Zaczarowany biurowiec (część I)

(...)

Są w nim piętra dla żywych wcale niedostępne,

Gdzie zamysły po zmroku roją się przestępne;

Niczym w domu szalonych na skraju urwiska:

Wiesz, że są tam, lecz nie chcesz zobaczyć ich z bliska...

Tam winda nie dojedzie, a zaklęte schody,

Nie po myśli prowadzą, jakby błędne wody...

Kto zamieszkał tu, teraz powiedzieć wypada,

Lecz odczyńcie uroki, taka moja rada;

Gdyż postacie ponure, co się tu przewiną,

Z nabożeństwa do Boga szczególnie nie słyną...

Jedno piętro obsiadły opiłe krwiopijce:

W czarne zwierzęta zmienne, zmory bladolice;

W sny się twarde wkradają, upiorzyska stare,

Krew ssąc i kont zasoby, gnębią swą ofiarę.

W nocy rozpoczynają udręczeń kadencję,

A w biurowcu tym mają swoje konferencje.

Radzą tam, jak tu dręczyć, słownie, czy też czynnie,

I co robić by środki urastały płynnie...

Lub z koszmarów nowości wyświetlają slajdy,

Ale straszą bez musu, a tylko dla frajdy...

Aby bez podejrzenia do mieszkań się dostać,

Czasem także komora przybierają postać!

Raz zabite ożyją, taki wybieg prawny,

Jak dług w porę sprzedany, zanim się przedawni...

Chroniąc ciało przed nimi trzeba czosnek jadać,

Aby krwi swojej cennej wstrętny posmak nadać.

A kto konto przed komornikiem tym ustrzeże,

Ten jest frantem nie lada!... lecz w takich nie wierzę...

I nie wierz w bajki, że kto ugryziony padnie,

Sam też w tego krwiopijcę zamieni się snadnie;

Boć biurowiec ten domem jest piekielnych elit:

Tyle nas uważają, co zawartość jelit!

Tylko krwi słodkiej pragnie ta przeklęta zmora!

Dosyć tego co rzekłem, dalej ruszać pora,

Bo noc krótka a długie są powieści strony;

Trzymaj wodę święconą i krzyż dla obrony...