Opowieści z mojego świata Zam 12 - Emera3

Na tle lśniącej w rozbłyskach fal wody Zam zobaczyła szarobrunatną płachtę żagla, a pod nim coś co wydawało się być dużym, płaskim blatem od stołu. Odwróciła się by wypytać przewodnika, ale ten korzystając z chwili zniknął z końmi jakby był widmem. Kształt z żaglem zbliżał się szybko i niebawem można było zobaczyć dwu ludzi stojących przy tylnej krawędzi kadłuba. Dziewczyna rozejrzała się powoli raz jeszcze w nadziei zobaczenia Ake. Zza domu wystawał koński zad. „Nie chciał dalszej rozmowy” — pomyślała o przewodniku, po czym zwróciła się do towarzyszącej jej trójki:

— Idziemy na pomost.

Ruszyli drogą wyłożoną dopasowanymi do siebie płaskimi kamieniami. Szaro-brunatne kawałki skały były identyczne z kolorem góry z której niedawno zeszli. Dochodzili niemal do pomostu, gdy za nimi rozległ się krzyk i tętent konia. Moment później Ake zeskoczył z wierzchowca i wręczył Zam kolejną wiadomość, równie krótką jak poprzednia, a zawierającą dwa słowa; „Emera oraz Gildia” i rysunki; „kielich, oko, księżyc, woda, błyskawica”.

To było ostrzeżenie i ponaglenie do pośpiechu. Ktoś lub coś miało zamiar ją wyeliminować, a bractwo i gildia oczekiwały wiadomości i pośpiechu.

— Raz jeszcze dziękuję. To bezcenna wiadomość. — powiedziała zwracając się do przewodnika.

— Na chwałę Iedor – Pani Wód — odpowiedział Ake, wskakując na konia i patrząc na Zam, jakby dopiero co, zobaczył ją pierwszy raz.

— „On wie, że jestem dziewczyną” — pomyślała.

— Dobrego powrotu paniczu — rozległo się z ruszającego w kierunku zagrody konia.

— „Daje mi do zrozumienia, że będzie czekał”

— Dziękuję! — krzyknęła za odjeżdżającym i ruszyła na pomost do którego właśnie dobiła wielka płaska krypa.

— „Byłabym znacznie spokojniejsza, gdyby Pars wreszcie wrócił. Muszę...”

— Muszę was na chwilę opuścić — powiedziała głośno zwracając się w kierunku pomostu i pięciu ludzi — Zechciejcie poczekać, to nie potrwa długo.

Pospiesznie odeszła w pobliskie krzewy i przykucnęła. Nikt z patrzących za nią nie dostrzegł, co wyjęła zza pasa i schowała w półprzymkniętej dłoni. Po stosownie długiej chwili dziewczyna wyszła z krzewów, nie zapominając o ostentacyjnym poprawianiu stroju.

Krypa miała burty sięgające do kolan, ledwo skośne, niemal płaskie dno, które z przodu i tyłu zwężało się i wznosiło ku górze nie różniąc się ani trochę. Burty z przodu i tyłu zakończono identycznymi deskami z półokrągłym wycięciem na środku. Z obu burt przed i za masztem sterczały wielkie, przypominające tarcze, płyty.

— „To wygląda jakby pijany szkutnik połączył dwa przecięte tyły łodzi” — pomyślała Zam idąc po deskach pomostu na którym jeden z przybyłych stał, trzymając linę umocowaną gdzieś wewnątrz. Ledwo jednak dziewczyna weszła na pokład, odepchnął łódź, zabierając linę i zręcznie wskoczył do środka. Nie zwlekając opuścił tarczę za masztem od strony wody, i nim dziewczyna zdążyła się obrócić, już od pomostu dzieliło ich pasmo wody szerokie na kilkadziesiąt metrów.

Człowiek stojący z tyłu i trzymający wiosło włożone w wycięcie tylnej deski, zwrócił się do pasażerów:

— Witam na pokładzie. Mamy szybką żeglugę, nie ma przy brzegu fal, a równy wiatr odbity od zboczy niesie nas gładko w obie strony. Widać pan wiatrów Aer oraz pani wód Iedor sprzyjają wam i nam i niech tak zostanie aż do portu. Możecie stać lub siedzieć, choć, jeśli nie jesteście obyci z żeglugą, lepiej siedzieć.

Głos mówiącego docierał do Zam pogrążającej się w myśleniu.

— „Od trzech lat chodzę przebrana za chłopaka. Zrosłam się niemal z tym przebraniem, a teraz ktoś na mnie zaczął polować. Na mnie czternastoletniego chłopca. A gdybym zmieniła się w dziewczynę? Może przekazać wojownikom, że ktoś na mnie poluje? Towarzysząca mi trójka wojowników to ludzie sprawdzeni. Byli ze mną na poprzedniej wyprawie…, a jeśli któreś z nich jest tym myśliwym?

Łódź pchnięta podmuchem delikatnie chybnęła. Zamyślona Zam na moment straciła równowagę i zrobiła dwa nieporadne kroki omal nie wpadając na stojącego, drugiego z załogi. Ten uśmiechnął się, i wskazał milcząco niewielką ławeczkę ciągnącą się wzdłuż burty.

Zamyślona podeszła i usiadła wracając do rozważań nad sytuacją.

„Należy raczej wykluczyć wojowników... Nie! Można wykluczyć tylko Kiarr. On szedł za mną i z łatwością mógł dźgnąć mnie nożem, spłoszyć mojego konia, odciąć się od liny, a potem powiedzieć, że ratował swoje życie widząc iż koń pociągnął mnie w przepaść... A gdyby tak powiedzieć każdemu z osobna, że pozostała dwójka na mnie poluje? Jeśli faktycznie Bisso i Nuru mają mnie unieszkodliwić, to tylko odwlokę zamach. Popadam w wariacje. Równie dobrze mogą polować na mnie członkowie załogi tej szkuty. Moja ochrona... Bisso, wielki jak Ea, szybki i zawsze milczący, świetny kusznik. Czy mógłby być polującym na mnie? Płakał, gdy musiał rok temu dobić konia, który złamał nogę...A Nuru, która tylekroć wykazywała macierzyńskie odruchy troszcząc się o wygodę czternastoletniego bogatego wyrostka, za jakiego mnie uważa? O wiele prawdopodobniejsze, że myśliwym jest któryś z załogi, a może obydwaj?”...

Kolejny, nieco silniejszy podmuch spowodował, że Zam rozejrzała się dookoła. Brzeg wzdłuż którego płynęli sunął szybko do tyłu, a góra, cel ich podróży urosła i wzbogaciła się o szczegóły przedtem niedostrzegalne. Wzrok dziewczyny prześlizgnął się po otaczającym ją krajobrazie, i nie odnotował niczego, bo umysł zajęty był próbą ustalenia skąd nadejdzie zagrożenie.

— „W sumie jednak o moich wojownikach nic nie wiem. Należą do Hołoty. Od zawsze Gildie szukają wśród Hołoty Najemników, bo, gdy który ginie, nikt nie dochodzi po nich praw. To jednak o niczym nie stanowi. Wszak wśród Partaczy jest wielu znakomitych majstrów, a wśród Hołoty tyle samo, a może i więcej uczciwych niż wśród możnej reszty.”

Tu myśli dziewczyny uciekły do wspomnień i nagle przypomniała sobie Adixa i jego opowieść o słuchaniu drzew. Coś było w tym młodym, Qshtaninie intrygującego.

— „Ciekawe jak zareagowałby Adix gdyby wiedział, że jestem dziewczyną?” — pomyślała i poczuła nie wiadomo dlaczego zawstydzenie, ale i chęć spotkania.

— Widzisz? — rozległo się z tyłu krypy.

— Tak — odpowiedział stojący niedaleko Zam drugi z załogi.