazdozbiorów, których przez ostatnie noce uczyła się z zapałem. Szła polnymi drogami, które były ledwo oświetlone, a światła miasta zostawiła za sobą. Było to idealne miejsce do obserwacji. Gwiazd było więcej i były łatwiej dostrzegalne niż pośród świateł miasta. „Sztuczne gwiazdy zabijają blask tym prawdziwym" usłyszała kiedyś Magda od babci. Także wtedy wspólnie spacerowały pod roziskrzonym niebem. „Ty bądź tą prawdziwą, kochana. Choćby nie wiem, jak bardzo chcieli cię przygasić. Ty bądź sobą". Jej słowa jak echo, odbijały się w głowie Magdy. Zawsze, gdy patrzyła w niebo pełne małych światełek. „Ciekawe, którą z nich jestem... a raczej, którą bym mogła być".

- Ach, gdyby to było takie proste babciu... - uśmiech pojawił się na zamyślonej twarzy dziewczyny — Dogi! Chodź, wracamy do domu! - Z trudem oderwała wzrok od nieba, na które z chęcią patrzyłaby całą noc, czekając na pierwsze promienie wschodzącego słońca. Musiała już wracać. Zmierzch już zapadł na dobre, a nie chciała bardzo oddalać się od domu o tej porze. Doskonale wiedziała ile zmartwień ma jej mama i nie miała zamiaru dodatkowo jej niepokoić swoją długą nieobecnością. Jasna, wesoła kulka podreptała w jej stronę. Dogi — pies Magdy, był młodym labradorem, który zawsze swoją obecnością wzbudzał ogrom śmiechu.

Błękitne oczy popatrzyły na Magdę z wyrzutem. „Tam było coś ciekawego" - mówiły – „A ty mi przerwałaś obwąchiwanie...". Magda uśmiechnęła się do psa i podrapała go czule za uchem.

~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~.~~~~.~~.~~.~~~~.~~.~~.~~~~.~

Przy wejściu do domu czekała na nią przykucnięta Hania. Mała dziewczyna, gdy tylko zobaczyła nadchodzących, zerwała się na równe nogi.

- Dogi! Dogi! – ucieszyła się na widok czworonożnego przyjaciela. Przytuliła go z całej swojej maleńkiej siły, po czym spojrzała na starszą siostrę.

- Magda... A powiedz mi, powiedz mi – jąkała dziewczynka, widocznie czymś przejęta – a powiedz mi, czy są czarne osy?

- Czarne osy? Z tego, co wiem, to nie ma. A skąd ci to przyszło do głowy?

- No bo wiesz, ja widziałam coś takiego. Wyglądało to, jak osa, z tym że było czarne.

- Wiesz malutka, jest dużo owadów. Może to była ważka albo mucha?

- Nie, na pewno nie! To z pewnością wyglądało jak osa. Z tym że było czarne. - uparcie powtórzyła dziewczynka.

- hmm, a może to była osa? Tylko że wpadła do smoły i się pobrudziła? - Magda podała pomysł młodszej siostrze, która roześmiała się na tę myśl. Nie zdążyła się opanować, bo siostra zaczęła ją bezlitośnie łaskotać.

- Prze.. Przestań, proszę! - krzyczała rozbawiona.

- Nie puszczę cię, dopiero nie dostanę buziaka!

- I tak mnie, nie puścisz, nawet jak ci go dam! - Szczery dziecięcy głos rozniósł się echem po podwórku i pobliskich polach. „Jak w bajce" pomyślała starsza ze sióstr, dalej nie puszczając małej.

- Kochanie, dlaczego jeszcze nie jesteś w łóżku? - mama, która stanęła w drzwiach, przerwała wesołe wybryki.

- Och, mamo! Dlaczego muszę chodzić tak wcześnie spać? - oburzyła się Hania.

- Bo jesteś jeszcze moją małą księżniczką, a małe księżniczki już o tej porze śpią – powiedziała czule matka. Kiedy pojawiła się świadomość pójścia spać, zapał dziewczynki lekko przygasł. Mimo wszystko, małe ogniki wciąż błąkały się w jej oczach, co nie umknęło uwadze jej starszej siostrze. Magda uśmiechnęła się lekko. „Moja perełka" - pomyślała.

- A czy księżniczka Hania nie pamięta, kto na nią czeka, po tamtej stronie nocy? - spytała. Nie mogła pozwolić, by te promyki szybko zaginęły. Trzeba było rozniecić żar, zanim całkiem zgaśnie.

- Elfy i zaczarowane wróżki? - mała zapytała zaciekawiona.

- I krasnale spod poduszki! No już, zmykaj do nich! - „Udało się — ogień rozniecony, dzieciństwo uratowane" - pomyślała, patrząc, jak Hania znika w przedpokoju, zostawiając za sobą porozrzucane małej wielkości buciki.