Miłość i nienawiść to jak ogień i lód

Miłość niesie w sobie płomienne emocje,

Ciepło serc, które oddechami tęsknią.

W swoim blasku jak słońce wszechświat ożywa,

Bije rytmicznie, jak bije w nasze dusze.

Nienawiść zaś jak ostra strzała podstępna,

Przenika serca i dusze zatrute czernią.

Zatrzymuje czas, mrozi w niepokoju,

Ściska gardło, a uczucia w sobie chowa.

Miłość i nienawiść to jak ogień i lód,

Które w mym wnętrzu toczą waleczny spór.

Ciepło, miękkość miłości pieszczotą dotyka,

Lecz chłód nienawiści mrozi do końca świata.

Miłość to znaczyć, oddać swoje serce,

Bezinteresownie, beznamiętnie całe.

Wzajemność w ramionach, czułość w spojrzeniu,

To piękno, które od wieków uwodzi ludzi.

Nienawiść to cierpieć, chcieć drugiego zniszczyć,

Zazdrość, zawiść i żądza nienawistnych dni.

To hańba, która na duszy swój ślad zostawi,

Zatruwając miłość, jak truciznę nasącza.

Czy zatem można walczyć o choćby promień światła,

Kiedy w sercu miłość i nienawiść stoczą bitwę?

Niech więc wiarę wszyscy w dobrych uczuciach zachowają,

Niech trwają w miłości, nie dając się nienawiści.

Miłość to siła, to moc, która czaruje,

Unosi nas ponad wszystkie burze i trudności.

W niej spełnienie się znajduje, szczęście zaklęte,

A nienawiść odtrącana do cieni daleko.

Niech zatem miłość zawsze w nas płonie,

Światłem złotym i ciepłem naszych serc.

A nienawiść niech traci swe potępieńcze dziedziny,

Nie mając prawa do kiedykolwiek zakwitnięcia.