Ku zachodowi słońca 1.

Więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie serdecznie żałuję i proszę Ciebie, ojcze o pokutę i rozgrzeszenie.

Nastała długa cisza.

Arthurowi wydawała się zbyt długa. Nie należał jednak do ludzi pospiesznych, toteż nie przejmował się tym. Po prostu czekał. Rozmowę w konfesjonale traktował jak grę w szachy. On wykonuje pierwszy ruch, a następnie czeka na ruch kapłana. Zwykle gdy przeciwnik długo zwleka, stosuje perfekcyjne zagranie, takie, które zaskoczy rywala. Arthur jednak za każdym razem słyszał to samo.

-Postanowienie poprawy? - mruknął szybko kapłan. Arthur tylko uśmiechnął się delikatnie. On także nie zdoła zdezorientować pastora. Ich gra, od 10 lat jest identyczna.

-Nie ... nie zamierzam się poprawić - odparł. Pastor Johnson nie odwrócił wzroku na mężczyznę. Zachował kamienną twarz i wciąż patrzył przed siebie.

-Nie udzielam rozgrzeszenia.

-Dobrze to przemyślałeś? - zapytał Arthur patrząc na domostwo przez lornetkę. Czekali na wzgórzu do zmroku.

-Wszystko perfekcyjnie, Dalton. Nie denerwuj się zbytnio. I zachowaj zimną krew, bo ostatnio kiepsko ci to wychodzi. - odparł Michael Colt. Trzydziesto-siedmio letni, długowłosy ciemny blondyn z niezwykle gęstym wąsem przechadzał się od drzewa do drzewa.

-Ze mną wszystko w porządku. Za to ty jesteś nadal takim samym durniem jakim byłeś. Miałem nadzieję, że jak minie trochę czasu to ochłoniesz. Ale nadal jesteś tym głupcem - stwierdził prosto Arthur Dalton odkładając lornetkę do torby. Arthur był wysokim mężczyzną, liczącym sobie trzydzieści cztery lata, z krótkimi włosami koloru kory drzewa i gęstą brodą. Nie był do końca przekonany co do planu kompana. Michael spojrzał na niebo i zamyślił się przez chwilę.

-To dobry biznes, kolego. Bogaty sukinsyn na pewno ma fanty w domu. Trzeba tylko dobrze przeszukać - poprawił kapelusz i wyjął rewolwer zza pasa.

-To chyba nie będzie potrzebne - wskazał Arthur na broń.

-To tylko w wypadku komplikacji.

-Z tobą to raczej pewne - narzekał Arthur.

-Skończ wreszcie marudzić, kowboju. Wstań już, za chwilę będziemy ruszać.

-Mam nadzieję, że to będzie tego warte - powiedział Arthur unosząc się. Nałożył chustę na twarz, to samo uczynił Michael.

-Pamiętaj Dalton, trzymaj się mnie. Wiem, jak to rozegrać. Chodź.

-Jasne. Akurat tobie jedynemu nie ufam, z nas wszystkich.

Drzwiczki konfesjonału otworzyły się. Pastor Johnson był czarnoskórym mężczyzną, który niedawno przekroczył pięćdziesiątkę. Arthur wstał z kolan.

-Porozmawiajmy, Arthur.

-Znowu chcesz o mnie rozmawiać? - zapytał Dalton znużony.

-Przejdźmy się - zaproponował duchowny. Wyszli w ciszy na zewnątrz. Kościół był niewielki, dla niewielkiej liczby wiernych w mieście Clemence. Mężczyźni odeszli do budynku obok, w którym mieszkał kapłan. Usiedli na tarasie, i rozmawiali.

-Nie udzielę ci rozgrzeszenia, póki nie zdecydujesz się na poprawę, Arthur. Twoja spowiedź jest bezsensowna. Ale o tym już ci mówiłem, wiele razy. Po co nadal próbujesz? - Arthur patrzył w przestrzeń.

-Mam nadzieję, że może ... może któregoś dnia zmienisz zdanie. Nie oczekuję tego, ale w głębi w to wierzę.

-Marny z ciebie wierzący, synu.

-Wiem, wiem. Świętym nie zostanę.

-Bez wątpienia - przyznał rację Johnson - Potrafisz być dobry, Arthur. Ale ciągle wybierasz swoją złą stronę. Poza tym należysz do tego całego gangu pomyleńców. Oni cię niszczą. Dlaczego tego nie widzisz? - pytał zirytowany.

-Ci ludzie uratowali mnie, przed laty. Ostatnio mamy trochę kiepskie czasy ale to nadal oni. Jestem im coś winien - pastor skrzywił się.

-Czasy się zmieniają, chłopcze. Mało jest już takich jak wy. Rewolwerowcy, bandyci, mordercy. Prawo dopada wszystkich. I po ciebie kiedyś będzie musiało przyjść. Pomyśl o tym, Arthur. Nie jesteś jeszcze zgubiony. Masz czas - Arthur zdawał się niesamowicie wyczerpany słowami pastora. Patrzył na zachodzące słońce, które uznał za piękne.

-Taa, pewnie mam - powiedział i podniósł się nakładając kapelusz. Poprawił pas, i zszedł schodami, w kierunku własnego konia - Dziękuję, Johnson. Dzięki - powtórzył wsiadając na wierzchowca.

-Z Bogiem synu. Z Bogiem.