Dreszcz owiec 10 (koniec)

Michael nad wyraz szybko zlokalizował strych. Drzwi okazały się niezamknięte, a po wyjściu po kilku schodkach znaleźliśmy się w królestwie Feliksa.

Różne rzeczy sobie wyobrażałem po tym jak Lestrange roztaczał wizje okrutnych eksperymentów i swoich mitycznych kolegów. Natomiast jedno było pewne. Nie znaleźliśmy tam Aveline.

Pierwszą rzucającą się w oczy rzeczą był komputer stojący w centrum pomieszczenia. Na monitorze znajdował się obraz z kilku kamer rozmieszczonych na terenie rezydencji. Ktoś obserwował każdy nasz ruch i najwyraźniej czerpał z tego perwersyjną przyjemność. Nawet na strychu znajdowała się jedna z kamer. Były wyjątkowo dobrze ukryte.

Do monitora przyczepiono karteczkę z napisem: "O północy wszystkie karty zostaną odkryte".

Nie miałem pojęcia, która jest godzina. Zastanawiałem się jednak, o co chodzi. Wszystko zdawało się mocno pokomplikowane.

Strych wypełniały pudła pełne starych zabawek i czasopism wędkarskich. Prawie jakby czas się zatrzymał. Widoczek pobudził kilka wspomnień, ale odrzuciłem je szybko. Kolegów Feliksa nie było w pobliżu. Michael za to znalazł niewielki magnetofon. Po uruchomieniu usłyszeliśmy ryk bestii.

- Czyżby to był nasz niedźwiedź? - zdziwiłem się. Ktoś tu wyraźnie próbował nabić nas w butelkę.

- Wszystko było ukartowane - powiedział Michael. - Od początku do końca.

- Ale po co?

- Dla publiki. Stoisz w centrum reflektorów.

Nie rozumiałem, o co mu chodzi. Zresztą nie miałem czasu się zastanawiać. Ktoś zaszedł mnie od tyłu i przyłożył mokrą ścierkę do twarzy. Po chwili odpłynąłem w niebyt.

;;;;;;)

Ocknąłem się przywiązany do krzesła. Za wysokim kontuarem siedzieli mój wuj i Lestrange. Nie wiedziałem gdzie się znajduję, była to nieodwiedzana wcześniej część rezydencji. Wyglądała trochę jak plan zdjęciowy do horroru.

- Jeszcze chwilka, a wybije północ - powiedział wuj. - Możemy zaczynać.

Lestrange wstał. W rękach trzymał elektryczną piłę.

- Pewnie zastanawiasz się, po co ta szopka. Te wszystkie kamery i inne duperele. Otóż za chwilę poznasz odpowiedź, a jednocześnie twój koszmar się skończy. Wszystko sprowadza się do dwóch słów. Spadek i show. Twoje przerażenie napędza oglądalność.Tak, właśnie w tym momemcie oglądają cię tysiące, a moze nawet miliony. Widzą jak zlałeś się w majtki i trzęsiesz ze strachu.

- Wcale nie... Wcale się nie trzęsę.

- Mniejsza z tym. Myślałeś, że tak łatwo dostać spadek? Że pieniądze same spadną ci z nieba? Nie, trzeba się namęczyć, żeby zarobić. Brałeś nieświadomie udział w pewnej grze, wyreżyserowanej w prawie każdym punkcie. I zaraz się przekonamy, czy zasłużyłeś na nagrodę. Lestrange, utnij mu rękę.

- Co takiego? - wykrzyknąłem, gdy kamerdyner włączył piłę i zaczął się zbliżać w moją stronę. - Nie!

- Nie chcesz spadku?

- Nie chcę żadnego pieprzonego spadku!

- No dobrze mamy to. Cięcie!

Nagle tuż przy mnie pojawił się facet ubrany w szary prochowiec i rozciął więzy.

- Witam, jestem Alfred Novak, pseudonim Hitchcock. Brałeś udział w reality show o nazwie Dreszcz owiec, wyreżyserowanym przez najbardziej popieprzonego reżysera w historii, czyli przeze mnie.

- Co? Jakim prawem...? Nie zgadzam się. RODO. Żądam zamazania twarzy. W ogóle nie możecie tego wyemitować.

- Pierdol się, koleś. Wszystko jest w necie. Nie możesz nic zrobić, co najwyżej possać mi pałę.

- Co? Żądam adwokata.

- Dobra, koniec nagrywania. Publiczność już dostała orgazmu na widok tego obsranego faceta. Zarobiłem miliony i tylko to się liczy.

Obok mnie przebiegali jacyś obcy ludzie. Pudrowali nos Alfredowi Novakowi, śmiali się, rozmawiali. W pewnym momencie jeden z nich zapytał, wskazując na mnie palcem:

- Co z tym kolesiem zrobić?

- W dupie to mam. Wypieprzcie go gdzieś pod mostem.

Wywieźli mnie za las i zostawili. Spadku nie dostałem, a do tego stałem się lokalnym pośmiewiskiem.