Skok nad Vantau #1

16 września 1952 r., Londyn.

Albert jak zwykle spóźniony, wysiadłszy z metra przesiadł się do autobusu i pędził w stronę budynku redakcji, znajdującej się na London Bridge. Praktycznie przez

kilka miesięcy nie miał żadnych zleceń. Młody, ambitny, wszechstronny dziennikarz i fotoreporter, przy takich kwalifikacjach powinien mieć ciągle jakieś zadania.

Właśnie, powinien. Przełożeni próbowali unikać tematu, wykręcając się wymówkami że nie ma nic ciekawego, co można mu zlecić, lecz on wiedział gdzie był pies

pogrzebany. W marcu tegoż roku opublikował artykuł dotyczący brutalnego tłumienia przez wojsko brytyjskie powstania w Kenii. Krytyka posunięć rządu była niezgodna

z polityczną poprawnością, dlatego musiał zostać odsunięty na bok. De facto brak pracy przekładał się na topniejące środki, natomiast życie w metropolii nad Tamizą

nie należało do najtańszych. Był zdeterminowany do tego stopnia, że w końcu poprosił swoją narzeczoną Charlottę, córkę polityka partii konserwatywnej, o wstawiennictwo

u jej ojca. Na efekt nie było trzeba czekać, wczoraj wieczorem zadzwonił telefon, osoba ze słuchawki poprosiła trzydziestojednolatka o stawienie się nazajutrz o godzinie 12.00 w redakcji.

Poddenerwowany spóźnieniem wszedł szybkim krokiem do hollu głównego. Już na niego tam czekał dosyć niski i szczupły mężczyzna, z którym poprzedniego dnia rozmawiał, spoglądający co raz na zegarek. Po chwili zauważyli siebie:

-Spóźniłeś się Albercie, jest 12.15-rzucił z oskarżeniami.

-Przepraszam panie Anthony, korki-odparł, ciężko łapiąc powietrze z powodu zadyszki. Te kilka miesięcy lenistwa najwyraźniej nie zadziałały pozytywnie na uprzednio wysportowanego mężczyznę. Bez chwili namysłu jeszcze dodał-Czy jest jakieś dla mnie zlecenie?

-Tak, owszem. Nadajesz się do tego najlepiej. Potrzebujemy fachowca znającego francuski oraz zaprawionego w pracy w terenie.

-Poprosiłbym do rzeczy-stwierdził zniecierpliwiony.

-Miesiąc temu na małej wysepce Vantau leżącej na Pacyfiku doszło do zamachu stanu. Pełniący funkcję gubernatora francuski major-na chwilę zastopował aby przeliterować-Jean de Ve-li-deas przejął władzę i ogłosił niepodległość. Cholerne francuskie nazwiska!-przeklnął-Wracając do meritum, mamy zamiar wysłać Cię tam, abyś obserwował

rozwój wypadków. Miejscowa ludność nieprzychylnie patrzy na rządy francuskiego nacjonalisty i gaulisty, dlatego w najbliższym czasie mają zorganizować konferencję na której się dogadają co i jak ws.przyszłości wyspy. Ty masz to wszystko zarejestrować.

-Czyli mam za zadanie obserwować jakieś tropikalne targi na NIC NIE ZNACZĄCYM krańcu świata?!-rzucił gniewnie. Spodziewał się czegoś bardziej ważnego i interesującego.Po prawdzie było to dla niego wielkim zawodem.

-Rozumiem Twoje ambicje Albercie, jednakże nie zdajesz sobie sprawy jak ważna może być ta wyspa. Nasi sąsiedzi zza kanału usilnie próbują utrzymać imperium a utrata nawet tak małej posiadłości, to dla nich cios w twarz. Może pociągnąć dalekie konsekwencje polityczne.

Słowa które usłyszał budziły w nim pewne rozbawienie,że o mało nie wybuchnął śmiechem,utrata jakiejś mikroskopijnej wysepki może ponieść dalekiego konsekwencje? Przecież to bije absurdem na kilometr. Jednak nie miał innego wyboru jak przyjąć ofertę. Wychodził z założenia że być może będzie to pierwszy krok w stronę odbudowania zaufania przełożonych.

-Lecz to nie wszystko. W czasie wojny zaliczyłeś dwa skoki na spadochronie, prawda? Dostęp na wyspę jest utrudniony, dlatego przerzucimy Cię tam drogą lotniczą z przesiadką w Dakarze, Kapsztadzie oraz Sydney, skąd polecisz nad Vantau, nad którym dokonasz skoku. Na ziemi odbiorą Cię nasi ludzie.

To już było za wiele, usłyszawszy to zakrztusił się. Wspomniane dwa skoki to był mus konieczny, przy czym drugi nie za miło wspomina, ponieważ na dobrą godzinę zawisł na drzewie w ciemnej dżungli. Przez większość służby w czasie wojny znajdował się w sztabie, a w tym jednym wyjątku pełnił rolę wysłannik do wietnamskich partyzantów.

-Co proszę?! To chyba żart!-wybuchnął.

-Spokojnie, z pewnością sobie poradzisz, każdy by sobie poradził. W ogóle, chciałeś jakieś zlecenie, masz teraz szansę a ujawniasz jakieś wątpliwości, nie chcesz mieć roboty?-zapanowała chwila ciszy, Albert przekalkulował to sobie i doszedł do wniosku że jednak pan Anthony ma poniekąd rację, nawet jeśli nie ma względem niego dobrych

intencji.

-Dobrze,zgadzam się na wszystko-przerwał pauzę.

-Wspaniale, zanim się obejrzysz wrócisz do Anglii i napiszesz rewelacyjny artykuł-obaj udali się do wyjścia, przy czym pan Anthony poklepywał go po plecach, dodając mu jakby otuchy, kontynuując-Odlatujesz za 2 dni, przygotuj się dobrze, zabierz koszulę hawajską i japonki. Możesz potraktować to jako też urlop.

W hotelowym pokoju drzwi łomotnęły do tego stopnia że różnego rodzaju szkła, zastawy zadrżały. Do apartamentu wszedł Albert, po którego wejściu Charlotta domyśliła się,iż rozmowa w redakcji nie poszła po myśli ukochanego.

-Skarbie, coś się stało?-zapytała zaniepokojona.

-Oprócz tego że Anthony i cały The Times na czele z Twoim ojcem chce mnie wysłać na jakieś zadupie ze śmiesznym zleceniem, to wszystko w porządku-zironizował rzucając marynarkę na łóżko.

-Nie obwiniaj mojego ojca, starał się jak mógł aby przekonać dyrektora Jeffreya. Co to za zlecenie?

-Mają zamiar mnie wysłać na jakąś wysepkę na Pacyfiku, gdzie mam obserwować negocjacje. W dodatku wymyślili sobie że zrzucą mnie tam na spadochronie.

-Aż tak źle?-uśmiechnęła się i objęła go za plecy-Zawsze biło od Ciebie werwą i aktywnością. Pamiętasz lipiec 1946, kiedy to przystojny sierżant sztabowy Albert Taylor aby zaimponować przyglądającym się dziewczętom dokonał skoku na głowę z klifu do wody? Albo gdy później z tymi samymi pannami szalał po ulicach Londynu Royce-Rollsem mojego tatusia?-jej uśmiechał stawał się coraz pełniejszy a przy tym piękniejszy,na widok wspomnień uśmiech pojawił się także na jego twarzy.

-To tak dawno temu było, tacy młodzi byliśmy-oboje wybuchnęli śmiechem, wzajemnie opierając się o siebie.

-Mówisz jak staruszek, a nie takiego Alberta pokochałam!-rzuciła dalej uśmiechając się-Nie mów że wyrosłeś z tej młodzieńczej chęci przygody?

-Być może wyrosłem, być może chciałbym założyć rodzinę?-jego ton oraz mina spoważniały-Gdy wrócę, zgodziłabyś się wyjść za mnie?-zapytał nieśmiało.

Odpowiedzi się nie doczekał, Charlotta rzuciła się mu na szyję co oboje uznali za zgodę.