Tajna misja. Część II

Susan wróciła do domu gdzie w salonie czekałem na nią. Gdy weszła zerwałem się na nogi, chciałem jej powiedzieć, że to nie tak. Ale ona podbiegła do mnie i mocno się przytuliła.

"Kocham go, nie potrafię bez niego żyć.", myśli kobieta.

- Wiem. Nie chce cię stracić. - Wyszeptała.

Czułem, że żyje. Nie odeszła ode mnie, została ze mną.

- Kocham Cię. - powiedziałem patrząc jej w oczy.

Uśmiechnęła się słodko, tak jak to zawsze robiła. Zakochałem się w tym pięknym uśmiechu, słodkich oczach. Zaniosłem ją na kanapę i usiadłem blisko niej. Dotknąłem dłonią jej mokrych policzków od łez.

- Nie chcę cię stracić. - Wyszeptała.

- Nie stracisz. - Przytuliłem ją mocno.

- Będę starał się, żeby było lepiej. Kochanie będę uważał na siebie. Wygramy to i wrócę do ciebie. - Te słowa ją uspokoiły.

Zaniosłem ją do sypialni, rozebrałem jak księżniczkę i przykryłem kołdrą.

- Idę zrobić herbatę. - Powiedziałem całując ją w czoło.

- Dobrze. - Powiedziała i przykryła się.

" Jak ja go kocham, za te słowa, czyny. To jest mój ideał, moja druga połówka z którą chcę przeżyć całe życie. " ,myśli patrząc się w wasze zdjęcie, które wisi na ścianie. Po paru minutach wchodzę z gorącymi szklankami herbaty i ciasteczkami Oreo.

- Pamiętałeś, że je uwielbiam. - Powiedziała.

- Gdzie bym mógł zapomnieć. - Podaje jej gorąca herbatę.

- Uważaj gorąca. -

- Wiem. -

Kładę się obok niej, odkładamy szklanki na półkę. Susan przytula mnie a ja bawię się jej długimi, blond włosami. Zasypiamy wtuleni w siebie.

Moja kobieta budzi mnie słodkim buziakiem. Przyciągam ją do siebie.

- Cześć skarbie. -

- Hej myszko. -

- Dziś wieczorem wyjeżdżam. - Powiedziałem dotykając jej dłoni.

- Wiem. - Posmutniała.

- Ale wrócę, pamiętasz? -

- Tak kochanie. - Powiedziała wystając.

Ja wstałem zaraz później. Ubrałem się i zszedłem na dół. Susan stała przy kuchence, gotując mleko.

- Płatki będą? - Pytam lekko zaspany.

- Tak. -

Po śniadaniu zacząłem się pakować a Susan pomagała mi. Słodko uśmiechała się do mnie a ja do niej. O godzinie 15;30 musiałem jechać na zebranie. Gdzie znowu ujrzę Krystiana. Na samą myśl trafia, mnie szlag. Wyjechałem o 15;00, żeby się nie spóźnić. Nie było korków więc dojechałem dosyć szybko. Z czego byłem zadowolony.

- Cześć. - Mówię do wszystkich, gdy wchodzę na salę.

- Hej. -

Krystiana nie było, co mnie zdziwiło bo przecież na bzika na punkcie punktualności. Wchodzi na salę o 16;00

- Spóźniłeś się. - Powiedziałem aby mu dopiec.

Spojrzał na mnie jakby chciał mnie zabić.

- Dziś wyjazd o 18;20. Kto się spóźni ten nie jedzie. - Gdy to mówił, spojrzał na mnie. Po czym dodał.

- Marcin będziesz moim zastępcom. -

Gdy to usłyszałem świat mi się obrócił o 180 stopni.

- Że ja niby? - Spytałem.

- Ty i nie na niby. -

Spotkanie się skończyło a ja pojechałem kupić bukiet tulipanów dla Susan. Wracając do domu ujrzałem coś co zmieniło moje życie.