z życia nastolatki (6) poplątane myśli

Kolejny dzień szkoły. Tym razem jest upalnie, a ja jestem umówiona z Leonem w sobotę do kina.

Teraz jestem przy szkole. Zza drzwi wyglądają twarze chłopaków. Podchodzę. Nagle słyszę gwizdy, wołania, gratulacje i imię, które kocham.

- Jak tam ci się z Leonem układa?- zapytał jeden chłopak ze złośliwym uśmieszkiem.- O idzie twój książę!

Tak. Teraz zobaczyłam w oddali zbliżającego się Leona. Wyglądał, jakby w czymś maczał palce. Nie wiem, dlaczego komuś powiedział, że się całowaliśmy. W sumie to nawet dobrze, że się wydało. Niech wiedzą, że jestem niezłą laską, która już po pierwszym dniu szkoły umawia się z facetami.

- Hej Lucy!- przywitał się, a ja się do niego przytuliłam. Chyba się nie spodziewał takiej reakcji.- Nie gniewasz się?

- Na ciebie nigdy- przyznałam.

- No dobrze, wystarczy już zakochane ptaszki- zawołał głos z tyłu. Był to Michel. Gniew w nim aż kipiał, że nie jestem jego. I dobrze!

- A co zazdrościsz?- Leon pocałował mnie w policzek.

Michel coś powiedział pod nosem, następnie siadł na parapet i odsiedział tam całą przerwę. Chyba planował zemstę.

***

Na lekcjach postanowiłam zaryzykować i nie siedzieć tylko z Lucy i Leonem w ławce. Oczywiście nie siedziałam z chłopakami, lecz gdy na przyrodzie postanowiłam siedzieć sama, w ostatnim momencie Michel się do mnie dosiadł.

- Czy nie widzisz, że ja tu siedzę sama?- zapytałam obrażona.

- Nie... Przecież ja tu jestem.- odpowiedział.

- E... Michel, ale my się chyba nie rozumiemy- zagroził Leon.- Aniela to moja dziewczyna. NIE TWOJA.

- Czy ja coś mówię? Przecież ja tylko z nią siedzę.

- Ciszej tam!!!- zawrzeszczała pani od przyrody. Teraz zmierzała w naszą stronę na swoich tłustych nogach.- Jeszcze jedno upomnienie Michel!!!

Niestety po rozsadce ani śladu. MUSZĘ siedzieć z Michelem.

***

Na lekcji matematyki, postanowiłam siąść z Leonem. No i jak na każdej lekcji Michel siadł za nami, przez co nie mogłam się skupić w ,, udawaniu miłej i pilnej uczennicy", jak mi poleciła Nicola- siostra, bliźniaczka Olivii. Twierdziła, że pani od matmy, będzie się mną interesować, muszę więc siedzieć prosto z uśmiechem na twarzy, udawać, że się skupiam w lekcje itd. Myślę, że wypadłam dobrze w tej roli. W przyszłości może będę aktorką...

***

Przerwa.

Wszyscy rozeszli się w dwóch kierunkach. Jedni na niemiecki, drudzy na rosyjski. Niestety, Leon poszedł w kierunku niemieckiego, a za niem Lucy, ja za to sama szłam (w sumie z grupą, ale bez najlepszych przyjaciół to nie to samo...) pod klasę drugiego przedmiotu. Nagle poczułam muśniecie w ramię. To chyba Michel, dlaczego on mi nie daje żyć?!

Obróciłam się. Osoba, która stała za mną mnie zdziwiła.

- Ym...- zaczerwieniłam się.- Zapomniałam jak masz na imie.

- Nic nie szkodzi. Nazywam się Kevin- uśmiechną się.- Dlaczego, jesteś smutna?

I teraz. Powiedzieć, czy nie? Oto jest pytanie. W sumie każdy wie o mojej miłości, przecież pół szkoły o tym gada. A w ogóle, kłamstwo i tak się prędze, czy później wyda... Zaryzykuje!

- Nie nic... Po prostu smutno mi, bo czuję się trochę samotna...- wymamrotałam.

- Nie przejmuj się... Mogę ci potowarzyszyć.

Potowarzyszyć?! No nie wytrzymam trzeci się znalazł?! O co im chodzi?! A co jeżeli oni się zakładają, czy coś?!

- Nie dziękuję.

- Nie musisz udawać. Widzę, że coś cię gryzie. Może siądziemy razem na rosyjskim?

Tak, wiedziałam, że o to zapyta. No w sumie z pewnością lepiej jest uprzedzić, niż wpychać się bez zgody.

- Nii..- niestety było zapóźno.

Zadzwonił dzwonek i Kevin dosiadł się do mojej ławki. Z końca klasy, przyglądał się temu Michel i miał chyba jakiś chytry plan... Może ten Kevin przyszedł specjalnie? A co jeżeli Michel zbiera jakieś dowody, po to, abym się rozstała z Leonem i on by wtedy... Nie! Nie mogę tak myśleć! Przecież... Nie no, sama już nie wiem...