Kraina #6

Dziadek podszedł do półki skalnej, przypominającej pewnego rodzaju stół. Po czym przywołał mnie do siebie. Nie byłam całkiem pewna czy chciałam tam podejść, ale w końcu się odważyłam. Zobaczyłam, jak wyciąga po coś rękę.

- Tak, na pewno coś uruchomi i otworzy się jakiś tajemniczy pokój, który będzie wyposażony w najnowsze technologie - pomyślałam - A jednak chciał złapać pochodnię, żeby rozjaśnić sobie "miejsce pracy". No tak mogłam się tego spodziewać.

Podeszłam bliżej. Na warstwie piasku zaczął kreślić jakieś imiona. W całości wyglądało jak drzewo genealogiczne. Dostrzegłam swoje imię na samej górze. Było ostatnie, przed nim widniały Kaleiia i Hidan. Wyglądało to tak, jakby to było moje rodzeństwo. Pod nami prawdopodobnie nasi rodzice Sophia i Valeran. Imię "mojej mamy" było połączone z mężczyzną Olarem. Starzec narysował tylko tyle.

- Przypatrzyłaś się już? - zapytał.

Nie czekając na moją odpowiedź, zaczął skreślać wszystkie imiona, omijając tylko moje i tego całego Olara, na którym postawił pytajnik. Nie wiedziałam, o co chodzi.

- Co to ma znaczyć, co chcesz mi przez to powiedzieć? - zapytałam zaniepokojona.

- Niestety tylko ty i ja zostaliśmy - odpowiedział po chwili, niewzruszony całą sytuacją.

- Nie, nie, nie. Moje rodzice żyją, pewnie już mnie pochowali i ...

- Nie Arya. Przepraszam, że trzymałem Cię w niepewności - powiedział przerywając mi - Nie wiem jak Ci to...

- Co ?! - przerwałam mu, odwdzięczając się tym samym.

- Arya, to była iluzja! - wykrzyknął - Od niemowlęctwa do skończenia 18 roku życia! Musiałem Cię chronić, żeby Cię nie zabili. Ja jestem Olar, postawiłem tam pytajnik tylko dlatego, iż myślą, że już dawno nie żyje.

Nie mogłam wykrztusić ani słowa. Jak by ktoś inny mi to powiedział, wyśmiałabym go, lecz czułam, że on mówi na serio. Nie płakałam, nawet nie mogłam. Po chwili trochę się uspokajając, spytałam:

- Kto, kto chciał mnie zabić ?

...