Żywi albo martwi cz. 8

- Jeszcze się nauczą – powiedziała i kiwnęła głową. Skierowała się w stronę kuchni i zrobiła sobie jajecznicę na śniadanie, wypiła ciepłą herbatę i przebrała w ubrania robocze. Usiadła z powrotem do panelu obserwacyjnego i spojrzała na teren strzeżony.

- Dzisiaj muszę podać dodatkową dawkę każdemu z nich – oznajmiła i kiwnęła głową z przekonaniem. Nadszedł w końcu czas, by gwałtownie ruszyć do przodu.

Przez kilka chwil siedziała spokojnie i wpatrywała się w jeden punkt. Do głowy zaczęło jej napływać wiele myśli, które starała się po kolei analizować.

Mogła zmienić każdego z nich i patrzeć, jak ewoluują, ale też była możliwość całkowitej zmiany wyłącznie jej ulubionego obiektu.

- Nie możesz kierować się uczuciami, przestań – zganiła się na głos i skrzywiła.

Miała rację, nie mogła kierować się tym, co podpowiadało jej serce. To były badania, których potrzebowało społeczeństwo, a nie jedynie ona. Nie powinna zachowywać się samolubnie.

Wstała gwałtownie z siedzenia i poszła do laboratorium. Naszykowała dwadzieścia dziewięć dawek, dla każdego obiektu. Miała ich trzydzieści, ale jeden z zombie posiadał już w sobie dodatkową porcję serum.

Wyszła z laboratorium i skierowała się do windy. Postawiła w niej kosz z jedzeniem – znajdowały się w nim m. in. świeże owoce, warzywa oraz pieczywo. Wjechała z powrotem do góry i zaczęła uważnie obserwować teren.

Stała bez ruchu i wypatrywała, czy jakiegoś zombie nie zaciekawiło postawione przez nią jedzenie, lecz żaden nie wykazywał zainteresowania. Opadła bezsilna na siedzenie.

- Przecież muszą odczuwać głód – powiedziała i pokręciła głową. Zakryła twarz dłońmi i zaczęła powoli oddychać. – Spokojnie, prędzej czy później któryś podejdzie i…

Wtem usłyszała alarm oznajmiający pojawienie się kogoś w windzie. Kobieta podniosła się gwałtownie i wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia. Doskoczyła do panelu obserwacyjnego i wyjrzała na zewnątrz. Rzeczywiście, jeden z obiektów stał przy koszu i w nim grzebał.

Uśmiechnęła się od ucha do ucha i wcisnęła na klawiaturze przycisk wzywający windę do góry. Po kilku sekundach stała przed drzwiami i patrzyła na zombie, który wytrwale szukał czegoś w pełnym jedzenia koszu.

- Hej! – krzyknęła cicho kobieta i pomachała lekko, gdy obiekt spojrzał w jej stronę. Zombie była kobieta – dało się to zauważyć po ustach, oczach i ogólnych rysach twarzy. Postać zdawała się być w pewnym momencie bardziej zainteresowana towarzyszką niż jedzeniem. Patrzyły na siebie w ciszy i czekały na ruch ze strony tej drugiej. Po chwili kobieta wyciągnęła rękę w stronę zombie, a tamta zamrugała kilka razy i odwróciła się w jej kierunku.

- Chodź do mnie – poprosiła kobieta z szerokim uśmiechem. Nagle obiekt zaczął powoli iść w jej stronę. Wyciągnęła więc drugie ramię do przodu, by bardziej zachęcić tamtą.

Zombie w końcu stanął przed nią i lekko jęknął.

- Zjesz potem, spokojnie. Teraz jednak musisz mi zaufać, bo zmienię twoje życie na lepsze – oznajmiła jej kobieta, ciągle szeroko się uśmiechając. – Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.

Obiekt znów jęknął, tym razem głośniej. Spojrzał pustym wzrokiem w oczy kobiety, lecz tamta zdawała się tryskać szczęściem i pozytywną energią. Chwyciła zombie za rękę i lekko pociągnęła w stronę laboratorium. Początkowo obiekt nie chciał się ruszyć, ale w końcu poszedł za kobietą do pomieszczenia pod ziemią.

- Dominique.

Spojrzała na plakietkę przypiętą do jej kitla wiszącego na wieszaku i uświadomiła sobie, że zapomniała, jak się nazywała. Nikt tak dawno nie używał jej imienia, a ona również o nim nie myślała…

Potrząsnęła szybko głową i skupiła się na obiekcie, który patrzył na nią lekko zdezorientowany.

- Przepraszam – powiedziała i zastanowiła się nad tym, dlaczego to zrobiła. Może po prostu czuła, że w pewnym sensie ta postać ją rozumie i mniej więcej czuje to, co ona?

Po chwili położyła zombie na stole i przypięła pasami nadgarstki oraz kostki u stóp. Spojrzała obiektowi głęboko w oczy i zobaczyła, że ten na razie niczego nie rozumie. Miała nadzieję, że u każdego z nich nastąpi widoczna zmiana zarówno w psychice, jak i wyglądzie. Na to liczyła, to aktualnie było jej głównym celem.

Odwróciła się do szafki, wzięła serum i zaaplikowała je leżącej na stole postaci. Tamta zacisnęła pięści, zęby oraz oczy, a jej ciało wyraźnie zesztywniało.

Dominique zakryła usta dłońmi, a po chwili zaczęła szybciej oddychać. Czekała na to, co serum zrobi z kobietą zombie i bała się jeszcze bardziej niż wtedy, gdy podawała je swojemu ulubionemu obiektowi.

Wszystko trwało kilkanaście sekund, ale kobieta miała wrażenie, że minęła wieczność. W końcu postać rozluźniła wszystkie mięśnie i bezładnie opadła na stół. Oddychała spokojnie i miarowo. Dominique odpięła krępujące obiekt pasy i pomogła mu stanąć na nogi. Za chwilę podeszła z nim do lustra, cały czas trzymając jedną ręką w zgięciu łokcia, a drugą za biodro.

Postać spojrzała na swoje odbicie i jęknęła cicho. Dotknęła dłonią twarzy, która widocznie zaczęła się odbudowywać – wszystkie dziury i rany powoli się zasklepiały, a blizny niemalże całkowicie zanikły.

Z czubka głowy obiektu zaczęły wyrastać jasno brązowe włosy, które sięgnęły do uszu i stanęły. Zombie popatrzył o wiele bardziej obecnym wzrokiem na kobietę, a w oczach tamtej pojawiły się łzy. Zakryła szeroki uśmiech dłonią i spojrzała szczęśliwa na stojący przed lustrem obiekt. Serum rzeczywiście działało. W dodatku, na obydwie płci.