Elizabeth - prolog

W małej, drewnianej przybudówce, wyściełanej słomą, panował półmrok. Wiatr na zewnątrz wył i gwizdał jak stworzenie nie z tej ziemi. Przejmujące zimno wpadało do środka przez liczne dziury w deskach.

Młoda kobieta, odziana w kilka warstw podziurawionych łachmanów, siedziała pod ścianą przybudówki i tuliła do siebie kwilące dziecko, które trzymała na rękach. Dookoła roznosił się metaliczny zapach krwi. Słoma po części była przesiąknięta krwią.

Naraz drzwi przybudówki otworzyły się; do środka wpadł podmuch lodowatego wiatru, od którego kobieta zadrżała. W drzwiach stanęła wysoka postać, opatulona grubym płaszczem. Był to mężczyzna, który pochylił się nad kobietą i wziął nowo narodzone dziecię na ręce. Jego twarz pojaśniała, kiedy patrzył na dziecko, zaś jego oczy wypełniała miłość.

- To dziewczynka – wyszeptała słabym głosem kobieta, wciąż jeszcze zmęczona po porodzie. - Dałam jej na imię Elizabeth.

- Elizabeth – powtórzył mężczyzna, oczarowany dzieckiem, które trzymał w swoich ramionach. Nagle podniósł głowę i spojrzał wprost na kobietę pod ścianą i uśmiechnął się szeroko. - Victoria zawsze marzyła o tym, by dać mi dziecko. Teraz wreszcie może to zrobić.

Kobieta zrozumiała, co mężczyzna chciał zrobić z jej dzieckiem.

- Nie! - krzyknęła przeraźliwie, usiłując się podnieść, ale wciąż była bardzo słaba. - Nie możesz tego zrobić! To jest moje dziecko!

Mężczyzna najpierw popatrzył na kobietę, potem na dziecię.

- Spójrz na to z innej strony – powiedział takim tonem, jakby to, co chciał zrobić było aktem łaski i dobroci. - Twoja córka nigdy nie zazna głodu ani zimna. Nie będzie musiała mieszkać w ziemiance, ani żebrać o pieniądze.

W oczach kobiety zaszkliły mi się łzy. Była bezradna wobec okrucieństwa mężczyzny.

- Proszę, nie zabieraj mi jej. Zrobię wszystko, byś tego nie zrobił – błagała, ale on był nieugięty.

Kobieta była zmuszona do zrobienia tego, czego sama po sobie się nie spodziewała. Ściskając w ręku nóż, którym przecięła pępowinę, rzuciła się w kierunku mężczyzny i zaatakowała. Nie spodziewała się, że jej przeciwnik był wystarczająco silny i sprawny, by obezwładnić ją jednym ruchem, mimo tego, że w drugiej ręce trzymał dziecko.

- Jak śmiesz! - ryknął, chwytając za nóż. - Kim jesteś?! Nikim! Błędem było to, że wybrałem ciebie na matkę mojego dziecka! Powinienem wybrać bardziej uległą i posłuszną kobietę! Wiesz, co teraz muszę z tobą zrobić? Zabić cię!

Zbliżył się w stronę kobiety, zaciskając dłoń na nożu, ale w ostatniej chwili rozmyślił się i cofnął. Wyjął z kieszeni srebrny przedmiot: to była zapalniczka. Uśmiechając się zajadle, zapalił ją i rzucił na ziemię. Słoma od razu zajęła się ogniem.

- Żegnaj! – usiłował przekrzyczeć szalejące płomienie i zamknął drzwi od zewnątrz, pozwalając, by ogień strawił całą przybudówkę.