Straszydło -Rozdział IV

Złączone upadłyśmy na podłogę, z trudem udawało mi się zatrzymywać rękę Zuzanny z nożem.

-Zostaw mnie!

Dziewczyna roześmiała się w odpowiedzi.

-Zabiję cię! Nikt ci już nie pomoże!

Przejechała ostrzem po moim policzku, pieczenie rozeszło się po mojej twarzy. Zuzanna zapatrzyła się na krew a ja wykorzystałam moment by zepchnąć ją z siebie. Zerwałam się na równe nogi i pobiegłam do drzwi, coś podcięło mi nogi i zaczęło ciągnąć do jednego z pokoi. Kopnęłam na oślep i uwolniłam się z oślizgłych macek. Pociągnęłam za drzwi, były zamknite, wpadłam do saloniku i wybiłam szybę. Postawiłam bose stopy na ziemi i zaczęłam biec. Kamyki i patyki boleśnie raniły moje stopy.

-Pomocy! Pomocy!

Nikt mnie tutaj nie usłyszy, dziewczyna biegła tuż za mną.

-Pomocy!

Usłyszałam czyjeś kroki i zza zakrętu wyłonił się Mateusz ze swoją grupą. Wbiegłam na niego z impetem.

-W domku... dziewczyna...na podłodze...Zuzanna...nóż...

Skinął głową na czterech mężczyzn a tamci zgodnie ruszyli w stronę domku.

Mateusz przyjrzał mi się uważnie.

-Możesz iść? -zapytał.

Skinęłam głową i postawiłam niepewny krok, a ból rozszedł się po całym moim ciele. Mateusz wziął mnie na ręce i ruszył wąską drogą przez las.

-Dokąd idziesz? -zapytałam sennie.

-Zaraz zobaczysz -uśmiechnął się tajemniczo.

-Nie lubię niespodzianek -westchnęłam.

-Ta ci się spodoba.

Oparłam głowę na jego ramieniu i przymknęłam oczy, byłam już bezpieczna.

Obudził mnie czyjś delikatny dotyk na stopach, instynktownie wyszarpnęłam się. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Mateusza kucającego na podłodze. Kiedy zauważył, że się ocknęłam, uśmiechnął się lekko.

-Myślałam, że się nie obudzisz, Jagniątko.

-Rozczarowałam cię?

-Tęskniłbym za ciągłym ratowaniem ciebie -westchnął teatralnie.

Zamilkł na chwilę.

-Józefino, musisz mi powiedzieć co tam się stało -poprosił.

Skrzywiłam się lekko.

-Od początku?

-Odkąd weszłaś do domku.

Świetnie!

Rzeczywiście powiedziałam mu o wszystkim, czułam przymus powiedzenia mu całej prawdy. Mężczyzna przyglądał mi się badawczo, kiedy skończyłam mówić panowała dziwna cisza.

-Musiała przyjść za tobą z bagien -odezwał się.

-Kto? -zdenerwowałam się. -O czym ty mówisz?

Mateusz rozmyślał nad czymś gorączkowo, nagle spojrzał na mnie i uśmiechnął się sztucznie.

-Jutro ci wszystko wytłumaczę -obiecał. -Na pewno chcesz się umyć.

Pomógł mi wstać i zaprowadził do małego pomieszczenia z żelazną wanną, były tam trzy wiadra z wodą.

Szczęśliwa zanurzyłam się w wodzie i spłukałam z siebie brud, przez chwilę zapomniałam o moich problemach.

W momencie kiedy spojrzałam w lustro czar prysł, skołtunione włosy, zapłakane oczy, rozorany policzek i zadrapania na całym ciele. Skuliłam się pod ścianą i otuliłam nogi ramionami.

Ktoś zapukał do drzwi.

-Pomyślałem, że przyda ci się ubranie -odezwał się Mateusz.

Z wdzięcznością przyjęłam ubranie i włożyłam ciemnozieloną koszulę nocną. Schodziłam po schodach na dół, ale odgłosy rozmowy zatrzymały mnie na półpiętrze.

-To musiała być bagniczka.

Ktokolwiek to był miał przyjemny, głęboki głos.

-Nie zabija swoich ofiar, ale pije ich krew, powoli wyssysa z nich życie. Jeśli skosztowała krwi dziewczyny wiesz co to dla niej oznacza.

-Wiem -odpowiedział Mateusz. -Nic jej nie mów, nie chcę jej przestraszyć.

-Pamiętasz co się stało z dwoma poprzednimi dziewczynami.

-Idź już, spotkamy się jutro.

Trzasnęły drzwi frontowe, biegiem wróciłam do łazienki.

Po piciu minutach usłyszałam krzątaninę w kuchni, jak gdyby nigdy nic zeszłam na dół i usiadłam na sofie.

Mateusz przyniósł ze sobą herbatę i kanapki, przyglądał mi się zamyślony.

-Coś się stało? -uśmiechnęłam się.

Pokręcił w milczeniu głową, udawanie głupiej szło mi chyba całkiem nieźle.

-Chce ci się spać.

Rzeczywiście poczułam się senna, przyjrzałam się oczom Mateusza, miały złoty kolor. Wiedziałam, że powinnam przestać na nie patrzeć, ale nie mogłam, były takie piękne...

Zasnęłam.