Oni, zapomnieni – Jej pytania mnie irytują

– Kim on dla ciebie jest? – spytała psycholog tym razem obserwując wszystko czujniej.

Dziewczyna przyjrzała się swojej rozmówczyni z pogardliwym wyrazem twarzy. Siedziała rozluźniona, a nawet znudzona.

– To mój kochanek – odparła starając się zabrzmieć jak najbardziej naturalnie – W nocy robimy takie rzeczy, że pani sobie nawet nie wyobraża. Tylko trochę – skrzywiła nagle twarz – ciężko mi się potem chodzi.

Psycholog wpatrywała się w dziewczynę, a na jej twarzy pojawiały się co chwila inne emocje. Na początku było to zdziwienie, potem złość (spowodowana najpewniej poczynionym żartem z jej szanownej osoby) a teraz wyglądało to na coś w stylu zażenowania.

Dziewczyna patrzyła głęboko w oczy oponentki, oblizując przy tym wargi i zęby. W końcu roześmiała się jednak.

– No przecież żartuję, ludzie, co z wami? To mój dobry kolega – powiedziała tym razem bez udawania.

– Hmm... – mruknęła pod nosem psycholog i zapisała coś w zeszycie kręcąc przy tym głową.

Dziewczyna rozglądała się po pokoju zniecierpliwiona.

– A czy masz tu jakichś innych kolegów lub koleżanki?

– Nie, po co mi? Ludzie tutaj to kompletni kretyni. On tylko nim nie jest, więc się z nim zadaję – odparła krótko obkręcając włosy wokół palców. Leżała już niemal na fotelu.

– Czyli, jak rozumiem, nie próbowałaś zawierać nowych znajomości? – spytała notując od razu. Nie podniosła wzroku.

– Nie. I nie zamierzam – odrzekła wypuszczając powietrze – Mogę już iść? – spytała wstając z fotela.

Psycholog nie odpowiadała przez chwilę. Patrzyła na dziewczynę, jednak w jej oczach z łatwością odczytać można było poczucie wyższości. Nie było to przyjemnym doświadczeniem.

– Proszę – powiedziała w końcu.

– Dzięki.