Myśliciel z dachu – kosmos 🖤

Kosmos

3 lata później

Przemył twarz wodą, spojrzał w lustro. Tym razem na pewno nie da rady ukryć podbitego oka. Co powie? Że po ciemku wpadł na latarnię?

Prychnął cicho na samą myśl o latarni. La-ta-rnia. Laaataaarnia.

Nie minął mu nawyk zastanawiania się nad słowami, robił to na każdym kolejnym kroku. Codziennie.

– Paul? Żyjesz? – Usłyszał głos Alexa. – I tak zobaczą.

I będą załamani. Tego nikt nie powiedział na głos, ale byli świadomi awantury, jaką pani Rose i jej mąż wyrządzą na widok kolejnego lima pod okiem. Przecież chłopcy z ich sierocińca mają być grzeczni, nawet ci, którzy regularnie chcą się mścić.

No bo hej, Paul miał pełne prawo się mścić.

– Wyłaź, im prędzej tym lepiej.

No tak, czym on się przejmuje? Będzie czuł się winny, owszem, ale inni nigdy nie czują się winni. Nikt prócz niego nie odczuwa poczucia winy.

Wyszedł i usiadł na łóżku ustawionym pod ścianą, które zaskrzypiało pod jego ciężarem. Czasami się zastanawiał, czemu jeszcze nie uciekł, a później sobie przypominał jak uciekał parę lat temu i dlaczego ma teraz dach nad głową. I jedzenie też miał, chociaż pomidory już dawno mu zbrzydły. Ale tak to jest, jak żywiciele mają plantację pomidorów. Makaron w sosie pomidorowym, zupa pomidorowa... Nie, nie. Miał się bardzo dobrze. Dach, jedzenie i szkoła. Jeszcze dwa lata.

Jeszcze dwa lata, Paul, a później wrócisz do antykwariatu. I może Kayl...

Nie, nie wracaj.

– Wiesz co mnie zastanawia? Dlaczego ty się nimi przejmujesz? Przecież...

– Doskonale wiesz, że połowa z nas już dawno by nie żyła. Gdyby nie oni, może byłoby gorzej. – Zawsze odpowiadał tak samo.

– To kosmos.

Tak, to był kosmos. Wszystko i nic wrzucone do jednego gara, przyprawione chaosem i wymieszane bezradnością.

– Wybiła szósta.

Szósta oznaczała posiłek, a co za tym idzie – konfrontację z gospodynią. Zeszli po drewnianych schodkach łudząco podobnych do tych w antykwariacie i ustawili się w kolejce po swoje talerze.

Gdy przyszła pora na Paula, starał się nie podnosić głowy. Nic to nie dało, pani Rose wydająca posiłki przy większym stole od razu zauważyła fioletową plamę na twarzy chłopaka.

– Paul Brooks – rzuciła chochlę na blat i chwyciła go za brodę. – A co to jest? Gdzieś ty się znowu szwendał, dziecko, kto ci to zrobił? Kto cię pobił się pytam!

Nie spojrzał jej w oczy.

– Przepraszam – mruknął.

– Nie proszę cię, żebyś przepraszał, tylko żebyś powiedział kto ci podbił oko.

– Nie stąd – szepnął ledwie słyszalnie.

– Co to ma niby znaczyć? Nie z sierocińca? Tak?

Pokiwał głową.

– Nie z sierocińca – powtórzył.

– Poproszę cię na rozmowę później, po jedzeniu. Jeszcze rano tego nie było!

– Dobrze.

Odebrał swoją porcję i usiadł w najdalszym rogu jadalni. Nie znosił spojrzeń innych chłopców, chociaż był na nie skazany przez szacunek, jakim go darzono. Był najstarszy i najlepiej doradzał. Czego chcieć więcej?

* * *

Budynek sierocińca była małą, dwupiętrową kamienicą wciśniętą miedzy inne ceglane mury i brudne okna.

Brudne okna, jak w mieszkaniu ojca. Znów wracał. Wróci za dwa lata, nie powinien teraz. Nie teraz. Nieeeeee. NIE. N-i-e. Nnnn. Iiiiiii. Eeeeee. Hm, zabawne.

Kolejną noc spędzi pewno na szwendaniu się po mieście. Rankiem skryje się przed ludźmi przywożącymi pomidory z plantacji na przedmieściach, a później wkradnie się na śniadanie. Taki plan miał zawsze. Nocami świat był tu pusty i cichy, niemalże lekki. Paul lubił ciszę, kojarzyłam mu się z tamtym życiem w dużym mieście. A przecież tam na ulicach było głośno, więc nie wiem czemu on akurat tak kojarzył.

Ale czasem było też niebezpiecznie, na przykład w szkole. Budynek nie robił wrażenia, tak samo jak uczciwość i uprzejmość nauczycieli, uczniów zresztą też. Często stawał w obronie tych młodszych dzieci i – tak jak tego dnia – obrywał za to u pani Rose.

Martwiła się, traktowała ich bardzo dobrze i najzwyczajniej w świecie bała się o zdrowie chłopców. Małżeństwo zawsze zadziwiało dobrocią. Paulowi wstyd było kolejny raz pokazywać się w tym stanie, chyba zbyt się przywiązał.

– Znowu uciekasz? – zagadnął Alex.

– Wychodzę.

Nie-na-wi-dził kłamstwa, tak samo jak pojęcia „ucieczka”. Paulowi źle się kojarzyło. Więc w ramach kompromisu mijał się z prawdą, a to coś zupełnie innego niż szachrajstwo.

St. Paul Street.

– Mogę z tobą? Proooszę... – Przeciągnął samogłoskę.

Alex był rok młodszy, ale w sierocińcu państwa Rose przebywał od szóstego roku życia, czyli długo dłużej niż Paul, który spędził tu nieco mniej niż trzy lata. Trzy lata były ogólnie stosunkowo małą liczbą, w porównaniu z innymi osieroconymi chłopcami.

– Chodź. Ale nikomu nie powiesz – zastrzegł go Paul i kiwnął głową w stronę okna.

Wymykał się prawie codziennie i cała akcja mogła wydawać się dość trudna, lecz tak naprawdę cała sztuka polegała na zwinnym skoku z parapetu pokoju sypialnianego, na parapet kamienicy umieszczonej zaraz obok. Dwa budynki dzieliła może pół metrowa szpara łatwo dająca się pokonać, Paul musiał jednak stosować się do trzech zasad. Pierwsza; nie patrz w dół. Dwa piętra to jednak troszeczkę wysoko. Druga; zaraz po przeskoczeniu złap się rynny. Trzecia; nigdy się nie wahaj i wszystko rób bardzo szybko. W przeciwnym razie staruszka śpiąca za tamtym oknem mogłaby się gwałtownie zbudzić.

Po chwyceniu rynny wystarczyło zręcznie się podciągnąć i jedną nogą stanąć na wystającej cegle, a rękami oprzeć się o kant dachu. Krótkie odepchnięcie i już siedziało się na krawędzi, między życiem a śmiercią. Między przepaścią a gruntem.

Stamtąd rozciągał się widok na mały rynek, ratusz i ludzi włóczących się po nocach. Przy świetle ulicznych latarni nie zawsze można było dostrzec gwiazdy, lecz niebo i tak nie mówiło. Ciemność nad głowami chłopców rozciągał się tak jakby na zawsze, lecz nic nigdy nie powiedziała.

Na zawsze. Na-za-wsze. Na-za-wsze było dziwne. Na, za, wsze. N-a-z-a-w-s-z-e.

Wsze, wsze, wsze, wsze, wsze, wsze, wsze, wsze, wsze. Na, na, na, na, na, na, na. Za.

– Paul, skąd się wziąłeś? – spytał Alex. Leżeli patrząc w ciemne niebo.

Nikt prócz samego Paula nie wiedział skąd jest. To nie było ważne.

– Nie lubię wracać do tamtych...

– Zrób to raz, a już nigdy cię nie poproszę – przerwał mu chłopiec. – No weź, to nie takie straszne, Paul.

Paul westchnął. Właśnie, że było straszne. Nie chciał, nie musiał, a Alex teoretycznie nie powinien pytać.

– Mieszkałem w dość dużym mieście – zaczął wbrew sobie. Dlaczego mówił? – Wychowałem się bez matki, zmarła zaraz po narodzinach mojej młodszej siostry. Miałem wtedy dwa lata.

Cichy głos w jego głowie podpowiadał, że to zły pomysł. Że będzie trudno. Ale to przecież oczywiste, że będzie trudno. W końcu mówił o tamtym życiu. Minęły tylko trzy lata i jednocześnie aż trzy lata. Czy da radę opowiedzieć swoją historię w całości? Jeszcze nigdy tego nie zrobił. Nawet w myślach nigdy nie przedstawił swojego życia za jednym razem. Dlaczego? Bał się. Dlaczego się bał? Bo było za trudno? Dlaczego było za trudno?

– Tata był, ale go nie było. Non stop pijany, często nie wracał do domu. Może gubił drogę, a może...

Gardło zacisnęło mu się na chwilkę. Przełknął ślinę i dzielnie mówił dalej:

– ...Może nie chciał wracać? Nie wiem, nigdy nie pytałem. W pobliżu był tam taki antykwariat.

Odchrząknął, musiał zrobić przerwę na zebranie się w sobie. Sama wzmianka o zegarmistrzu dużo go kosztowała.

– ...Prowadził go pan...

Jeszcze raz.

Zamknął oczy i wziął głęboki wdech.

– Prowadził go pan Harris, zegarmistrz. Takie dwa w jednym.

Powiedział. Sukces? Nie, złamanie przysięgi złożonej sobie trzy lata temu. Miał o nim nie mówić, nie myśleć, nie pamiętać. Tak było napisane w liście.

– Jadłem u niego, on kupował mi wszystkie rzeczy i ogólnie był najbliższy. W zamian ja przychodziłem po szkole i pomagałem. Bardzo to lubiłem. Jednego dnia...

Prawie się uśmiechnął.

– Jednego dnia do antykwariatu przyszła niska dziewczynka. Miałem trzynaście lat. Jak się okazało była wnuczką pana Harrisa. To było dziwne, nigdy nie mówił, że ma rodzinę, tym bardziej dzieci. A tu bum, nagle przychodzi jakaś brunetka i podaję się za jego wnuczkę. Wystraszyłem się, że poświęci jej całą uwagę i zostanę sam. Spanikowałem, prawdopodobnie trochę za bardzo. Ale zawarliśmy z panem Harrisem umowę, ja i Kayleigh mieliśmy być traktowani równo. Kayle jest rok młodsza, więc świetnie się dogadywaliśmy. Znajomość przerodziła się w przyjaźń. Chyba, tak to rozumiem. Ale... – Przełknął ślinę. – Nadszedł taki dzień...

Nie mógł dalej. A może mógł?

Spróbował powiedzieć coś parę razy, nie udało się. Odczekał chwilkę.

– Kayle przyszła, chciała rozmawiać z panem Harrisem. Powiedziałem, że wyjechał do brata, a ona mi odpowiedziała, że jej dziadek nie ma brata. Ale on mi mówił, że pojechał do brata! Okłamał mnie. Szukaliśmy go, ale znaleźliśmy tylko list.

Mieszały się w nim różne emocje. Złość, smutek, tęsknota i poczucie winy. Łzy zebrały mu się pod powiekami.

– Odszedł, a ja trafiłem tutaj. Nie jestem pewien, czy żyje.

Trochę minął się z prawdą.

Nie chciał zdradzać szczegółów, nie musiał. Długo była cisza, leżeli wpatrzeni w niebo. Nic nadzwyczajnego.

– Twój ojciec lał?

– Nie.

Alex odwrócił wzrok od gwiazd i podciągnął rękawy trochę za dużej koszuli w kratę.

– Mój tak. – Delikatnie dotknął każdą z kolejna podłużną bliznę. Ciągnęły się aż do łokcia. – Aż w wieku czterech lat nie zabrali mnie z domu. Niecałe dwa lata w tamtym sierocińcu. W sumie nie wiem, takie to było jakby publiczne czy coś. Byłem mały, nie pamiętam. Później z niewiadomego powodu przenieśli mnie tutaj. Może tamto to było tylko takie „na chwilkę”? Nie wiem.

Paul nie wiedział w sumie, jak tu trafił. Tak po prostu wyszło. Był wtedy w pewnego rodzaju amoku, nie zwracał szczególnej uwagi na otoczenie. Nikt nie próbował z nim rozmawiać, bo nie było kontaktu. Żadnej nici porozumienia. Aż znalazł przyjaciela. Z Alexem znalazł wspólny język.