Poprzednie części: wiersz na kolejne urodziny których nie będzie

wiersz o świcie

wrześniowa mgła wychodzi z rowu

przekracza ulicę

kładzie się na kostce brukowej przed salonem samochodowym

człowiek wyciera nos w bawełnianą chusteczkę

pies warczy krótko i cicho

już mnie znają

nie ma co robić pani

żywopłotu nie ma – nie strzygę

drzewa nie ma to skąd wziąć liście

zimą będę odgarniał śnieg

całą Biblię przeczytałem pani

wiersz napisałem

może bym powiedział

i zdawało się już że słowa przeszły nad kamieniem

między prętami zamkniętej bramy

wyszły na drogę

lecz tylko schował chustkę do kieszeni

i zniknął razem z psem w blaszanej stróżówce

wrześniowa mgła podnosi się z opustoszałego placu

przekracza ulicę

wchodzi do rowu

Następne części: Wiersz A.R. o pogardzie

Komentarze (38)

Narrator dwa lata temu

Niesamowicie nastrojowy i obrazowy jest ten wiersz.

Jakaś posezonowa cisza, bezczynność, uśpienie i oczekiwanie, ale na co? Lato odchodzi, jest tylko wrześniowa mgła, będzie się snuć dopóki nie zetnie jej mróz i tylko na to można liczyć

Pięknie potrafisz malować słowami.

Trzy Cztery dwa lata temu

Narratorze, tak spróbowałam opisać tę porę dnia - świt - o tej porze roku, którą Ty dobrze opisałeś. Koniec lata, początek jesieni, czas mgieł.
Wiersz jest dla mnie ważny, bo łączy się z ważną rozmową. Kiedyś mój ojciec dorabiał do emerytury jako stróż w pewnym Domu Kultury. Pracę załatwiła mu znajoma bibliotekarka. Któregoś razu, gdy spotkałam się z tatą, zapytałam go, jak wygląda praca stróża, czy jest mu ciężko.
- Nie jest ciężko. Nie ma żywopłotu, to nie strzygę. Nie ma drzew, to nie muszę grabić liści. Itd.
Jakiś czas później szłam do pracy, a było to przed piątą rano, rozmawiałam sobie z pewnym psem, który szedł wzdłuż ogrodzenia, po drugiej stronie siatki: "Dobry pies! Jak tam? Zjadłeś kość? Dlatego tak wesoło? Z czego się cieszysz, co?". Pies nic nie mówił, tylko biegł, a wtedy, we mgle, posłyszałam, jak ktoś wyciera nos. I ten ktoś zagwizdał, i pies pobiegł do niego i znikł.
Pomyślałam wtedy o swoim ojcu. On wprawdzie nie miał budki na placu ani psa. Miał pokoik, gdzieś w budynku Domu Kultury. I tam sobie siedział i czytał książki.
A później złożyłam ten wiersz z tych dwóch sytuacji.

Narrator dwa lata temu

Trzy Cztery, moją pierwszą refleksją na ten wiersz było: Człowiek jest zbyteczny, na nic mądrość i doświadczenie, wszystko przemija, uczucia wypełnia pustka — nawet napisałem taki komentarz, ale zaraz go wykasowałem, bo sądziłem, że ponosi mnie fantazja. A przecież to żadna fantazja tylko życie. Gdy w moim wieku traci się pracę, może nawet nie będzie tej budki dla stróża, tylko na pociechę pies.

Trzy Cztery dwa lata temu

Wszystko przemija. I te lektury, i te nasze wiersze. Ale są takie "chwile we mgle", w których wszystko może ożyć. Mgła, która wyleguje się w przydrożnych rowach, czasem się budzi i gdy przechodzi na drugą stronę ulicy, przecina nam drogę - my w nią wchodzimy. Bezbronni wobec tego, co w niej odnajdujemy.

Patriota dwa lata temu

Jakbym to widział. Bardzo plastyczna narracja.
To mogło wszędzie się wydarzyć.
Wszędzie, gdzie stoją takie zapomniane przez Boga i ludzi stróżówki, w których urzędują zaspani portierzy i kulawe ale za to zawsze wierne człowiekowi psy, a raczej mieszańce, kundle, bo to one są najwierniejsze.

Trzy Cztery dwa lata temu

Patriota, pewnie, takie budki są na całym świecie, pod całym szerokim niebem.
Kiedyś zamieściłam tu krótką historyjkę z takiej budki. To rozmowa pewnego oryginalnego stróża i jego psa:

https://www.opowi.pl/ze-strozowki-a67455/

Zapraszam:)

Nuria dwa lata temu

O, trafiłam na pisanie jakie lubię. Super.
5!

Trzy Cztery dwa lata temu

Dziękuję!

Grain dwa lata temu

podinspirowałaś

Grain dwa lata temu

aż muszę i ja machnąć składaka

Trzy Cztery dwa lata temu

Zaraz sobie poczytam.

rozwiazanie dwa lata temu

Człowiek z bawełnianą chusteczką i jego wyznania trafnie uzupełniają klimat wiersza.

Trzy Cztery dwa lata temu

rozwiazanie, jesienna mgła, jesienny katar, jesienne zniknięcie.

rozwiazanie dwa lata temu

Trzy Cztery, to prawda wszystko na swoim miejscu:)

kigja dwa lata temu

Ten klimat...
Za uchwycenie Twojego klimatu Trzy i Cztery oddałabym uncję duszy.
Mgła, jako Biała Dama, która sprawdza swoje włości. Pięknie!

Niedawno widziałam niesamowicie wyglądającego chłopca, a w piątek drugiego! Dumam, ciągle dumam, jak Ty byś o nich napisała.

Zdrówka! :)

Trzy Cztery dwa lata temu

Haha, jak byłaś tu u mnie, ja byłam u Ciebie. I Tobie zdrówka kigja.

Dekaos Dondi dwa lata temu

TrzyCztercio↔Normalnie jak obraz żywy, namalowany. Niby zwyczajnie, lecz nie. I pierwsza zwrotka, najbardziej taka... no... nie wiem, co rzec aż:)↔Pozdrawiam:)?↔%

Trzy Cztery dwa lata temu

Dekaos, miło być docenionym za malowanie przez kogoś, kto przecież maluje. Dzięki.

Cicho_sza dwa lata temu

Przedmówcy już chyba powiedzieli wszystko co sama chciałabym Ci napisać. Piękny obrazek, utkany z życiowych spraw, obleczony w mlecznobiała szatę mgły. Miło mi i spokojnie po tej lekturze. I trochę jakbym to ja wyzierala z tego rowu, obserwując ten Twój obraz ?

Trzy Cztery dwa lata temu

Cicho_sza, a to ciekawe spojrzenie, taka identyfikacja z wędrującą mgłą. Podoba mi się. Dziękuję.

kikimora dwa lata temu

Klimat jak w obrazach Hoppera.

Trzy Cztery dwa lata temu

Rzeczywiście, jest coś na rzeczy. Bardzo dziękuję za ten komentarz!
I - taka ciekawostka, czy też zbieg okoliczności - możesz przeczytać mój wiersz, zainspirowany "Nocnymi markami" Hoppera:

https://www.opowi.pl/lbnr-88noc-jastrzebia-albo-bezludna-a70179/

kikimora dwa lata temu

Trzy Cztery Malarstwo Hoppera zawsze mnie intrygowało i jest mi bliskie. Warto przeczytać intymną i nostalgiczną opowieść o Edwardzie Hopperze. „Wąski pas lądu” Christine Dwyer Hickey. Wiele wyjaśnia. A wiersz przeczytałam - ciekawa interpretacja. Wielki mistrz pędzla zostawia ślad i dobrze. Możemy owe ślady rozpoznać w naszej twórczości i w nas samych.

Trzy Cztery dwa lata temu

kikimora, kilka miesięcy temu spędziłam kilka dobrych godzin, nocą, oglądając jego obrazy w komputerze. Poczytałam sobie także, co tam mogłam, i o nim. Książka, o której wspominasz - zaciekawia. Dziękuję!

Piotrek P. 1988 dwa lata temu

Niezwykły, nostalgiczny klimat. Ciekawy sposób rozpoczęcia i zakończenia wiersza.
5, pozdrawiam ?

Trzy Cztery dwa lata temu

Piotrek, w odpowiedzi na Twój kom. - piosenka zaśpiewana o świcie, w lekkiej mgle:

https://www.youtube.com/watch?v=C249TrYwUcA

Trzy Cztery dwa lata temu

Madrugada - Majesty - to piosenka, która dowodzi, że dopóki pamiętamy, nic i nikt nie umiera do końca.
Teledysk, filmik, pokazuje grupę muzyków, która przyjechała pod opuszczony już dom matki wokalisty, żeby dla niej zagrać.

Piotrek P. 1988 dwa lata temu

Trzy Cztery Ciekawy zespół, piosenka i teledysk. Zobaczyłem jeszcze jeden ich teledysk. Norwegia ma bardzo piękne, nastrojowe i inspirujące krajobrazy. W niektórych innych miejscach nad Atlantykiem, a poza tym także, na przykład, nad Pacyfikiem, można znaleźć podobne krajobrazy, architekturę i nawet roślinność. A klimat tych miejsc jest dosyć różnorodny. Dosyć podobne budynki i plaże, chociaż z mniej lub bardziej inną roślinnością w zależności od klimatu, można znaleźć na przykład w zachodniej Francji i na wschodnich wybrzeżach Ameryki Północnej. Ale wysokie trawy to częsty widok przy plażach w wielu różnych miejscach na całym świecie.

Trzy Cztery dwa lata temu

Piotrek P. 1988, cieszę się, że posłuchałeś, że się spodobało. Madrugada to jedno z moich ostatnich odkryć. Dzięki za podróżnicze refleksje.

Pasja dwa lata temu

Dla mnie najpiękniejsza jest właśnie wrześniowa mgła. Łączy już nie lato, a jeszcze nie jesień. Takie ziemniaczane świty.

wrześniowa mgła wychodzi z rowu
wchodzi do rowu... jeśli ni zginie pod kołami

Pozdrawiam

Trzy Cztery dwa lata temu

Pasja, ziemniaczane, bo mgła przypomina Ci krochmal, czy pora kojarzy się z wykopkami?
Co do mgły, jest pewnie ostrożna.
I ja pozdrawiam

Bożena Joanna dwa lata temu

Niezwykle rzadko obserwuję mgłę poranną, będąc śpiochem i nocnym markiem. Podoba mi się końcówka i mgła wchodząca do rowu. Bardzo ładny wiersz.
Pozdrowienia!

Trzy Cztery dwa lata temu

Fajnie, że zajrzałaś, Bożeno. Obraz mgieł, szczególnie nad łąkami, wynagradza tortury wczesnego wstawania.

Szpilka dwa lata temu

Bardzo ładny wiersz, a poniższe frazy wyjątkowo poetyckie ?

"i zdawało się już że słowa przeszły nad kamieniem
między prętami zamkniętej bramy
wyszły na drogę"

Trzy Cztery dwa lata temu

Też lubię ten fragment. Już, już wydawało się, że usłyszę wiersz, lecz tylko... "schował chustkę do kieszeni/ i zniknął razem z psem w blaszanej stróżówce".
Dziękuję za przybycie!

Pobóg Welebor dwa lata temu

Wychodzi z rowu i wchodzi do rowu... Extra, ale czy tylko tyle masz tu utworów? Bo naszło mnie na czytanie, a tu ledwie kilka...

Trzy Cztery dwa lata temu

Jak wejdziesz na główną stronkę mojego profilu, będziesz mógł rozszerzyć dział publikacji. Ja teraz jestem w podróży, piszę z telefonu, i widzę, że w telefonie trzeba skorzystać z ikonki z trzema kreskami. Kliknij w nią, zobaczysz m.in. słowo "publikacje". I kliknij w to słowo. Nie wiem, czy w komputerze jest tak samo. Sprawdzę jutro.

Pobóg Welebor dwa lata temu

Dzięki, znalazłem. Dzisiaj już nie, ale poczytam.
Pozdrawiam ?

Narrator dwa lata temu
Niesamowicie nastrojowy i obrazowy jest ten wiersz.

Jakaś posezonowa cisza, bezczynność, uśpienie i oczekiwanie, ale na co? Lato odchodzi, jest tylko wrześniowa mgła, będzie się snuć dopóki nie zetnie jej mróz i tylko na to można liczyć

Pięknie potrafisz malować słowami.
Trzy Cztery dwa lata temu
Narratorze, tak spróbowałam opisać tę porę dnia - świt - o tej porze roku, którą Ty dobrze opisałeś. Koniec lata, początek jesieni, czas mgieł.
Wiersz jest dla mnie ważny, bo łączy się z ważną rozmową. Kiedyś mój ojciec dorabiał do emerytury jako stróż w pewnym Domu Kultury. Pracę załatwiła mu znajoma bibliotekarka. Któregoś razu, gdy spotkałam się z tatą, zapytałam go, jak wygląda praca stróża, czy jest mu ciężko.
- Nie jest ciężko. Nie ma żywopłotu, to nie strzygę. Nie ma drzew, to nie muszę grabić liści. Itd.
Jakiś czas później szłam do pracy, a było to przed piątą rano, rozmawiałam sobie z pewnym psem, który szedł wzdłuż ogrodzenia, po drugiej stronie siatki: "Dobry pies! Jak tam? Zjadłeś kość? Dlatego tak wesoło? Z czego się cieszysz, co?". Pies nic nie mówił, tylko biegł, a wtedy, we mgle, posłyszałam, jak ktoś wyciera nos. I ten ktoś zagwizdał, i pies pobiegł do niego i znikł.
Pomyślałam wtedy o swoim ojcu. On wprawdzie nie miał budki na placu ani psa. Miał pokoik, gdzieś w budynku Domu Kultury. I tam sobie siedział i czytał książki.
A później złożyłam ten wiersz z tych dwóch sytuacji.
Narrator dwa lata temu
Trzy Cztery, moją pierwszą refleksją na ten wiersz było: Człowiek jest zbyteczny, na nic mądrość i doświadczenie, wszystko przemija, uczucia wypełnia pustka — nawet napisałem taki komentarz, ale zaraz go wykasowałem, bo sądziłem, że ponosi mnie fantazja. A przecież to żadna fantazja tylko życie. Gdy w moim wieku traci się pracę, może nawet nie będzie tej budki dla stróża, tylko na pociechę pies.
Trzy Cztery dwa lata temu
Wszystko przemija. I te lektury, i te nasze wiersze. Ale są takie "chwile we mgle", w których wszystko może ożyć. Mgła, która wyleguje się w przydrożnych rowach, czasem się budzi i gdy przechodzi na drugą stronę ulicy, przecina nam drogę - my w nią wchodzimy. Bezbronni wobec tego, co w niej odnajdujemy.
Patriota dwa lata temu
Jakbym to widział. Bardzo plastyczna narracja.
To mogło wszędzie się wydarzyć.
Wszędzie, gdzie stoją takie zapomniane przez Boga i ludzi stróżówki, w których urzędują zaspani portierzy i kulawe ale za to zawsze wierne człowiekowi psy, a raczej mieszańce, kundle, bo to one są najwierniejsze.
Trzy Cztery dwa lata temu
Patriota, pewnie, takie budki są na całym świecie, pod całym szerokim niebem.
Kiedyś zamieściłam tu krótką historyjkę z takiej budki. To rozmowa pewnego oryginalnego stróża i jego psa:

https://www.opowi.pl/ze-strozowki-a67455/

Zapraszam:)
Nuria dwa lata temu
O, trafiłam na pisanie jakie lubię. Super.
5!
Trzy Cztery dwa lata temu
Dziękuję!
Grain dwa lata temu
podinspirowałaś
Grain dwa lata temu
aż muszę i ja machnąć składaka
Trzy Cztery dwa lata temu
Zaraz sobie poczytam.
rozwiazanie dwa lata temu
Człowiek z bawełnianą chusteczką i jego wyznania trafnie uzupełniają klimat wiersza.
Trzy Cztery dwa lata temu
rozwiazanie, jesienna mgła, jesienny katar, jesienne zniknięcie.
rozwiazanie dwa lata temu
Trzy Cztery, to prawda wszystko na swoim miejscu:)
kigja dwa lata temu
Ten klimat...
Za uchwycenie Twojego klimatu Trzy i Cztery oddałabym uncję duszy.
Mgła, jako Biała Dama, która sprawdza swoje włości. Pięknie!

Niedawno widziałam niesamowicie wyglądającego chłopca, a w piątek drugiego! Dumam, ciągle dumam, jak Ty byś o nich napisała.

Zdrówka! :)
Trzy Cztery dwa lata temu
Haha, jak byłaś tu u mnie, ja byłam u Ciebie. I Tobie zdrówka kigja.
Dekaos Dondi dwa lata temu
TrzyCztercio↔Normalnie jak obraz żywy, namalowany. Niby zwyczajnie, lecz nie. I pierwsza zwrotka, najbardziej taka... no... nie wiem, co rzec aż:)↔Pozdrawiam:)?↔%
Trzy Cztery dwa lata temu
Dekaos, miło być docenionym za malowanie przez kogoś, kto przecież maluje. Dzięki.
Cicho_sza dwa lata temu
Przedmówcy już chyba powiedzieli wszystko co sama chciałabym Ci napisać. Piękny obrazek, utkany z życiowych spraw, obleczony w mlecznobiała szatę mgły. Miło mi i spokojnie po tej lekturze. I trochę jakbym to ja wyzierala z tego rowu, obserwując ten Twój obraz ?
Trzy Cztery dwa lata temu
Cicho_sza, a to ciekawe spojrzenie, taka identyfikacja z wędrującą mgłą. Podoba mi się. Dziękuję.
kikimora dwa lata temu
Klimat jak w obrazach Hoppera.
Trzy Cztery dwa lata temu
Rzeczywiście, jest coś na rzeczy. Bardzo dziękuję za ten komentarz!
I - taka ciekawostka, czy też zbieg okoliczności - możesz przeczytać mój wiersz, zainspirowany "Nocnymi markami" Hoppera:

https://www.opowi.pl/lbnr-88noc-jastrzebia-albo-bezludna-a70179/
kikimora dwa lata temu
Trzy Cztery Malarstwo Hoppera zawsze mnie intrygowało i jest mi bliskie. Warto przeczytać intymną i nostalgiczną opowieść o Edwardzie Hopperze. „Wąski pas lądu” Christine Dwyer Hickey. Wiele wyjaśnia. A wiersz przeczytałam - ciekawa interpretacja. Wielki mistrz pędzla zostawia ślad i dobrze. Możemy owe ślady rozpoznać w naszej twórczości i w nas samych.
Trzy Cztery dwa lata temu
kikimora, kilka miesięcy temu spędziłam kilka dobrych godzin, nocą, oglądając jego obrazy w komputerze. Poczytałam sobie także, co tam mogłam, i o nim. Książka, o której wspominasz - zaciekawia. Dziękuję!
Piotrek P. 1988 dwa lata temu
Niezwykły, nostalgiczny klimat. Ciekawy sposób rozpoczęcia i zakończenia wiersza.
5, pozdrawiam ?
Trzy Cztery dwa lata temu
Piotrek, w odpowiedzi na Twój kom. - piosenka zaśpiewana o świcie, w lekkiej mgle:

https://www.youtube.com/watch?v=C249TrYwUcA
Trzy Cztery dwa lata temu
Madrugada - Majesty - to piosenka, która dowodzi, że dopóki pamiętamy, nic i nikt nie umiera do końca.
Teledysk, filmik, pokazuje grupę muzyków, która przyjechała pod opuszczony już dom matki wokalisty, żeby dla niej zagrać.
Piotrek P. 1988 dwa lata temu
Trzy Cztery Ciekawy zespół, piosenka i teledysk. Zobaczyłem jeszcze jeden ich teledysk. Norwegia ma bardzo piękne, nastrojowe i inspirujące krajobrazy. W niektórych innych miejscach nad Atlantykiem, a poza tym także, na przykład, nad Pacyfikiem, można znaleźć podobne krajobrazy, architekturę i nawet roślinność. A klimat tych miejsc jest dosyć różnorodny. Dosyć podobne budynki i plaże, chociaż z mniej lub bardziej inną roślinnością w zależności od klimatu, można znaleźć na przykład w zachodniej Francji i na wschodnich wybrzeżach Ameryki Północnej. Ale wysokie trawy to częsty widok przy plażach w wielu różnych miejscach na całym świecie.
Trzy Cztery dwa lata temu
Piotrek P. 1988, cieszę się, że posłuchałeś, że się spodobało. Madrugada to jedno z moich ostatnich odkryć. Dzięki za podróżnicze refleksje.
Pasja dwa lata temu
Dla mnie najpiękniejsza jest właśnie wrześniowa mgła. Łączy już nie lato, a jeszcze nie jesień. Takie ziemniaczane świty.

wrześniowa mgła wychodzi z rowu
wchodzi do rowu... jeśli ni zginie pod kołami

Pozdrawiam
Trzy Cztery dwa lata temu
Pasja, ziemniaczane, bo mgła przypomina Ci krochmal, czy pora kojarzy się z wykopkami?
Co do mgły, jest pewnie ostrożna.
I ja pozdrawiam
Bożena Joanna dwa lata temu
Niezwykle rzadko obserwuję mgłę poranną, będąc śpiochem i nocnym markiem. Podoba mi się końcówka i mgła wchodząca do rowu. Bardzo ładny wiersz.
Pozdrowienia!
Trzy Cztery dwa lata temu
Fajnie, że zajrzałaś, Bożeno. Obraz mgieł, szczególnie nad łąkami, wynagradza tortury wczesnego wstawania.
Szpilka dwa lata temu
Bardzo ładny wiersz, a poniższe frazy wyjątkowo poetyckie ?

"i zdawało się już że słowa przeszły nad kamieniem
między prętami zamkniętej bramy
wyszły na drogę"
Trzy Cztery dwa lata temu
Też lubię ten fragment. Już, już wydawało się, że usłyszę wiersz, lecz tylko... "schował chustkę do kieszeni/ i zniknął razem z psem w blaszanej stróżówce".
Dziękuję za przybycie!
Pobóg Welebor dwa lata temu
Wychodzi z rowu i wchodzi do rowu... Extra, ale czy tylko tyle masz tu utworów? Bo naszło mnie na czytanie, a tu ledwie kilka...
Trzy Cztery dwa lata temu
Jak wejdziesz na główną stronkę mojego profilu, będziesz mógł rozszerzyć dział publikacji. Ja teraz jestem w podróży, piszę z telefonu, i widzę, że w telefonie trzeba skorzystać z ikonki z trzema kreskami. Kliknij w nią, zobaczysz m.in. słowo "publikacje". I kliknij w to słowo. Nie wiem, czy w komputerze jest tak samo. Sprawdzę jutro.
Pobóg Welebor dwa lata temu
Dzięki, znalazłem. Dzisiaj już nie, ale poczytam.
Pozdrawiam ?

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania