Jaja skąpane w nadziei. - Roz.7 - Bratobójcza walka.

Pegaz stąpał po kamienistej drodze. Wsłuchiwał się w najcichszy szmer i obserwował każdy ruch. Przy tym wciągał chrapami czyste powietrze. Tu, na Olimpie wszystko było inne. Mimo, że to był jego prawdziwy dom, Ziemia wydawała mu się przytulniejsza. Nawet w tej chwili, jak na złość został sam. Avril i Pelen przepadli, a tajemniczy stwór z plaży mógł być wszędzie.

Nagle dało się słyszeć kroki. Nie były one mocne, ani głośne, lecz delikatne i ciche. Zupełnie takie, jak drapieżnika, śledzącego swoją ofiarę. Aiden stanął jak słup. Jeszcze tylko jeden szelest liści, a zaatakuje. Tak też się stało. Krzaki drgnęły, a z nich wybiegła dziewczynka i upadła tuż przed nim. Spłoszony, stanął dęba, lecz szybko się uspokoił.

- Nie wierzę... Legendarny Pegaz! - zawołała wesoło przybyszka. - Jesteś piękny, Panie. - skłoniła się w geście szacunku.

Rumak w odpowiedzi przyjaźnie potrząsnął łbem i trącił dziecko.

- Na imię mi Selenor. Znam Cię z wielu mitów, jednak według nich, powinna być z Tobą pewna dziewczyna.

Koń wydał z siebie serię rżnięć i spuścił łeb.

- Zgubiłeś ją? A więc pomogę Ci ją odnaleźć. - uśmiechnęła się krzywo. - Chodź.

Szli przez ciemny las, a wierzchowiec co rusz natrafiał na kolejną przeszkodę. Potykał się o kłody, ślizgał na mokrych liściach, hamował na piasku... Gdy zza drzew wyłonił się znany mu krajobraz, przyspieszył.

Ujrzał sylwetkę Avril, klęczącą przy źródełku.

- Ai! - uśmiechnęła się. - Gdzie byłeś?

Rumak szturchnął ją nosem.

- Witam, o Pani! - przywitała się Selenor, podbiegając bliżej towarzyszy. - Znalazłam Pegaza w wiosce Pio.

- Dziękuję.

- Nie wierzę, że najprawdziwsza dziedziczka jest tu ze mną!

- Dziedziczka? Czego?

- Pegaza. Mity głoszą, że go przejmiesz i stanie się twym kompanem.

- Już nim jest. - dziewczyna podrapała się po głowie.

- Czy znasz już innych dziedziców?

- Nie. To ilu ich jest?

- Poza Tobą czterech. Powinnaś ich znać. Mogę Cię do nich zaprowadzić. Powinni być w pałacu Jowisza.

Nastolatka skrzywiła się. Nienawidziła tego miejsca. Sam bóg nie był w stosunku do niej przyjaźnie nastawiony, ale skoro takie miało być przeznaczenie... Jeśli ta dziewczynka mówiła prawdę, wypadałoby poznać pozostałych.

- A więc chodźmy.

*

Rzeczywiście. Przed budowlą odbywały się najróżniejsze ćwiczenia. Po ziemi galopował fioletowawy wierzchowiec, drugi, zielonawy szybował wysoko w górze, trzeci, różowawy rozbijał deski kopytami, lecz czwartego nigdzie nie było.

Niespodziewanie w Aidenie coś zadrżało. Jakiś głos w głowie kazał mu zabić. Zabić kogo? Jego. Tak, jego! Nerwowo krążył w kółko, wypatrując wroga. Wtem usłyszał za sobą stukot złotych kopyt i zauważył gwałtowny ruch. Teraz! Obrócił się o 180 stopni i stanął dęba. Dwa piękne rumaki - kary i żółtawy stały ze sobą oko w oko, gotowe do ataku.

Jedno kopnięcie, jedno rżenie, jeden błysk w oku, jedna ofiara. Obudził się w nich morderczy instynkt. Gryzły się, szarpały, popychały, dusiły. Widzieli się pierwszy raz w życiu, a byli najgorszymi wrogami.

- Aidenie! - wydusiła z siebie Avril, rzucając się w stronę zwierzęcia.

Dumny pegaz przybrał barwę krwistoczerwoną. Rany pokrywały każdą część jego ciała. Ale z napastnikiem wcale nie było lepiej. Kulał na jedną nogę i wlókł skrzydła za sobą.

Dwa konie rozdzieliła mocna i czytelna komenda:

- Mike, uspokój się!

Z chmury pyłu wyłonił się młodzieniec nieco starszy od dziewczyny. Odziany był w żółty płaszcz na jeden guzik i białe spodnie. Śnieżna grzywa zakryła jego złote oczy, ale to nie przeszkadzało jej wyczytać z nich zdezorientowania.

- Przepraszam. Pierwszy raz widzę go w takim szale. - tłumaczył.

- Ai też nigdy się tak nie zachowywał.

- Więc mamy tu bratobójczą walkę. - zaśmiał się kolejny młodzieniec w fioletowym odzieniu.

- Bratobójczą? No tak... To też pegaz, więc ty musisz być... - chwycił i lekko ucałował jej dłoń. - Dziedziczką.

- Yyy... Chyba tak.

- Jaką moc posiadasz, ślicznotko? - zainteresował się przybysz.

- Moc?

- No tak. Ash - wskazał na towarzysza. - włada lodem, ja wiatrem, Sara wodą, a Mia roślinnością.

- Nie mam takich zdolności.

- Hm... Dziwne... Jednak to nie zmienia faktu, że jesteś piękna.

- Dziękuję. - wydukała.

- A wolna? - objął ją w pasie. - Jestem Noah.

Wtem na scenie pojawił się kolejny aktor.

- Tak i ma na imię Avril, a ty, kochasiu nawet nie myśl się do niej kleić. - warknął znajomy głos.

- Pelen! - nastolatka wstrzymała oddech.

- Nie, nie ten idiota!

- Słyszałeś. - oświadczył gorzko, odpychając towarzyszkę na bok. - Wracajmy do domu, to miejsce nie dla ciebie.

- Ale twierdzą, że jestem dziedziczką!

- Ach... Wytłumaczę ci wszystko na miejscu. A teraz... - skierował wzrok na pegaza i zamarł. - Musisz zająć się nim. Wracajmy.

Odeszli, a chłopak przyduszał nieprzyjaciela gniewnym spojrzeniem. Wiedział, że ta wizyta namieszała Avril w głowie i strasznie skomplikowała ich plany. Musiał wytłumaczyć jej wszystko od początku, a znając ją, pewnie chciałaby wypełnić swoją wolę. Nie miał wyboru. Jednak każda czynność na Olimpie, oddalała ją od Ziemi...