Uniwersum Metro 2033: Czarne Diabły cz.4

Było równo samo południe, gdy zostali wyprowadzeni z Podziemnego Miasta.

Rozkazem Mariana ubrano ich w stare OP-1 i wydano maski MP-4 Bulldog. Szli bardzo długo przez terytorium enklawy.

- Teraz? – szepnął Szrama Spryciarzowi do ucha.

- Jeszcze nie…

- Nie gadać!

Wojtek szedł bardzo powoli. Przed oczami miał wciąż moment śmierci Doktora. Również w jego głowie rozbrzmiewały słowa wyroku Julii. Bardzo długo rozmyślał nad tym, aż dotarli do granicy z Kanibalami.

- Czas się pożegnać Panowie – mówiąc to, dowódca eskorty dał znak strażnikom do uniesienia broni i wycelowania.

,, To było pewne” – pomyślał Szrama.

- Może się dogadamy? – powiedział Spryciarz.

- Po tym, co zrobiliście, masz jeszcze czelność skurwysynie proponować nam łapówki…

W tym momencie do ich uszu doleciał potężny warkot, a na niebie pojawiły się potężne dwa cienie. Strażnicy zlękli się. Nagle ulicę spowił dym. Ktoś szarpnął Wojtka do tyłu. Zanim zdążył krzyknąć, już leżał w budynku nieopodal. Na jego ustach trzymał rękę Szrama. Powoli zabrał dłoń.

- Już dobrze – powiedział stalker, rozwiązując liny, którymi Wojtek był skrępowany.

- Szrama widzisz to, co ja? – powiedział zdumiony Spryciarz.

- Tak…

- Ale jakim cudem dwadzieścia lat po Ataku?

- O czym wy mówicie? – spytał się skołowany Wojtek.

- Spójrz na niebo – odparł Szrama.

- Co to jest?!? – powiedział przerażony Wojtek.

- To jest śmigłowiec…

- Co takiego? To jakiś mutant czy co?

- Nie… To jest jedna z przedwojennych maszyn, które umożliwiały człowiekowi latać. Jak? Skoro impuls elektromagnetyczny powinien uziemić je - powiedział Szrama.

- Nie wiem jak to możliwe, ale jestem pewny, że to one mają związek z tymi wybuchami. Zobacz! Mają rakiety po bokach!

- O kurwa! Rzeczywiście… Padnij! – wrzasnął nagle Szrama i rzucił się na podłogę.

W jego ślady poszedł Spryciarz, pociągając za ramię Wojtka. Ziemią wstrząsnęły wybuchy i rozległy się krzyki. Maszyny zaatakowały eskortę enklawy. Gdy ucichły wybuchy podnieśli się z podłogi i otrzepali.

- Musimy… - powiedział Spryciarz.

- Pojebało Cię!?!?! – wpadł mu w słowo Szrama – Nie zauważyłeś, nie mamy w ogóle broni!!! Nawet jak byśmy mieli karabiny, to chuja zrobimy tym latającym czołgom!! A temu się włączył romantyk…

- Szrama... Chciałem coś innego powiedzieć...

- Ty gdzie się podział Wojtek?

Spryciarz otworzył szeroko usta ze zdziwienia. Szybko jednak odzyskał rezon.

- Kurwa! Musimy go szybko znaleźć! Jesteśmy na jebanej Komandorskiej! Wiesz, co to znaczy!

- Cholera… Zielaki…

- Sprawdź, czy śmigłowce odleciały i zabierz, ile się da od strażników…

*

Tymczasem Wojtek oczarowany powierzchnią ruszył w kierunku hotelu ,, Trzy Wyspy”. Było to jego pierwsze wyjście ze schronu. Szedł, nie zachowując środków ostrożności. Bardzo szybko się to na nim zemściło… Na niebie pojawiło się stado Płaszczek. Ogromnych latających mutantów, które przypominały wyglądem płaszczki z wielkimi szponami. Wojtek, widząc zbliżające się zagrożenie, rzucił się do ucieczki. Udało mu się dobiec do budynku. Wbiegł do garażu i szybko zamknął drzwi. Jak się za niedługo przekonał, wpadł w jeszcze gorsze bagno. Zobaczył w głębi garażu kilka karłowatych, zielonych, pokrytych wrzodami postaci. Miały one bardzo długie ręce zakończone szponami. Te stwory w Podziemnym Mieście przyjęto nazywać Zielakami od koloru skóry. W małej grupce były wyjątkowo niebezpieczne. Potrafiły bardzo szybko rozszarpać dorosłą osobę. Miały tylko jedną słabość. Panicznie bały się huku. Wojtek, widząc je, zaczął dygotać. Zielaki szybko zauważyły kolejną ofiarę i prędko poczęły przygotowywać się do ataku. Były już w połowie drogi do Wojtka, gdy padł strzał, a po nim kolejne...

***

Ciąg dalszy nastąpi