WIDOCZNIE TAK MUSI BYĆ - CZĘŚĆ 2

Róże. Tak właśnie pachniała późna wiosna. Słońce. Tak właśnie wyglądała. Hmm, a może to lato, w tym roku się za bardzo pospieszyło? Na ławeczce, obok krzaku białych róż, siedziała starsza pani. Starsza? Tak na prawdę, to nikt nie wiedział, ile ma lat. Jedni mówią mniej, drudzy więcej... a czy to ważne? Babcia Marysia na pewno była pełną sił i młodzieńczego entuzjazmu osobą. Owszem, jej twarz pokrywała delikatna siateczka zmarszczek, lecz czy się tym ktoś przejmował? Już dawno, dzięki temu, udało się jej, wytłumaczyć najstarszej wnuczce, że to, co na twarzy, to czas i przeżyte doświadczenia. To właśnie są prawdziwie skarby.

„Ubiór, oczy, wyraz twarzy, gesty, chód... z ludzi da się czytać jak z otwartej księgi. Pamiętaj, żeby wyrażać siebie i żeby być godną tego, kim jesteś".

Ach, jakie to niesamowite być babcią! Cenioną, starszą panią. Spełnioną. Jak dobrze kochać i być kochanym. Otworzyła oczy i spojrzała na otaczający ją krajobraz. Białe róże, cichy strumień wody, wypływający między skałami ukrytymi gdzieś między jej ukochanym kwiatem - Budleją Dawida - przyciągającą liczne motyle, jej ukochane owady, tak parszywe i jednocześnie piękne.

Zza krzakami Tawuły Szarej, wiła się ścieżka, prowadząca do gospodarstwa, skąd od czasu do czasu dobiegały wesołe "Iaa! Iaa!", które wykrzykiwał jej ulubieniec - osioł Ignacy. Był bardzo rozmownym osłem. Gospoda była miejscem, które w jakiś sposób podsumowywało jej całe życie. Życie, pełne przygód, łez i radości. Wypełnione artystycznymi pomysłami i podróżami... Maryśka nawet się nie zorientowała, kiedy zamknęła oczy.

- Marysiu! Pani Marysiu! - słowa powoli docierały, do naszej drzemiącej, zamyślonej starszej pani - Pani Marysiu! Telefon do pani! Magda dzwoni!

- Pani Marysiu! Czy pani śpi? - Stała nad nią młoda dziewczyna, lat dwudziestu. Ciemne, grube włosy zaplątane w długi warkocz, zwisał sięgając jej nadgarstków. Maryśka otworzyła leniwe oczy i uśmiechnęła się do niej.

- Nie, teraz nie śpię, ale owszem spałam. Jednak widzę, że mnie - droga Kaju - przyzywasz z zaświatów, z informacją, że moja wnuczka dzwoniła, prawda?

- Tak, pani Marysiu. Nie umiała się dodzwonić na pani numer, więc zadzwoniła na stacjonarny w kuchni.

- I powiedziała ci coś ciekawego, czy mam też sama do niej zadzwonić i się dopytać? - starsza pani, spoglądała na tą młodą, lekko nierozgarnioną dziewczynę z upodobaniem. Cieszyła się z jej energii. Sama taka kiedyś była... ba! nadal jest. Mimo wszystko wiedziała jednak, że młodość rządzi się własnymi prawami, a starość - swoimi.

- Nie, nie musi pani, mówiła, że chciała tylko przekazać, że przyjdzie dziś wcześniej z Antkiem, żeby pomóc przygotować rzeczy do warsztatów i nakarmić Ignacego i króliki. Wspominała też coś o króliku na urodziny Hani, ale szczerze mówiąc, byłam tak zajęta przyrządzaniem zupy ogórkowej, że nie do końca zrozumiałam, o co jej chodzi. Może o to, żeby na urodzinach, zamiast tortu podać królika? Chociaż... wydawałoby się to absurdem, prawda? No, nie ważne, przyjdzie, to się wszystkiego dowiemy. Pięknie w tym roku kwitły przebiśniegi, prawda? Szkoda tylko, że tak krótko... - spojrzała na piękny ogród. Ona także, jak pani Marysia, kochała to urokliwe miejsce.