seria: odbrązowić duszę Emily Dickinson

„Nadzieja jest tą rzeczą z piórami, które siadają w duszy i śpiewają bez zatrzymywania się”

~ Emily Dickinson

nigdy nie była zniewoloną trusią gdy

niechętnie opuszczała dom i taką też była

zaciszoną a zarazem w jednoczesnej

namiętności i zaborczości przyjaźni i miłości

powtarzała życie

nawet mało wychodząc z kobiecego pokoju

potrafiła odnajdywać świat

„nie mów że coś czasem mówi więcej”

tak głęboko wertykalnie i metafizycznie

doświadczała istnienia

trwała a przede wszystkim była genialna

w swoim pisaniu

pisała inaczej chociaż jej epoka

brzmiała chropowato i nieelegancko to

ona wyważyła drzwi w poezji i nie

dlatego że za jej życia tylko kilka wierszy

wydrukowanych zostało. wierszy które

numerowała jeden dwa pięćdziesiąt sześć tysiąc i nic więcej

nie nadawała im tytułów by nie obciążać nimi treści

pozostawiała niedomówienie

„nie wiedząc kiedy nadejdzie świt”

rzeźbiła miłość innością była wyjątkową

https://www.youtube.com/watch?v=fjeKrzrjCuc