Znaki, cz. 7

Astronauci zostali sami w korytarzu. Wyjście do tej pory otwarte, nagle się zamknęło. Przed nimi to samo przejście prowadzące do sali. Cztery pierzaste węże tkwiły na swoich miejscach. Żaden z Ziemian nie obejrzał się już za siebie i nie odezwał się słowem po tym co przeżyli.

Sala pozostała nietknięta. Nie wiedzieli ile czasu minęło - minuta czy może pięć lat. Słyszeli tylko przyśpieszone oddechy w swoich hełmach.

- Coś bawi się z nami w kotka i myszkę - przerwał milczenie Dave i wskazał palcem przed siebie. Korytarz, którym tu po raz pierwszy przyszli rosbłysł na końcu znajomym światłem.

- Ruszajmy, bo zostaniemy tu na zawsze - powiedział znużonym głosem kapitan.

Szybkim krokiem przemierzyli salę i weszli w korytarz. Po paru minutach byli już na zewnątrz. W głębi serca ucieszył ich widok pojazdu. Zbadali ślady wokoło czterokołowca. Nikt go nie naruszył, ślady należały tylko do nich. Wszystko wyglądało tak, jakby opuścili pojazd parę minut wcześniej.

- Morris, ty prowadzisz - rozkazał Stenson. Wsiedli do maszyny, która bez problemu odpaliła. Morris przyspieszył podążając w kierunku obelisku.

Dave siedział z tyłu i rozmyślał o tym co się stało. Przybyli jako bogowie do dawnej cywilizacji na terenie dzisiejszego Meksyku. Indianie oddali im pokłon jak bogom, a piramida była zbudowana jako portal pomiędzy światami i czasem. Sterowała tym zapewne postać z malowidła. Kim była i jaką rolę spełniali w jej planach? To pozostawało zagadką.

Stenson ostatni raz obejrzał się na piramidę. Musiał przetrzeć oczy, aby stwierdzić, że dobrze widzi i nie ma omamów. Krew zastygła mu w żyłach. Przy piramidzie stała ta sama postać którą widział niedawno z Robertsonem i którą widzieli we trzech na malowidłach.

*

Najszybciej jak się dało dotarli do Oriona 2. Trap opuścił się i wjechali pojazdem do garażu. Przeszli kompresję, po czym zdjęli hełmy. Dave popatrzył na wymizerowane twarze Morrisa i McAllena. "Sam pewnie nie wyglądam lepiej" - pomyślał. Po chwili wszedł Higgins i zasalutował.

- Jak sytuacja na statku? - zapytał go Dave, po czym ociężale usiadł.

- Nie było problemów, spokojnie kontrolowałem sytuację - odpowiedział Higgins.

- A jak nasz więzień?

- Nie sprawiał problemów. Uspokoił się, ale zaczął bredzić bez sensu.

Na te słowa Dave ożywił się i zapytał:

- Co masz na myśli, Higgins?

- Kiedy podawałem mu jedzenie, gadał coś o jakimś otwartym sercu i wężach.

Stenson zerwał się z krzesełka i pobiegł do kajuty Robertsona. Reszta podążyła za nim. Dave opanował się i wyciągnął laser, pozostali idąc za jego przykładem zrobili to samo. Higgins wydobył kartę magnetyczną i przeciągnął nią delikatnie w czytniku drzwi, które stęknęły odblokowując się. Kiedy rozsunęły się, dostrzegli Robertsona siedzącego na podłodze w pozycji kwiatu lotosu. Dłonie leżały na kolanach spodem do góry. Jego twarz zdradzała wymuszony spokój. Oczy były zamknięte.

- Robertson? - zapytał zaniepokojony Dave. - Robertson...

Ten zaśmiał się tylko arogancko. Stenson instynktownie odbezpieczył laser.

- To, że uratowałeś chłopca nic nie dało. Zająłem się nim - powiedział Robertson zimnym, wyrachowanym głosem i otworzył oczy. Dave o mało nie wypuścił broni z rąk. Usłyszał za sobą ciche jęknięcia McAllena i Morrisa. Robertson miał źrenice postawione pionowo. Jego twarz zdobił diaboliczny uśmieszek. Nagle zerwał się na równe nogi i nożem zaatakował Stensona. "Skąd on wziął nóż?" - przemknęło mu przez myśl w ułamku sekundy. Kapitan sparował atak. Siła rozpędu napastnika uderzyła McAllena, który krzyknął i upadł na podłogę. Morris strzelił, ale spudłował. Robertson chwycił go za szyję i przerzucił jak kukłę na drugą stronę kajuty. Tamten uderzył głową w ścianę i nie poruszył się.

- Uciekaj i zablokuj drzwi! - krzyknął Dave do Higginsa, który zawahał się przez chwilę, ale zrobił co mu kazano.

- Myślisz robaku, że ograniczają mnie te ściany? - zaśmiał się Robertson lub to, co w nim siedziało. - Jestem starszy niż ta planeta. A teraz patrz!

Po tych słowach ciało Robertsona bezwiednie upadło na podłogę. Dave poczuł wstrząsy jak podczas trzęsienia ziemi. Przewrócił się na ścianę i chwycił stolika. Drzwi otworzyły się i cały system statku zaczął wariować. Zapaliło się czerwone, awaryjne światło. Poczołgał się na czworaka do wyjścia z kajuty i wołał Higginsa. Ten nie odpowiadał. Znalazł go nieprzytomnego z rozciętą głową. Dave nacisnął kilka przycisków na pulpicie sterującym i wszystko uspokoiło się. Gdzieś daleko grzmiały trąby.

Higgins odzyskał przytomność. Stenson opatrzył mu głowę i poszedł do kajuty. Robertson leżał jak ostatnio, a McAllen zwijał się z bólu po uderzeniu nożem w udo. Dave podszedł do Morrisa. Biedak nie żył. Stenson odwrócił się, chcąc wyładować furię na Robertsonie, ale opanował się w ostatniej chwili. Jego uwagę przykuł przedmiot, który leżał koło ciała napastnika. Nóż. Taki sam, jaki wziął od niego na pamiątkę Cautemoc.