LBnR nr 106 _ aptekarka czasu

jak babka z piasku pachniała morzem i saletrą

a jej orzechowe oczy patrzyły długo i przenikliwie

zawsze nieufnie wrogo w samoobronnym zaczajeniu

empirycznie i z nabożeństwem szeleściła kartkami życia

ważyła elementy oczyszczajacego wstydu i zapładniającego zaciekawienia

była też eteryczna jak srebrnoliliowe ziele tymianku

o wąskich łodyżkach i żałośnie podkurczonych listkach

kołysała się na wietrze i tam i tu w zamkniętych bielach ścian

zanurzała lulkowe liście w oleju

roztapiając się w ciszy a blady wosk topiąc się syczał i skomlał

nic sobie z tego nie robiła tutaj była jak skała niezwruszona

wiało od niej czymś przedziwnym i przedawnionym

tajemniczym misterium wyczarowywanym ze średniowiecznej alchemii

za oknem wciąż szalał zimny kołysany wiatrem deszcz

tak jak wtedy kiedy rozsypał się beztroski czas dzieciństwa

czas z piasku

dojrzała za szybko i zamknęła się w klepsydrze świata barwionyego

ciemną malwidyną seledynem luny zsyłającej marzenie

u zmierzchu miłości