Komisar - 9

Mieszkanie było duże, znacznie większe niż moje w Moskwie. Karmelowe ściany, drewniane podłogi, skromne, ale ładne i funkcjonalne wyposażenie. Liczne zdjęcia na ścianie przodków. Umundurowani oficerowie, portrety z dziećmi i starcami, zdjęcia rodzinne na tle pól. Serdeczny uśmiech rozjaśnij moją twarz, kiedy zwróciłem wzrok na domowników. Była ich siódemka, trzy pokolenia obok siebie. Dwoje dziadków, dwoje rodziców, trójka dzieci. Uprzejmie kiwnąłem głową, chłonąc ich przerażenie.

- Witajcie z powrotem, na łonie ojczyzny rewolucji robotniczej – oznajmiłem.

Dziadek, drżąc, targany emocjami spoglądał na mnie z płomieniem w oczach.

- Bolszewicka suka – wysyczał.

Jeden z moich ludzi już był gotowy uciszyć go uprzejmym ciosem, ale powstrzymałem go ruchem ręki. Uśmiech nie znikał mi z twarzy, jakże mógłbym się zdenerwować? Jakże mógłbym narzekać, kiedy los sprowadził mi tak wspaniałą nagrodę, tak wspaniałą zdobycz.

- Proszę się opanować, pułkowniku Jaszenko. Powinniście się radować! Biała Rosja upadała, nie dając panu szansy na zemstę, ale na szczęście, ojczyzna rewolucji przyszła do Pana! – Zaśmiałem się krótko. – Czyż to nie powód do świętowania?

Starzec uniósł się powoli mierząc mnie wzrokiem.

- Gdybym był młodszy, już byście byli martwi.

- Szczęście więc nas nie opuszcza, skoro spotykamy cię jako starca – odparowałem bezdusznie. – Powolnego i słabego.

Weteran wojny domowej zacisnął pięści, znając swoją bezsilność. Jego żona, drżała w przerażeniu, podobnie młodsze pokolenia… wszyscy z wyjątkiem jednego młodzieńca, związanego i przytrzymywanego przy ziemi. Westchnąłem.

- Czyli to wasz potomek brał udział w ataku… - spojrzałem na trzymającego go żołnierza. – Stawiał opór?

- Niewielki. Próbował do nas strzelać z pistoletu, ale go unieruchomiliśmy.

Uniosłem brwi zaskoczony.

- „Próbował”? Czyżbyście nauczyliście się unikać kul, towarzyszu?

- Nie, majorze. Ze stresu zapomniał odbezpieczyć broń…

Milczałem przez moment, by po chwili wybuchnąć donośnym śmiechem. Cała rodzina opuściła głowy, wbijając wzrok w ziemię. Złapałem oddech i zarechotałem ponownie.

- HA! Zapomniał odbezpieczyć broń! HA! A to dobre – starłem łzę szczęścia. – Ach… naprawdę, pomyśleć jak bardzo kapitalizm zmiękcza ludzi – pochyliłem się nad gówniarzem. – Jesteście mniejszym zagrożeniem niż wasz dziadek.

- Czerwona świnia! – chłopak szarpnął się nienawistnie. – Zabiję cię!

Uniosłem brew, spoglądając na niego krytycznie.

- Cóż za żałosne maniery – pokręciłem głową. – Czyżby rodzice nie nauczyli cię, że nie można tak się zwracać do starszych – naraz wyciągnąłem pistolet i w ich wymierzyłem. – Niedopuszczalne…

Rodzina szarpnęła się jak jeden organizm. Dziadek stanął na linii strzału, część się skuliła, część pisnęła, a chłopak szarpał się wściekle. Nie poruszałem się przez chwilę… smakując powietrze. Prychnąłem szczerze rozbawiony.

- Słodka reakcja – stwierdziłem, chowając broń do kabury. – Naprawdę słodka.

Rodzina odetchnęła. Dziadek spojrzał na mnie z nowym ogniem.

- Czego chcesz?

- O? Już nie „czerwony psie”? Nie dodasz niczego do swej wypowiedzi?

Starzec milczał. Nie ważył się, grozić mi po raz drugi.

- Widać, że nawet białego kundla, da się nauczyć siadać na dźwięk czerwonego gwizdka.

- NIE WAŻ SIĘ MÓWIĆ TAK DO DZIADKA! – Młodzieniec szarpnął się wściekle. – Wszyscy jesteście zdrajcami! Zabójcami! Złodziejami! Wszyscy jesteście sługami diabła!

Westchnąłem zrezygnowany.

- Zero manier, zero opanowania – stwierdziłem. – Nie wyglądasz też dobrze… - tutaj wpadłem na pewien pomysł. – Rozwiążcie go towarzysze i trzymajcie go tak, bym widział jego dłonie.

Kilka ruchów i jęków później, chłopak leżał dalej przybity do ziemi, ale jego wolne ręce były wyciągnięte do przodu. Przykucnąłem i przyjrzałem się jego dłoniom. Były czyste, delikatne – nie znały pracy fizycznej, trudów boju, czy choćby treningu.

Miałem przed sobą gówniarza, który myślał, że jest taki sam jak jego dziadek.

Irytowało mnie. Starzec był wrogiem rewolucji, ale przynajmniej walczył, widać było to w oczach i na ciele. Uciekł, kiedy nie było szansy na zwycięstwo, nawet ja nie mogłem go za to sądzić, mimo wszystko sam dobrze pamiętałem, jak szybko spieprzałem przed niemieckimi Pz.IV (czołg średni z II wojny światowej). Miałem do niego typowy żołnierski szacunek.

- Oj, oj! Patrzcie, jakie ma długie paznokcie! Zupełnie niezadbane! No, nie no, chłopcze! Tak nie można! Pozwól mi pomóc.

Sięgnąłem za pazuchę płaszcza i wyciągnąłem z nich stalowe szczypce – rodzinna pamiątka – za młodu używałem ich do strzyżenia owiec. Zbliżyłem się i wykonałem pierwsze cięcie.

- AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!

Młodzieniec ryknął, kiedy kawałek palca wskazującego uderzył o podłogę. Rodzina próbowała coś zrobić, ale kilka szybkich ciosów, obaliło wszystkich na ziemię. Udając zaskoczenie, złapałem się za głowę.

- Ojejku! Chyba za dużo uciąłem. Ach, cholera! Widzicie, towarzysze, jaka parszywa starość? Jak mi ręce drżą?

- Faktycznie parszywa, towarzyszu majorze – przytaknął Iwanow z uśmiechem.

Chłopak złapał oddech i z łzami w oczach wysyczał.

- SUKA! Nic ci nie powiem!

- Co? – Spojrzałem na niego zdziwiony. – O nic nie pytałem. Staram się tylko ci pomóc, byś dobrze wyglądał – uśmiechnąłem się uprzejmie. – A właśnie! Nie mogę przerwać tak w połowie pracy!

- AAAAAAAAAAAAAAAAAAA! – Kolejny ryk wyrwał się z piersi chłopaka, kiedy to mały palec wylądował na podłodze. – KUUURWAAA!

- A żeby to! Znowu mi się nie udało! Trudno, praktyka czyni mistrza – uciąłem czubek kolejnego palca i ignorując krzyk, kontynuowałem. – Za którymś razem mi się uda.

Ryki bólu gówniarza rozgrzewały moją duszę. Płacz i błagania jego rodziny były również niesamowicie przyjemnym dodatkiem. Raz za razem wykonywałem mocne cięcia, regulując długość palców lewej dłoni. Moi ludzie obserwowali wszystko, część z uśmiechem, część z obrzydzeniem, ale obserwowali wszyscy – i bardzo dobrze. Niech wiedzą, że ich dowódca nie boi się pobrudzić rękawów.

- SKURWYSYN! PRZESTAŃ! NIC CI NIE POWIEM! – Ryknął wściekle. – Te tortury mnie nie złamią!

Spojrzałem na niego zaskoczony.

- Tortury? Skąd założenie, że chcę cię o coś przepytać?

- Co?

- Czemu zakładasz, że chcę z ciebie coś wyciągnąć? – Powtórzyłem pytanie. – Nawet cię nie potrzebuję, mimo wszystko twoi przyjaciele już cię zdradzili i wiem już, co chcę wiedzieć… a kontynuując – przeniosłem wzrok na prawą dłoń. – Muszę cię przygotować, byś dobrze wyglądał, jak ich spotkasz.

- SUKO! CO ZROBIŁEŚ Z NADIĄ?!

Ach… w końcu. Muzyka dla moich uszu. Zatrzymałem szczypce tuż przy kciuku i spojrzałem na niego z szerokim uśmiechem. ACH! Jakże ja kocham tę robotę!

- Kim jest Nadia?

- Co… - chłopak zrozumiał, że wpadł w moją pułapkę. – Nie… nie, ty…

- Chciałeś bym zadawał pytania, chłopcze – przerwałem mu. – Więc je zadaję: Kim jest Nadia? Kim jest Nadia, kochanieńki?

Chłopak milczał. Zaciskał zęby z bólu i nienawiści. Był twardszy, niż zakładałem… ale nie ma ludzi, których nie da się złamać. Zacmokałem, kręcąc głową.

- Co się stało chłopcze? Czyżbyś miał problemy ze słuchem?!

Szybkim ruchem złapałem go za lewe ucho i je odciąłem. Chłopak ryknął na cały głos i szarpnął się, roniąc łzy. Z uśmiechem, podniosłem się i zaklikałem zakrwawionymi szczypcami. Ich dźwięk zawsze mnie uspokajał, kiedy byłem dzieckiem. Teraz byłem jednak dorosły i to te wrzaski wywoływały u mnie prawdziwy spokój.

- Za to, jak się wypowiadasz, uciąłbym ci jeszcze język, ale tak mielibyśmy problem pogadać.

- SKURWYSYN! – Chłopak wrzeszczał, roniąc łzy rozpaczy. – PIERDOLONY KOMUCH!

Spojrzałem po swoich. Chyba taki pokaz wystarczy na jakiś czas.

- Zabrać go – nakazałem, wycierając krew z nożyc o firankę, następnie spojrzałem na rodzinę i uśmiechnąłem się szeroko. – Znaleźć wszystkich „białych” w dzielnicy. Zamknąć ich w osobnym obozie i przepytać dokładnie, może będą wiedzieli o innych… a i nie zaliczajcie ich do umówionej puli więźniów.

- Tak jest towarzyszu majorze!

Przerażona rodzina została zmuszona do wstania i ustawienia się w rzędzie. Rozpacz i bezsilność emitowała z nich niczym dym z wraku. Już mieli ruszyć, kiedy uniosłem dłoń, zatrzymując ich. Wzrok mój przykuła młoda dziewczyna. Najpewniej siostra gówniarza.

- Jeszcze tylko jedno – zbliżyłem się do niej powoli. – Jak masz na imię?

- K… Katia – wydukała przerażona.

- Ile masz lat?

- Szesnaście.

Uśmiech rozjaśnił moją twarz raz jeszcze.

- Wyśmienicie – złapałem ją za rękę. – Lubię młode!

Dziewczyna krzyczała, rodzina protestowała, ale na próżno.

- ZABRAĆ ICH!

W kilka chwil byliśmy sami. Ja i moja ofiara. Była delikatna, ciepła i drżała. Powoli dotknąłem jej ciało stalą nożyc, rozgrzanych ciepłem krwi jej brata. Pochyliłem się i szepnąłem jej do ucha.

- Chcesz żyć?

Nie będąc w stanie odpowiedzieć, pokiwała głową. Zachichotałem, kładąc dłonie na jej piersiach.

- Więc krzycz.

I krzyczała. Krzyczała bardzo długo i namiętnie. Jej łzy spadły na mój mundur, a dziewicza krew pobrudziła pościel. Była jędrna i ciasna, dokładnie taka jak lubię. Kiedy mnie usatysfakcjonowała, poprawiłem mundur i wróciłem do obowiązków.

Kiedy przechodziłem godzinę później, krzyczała znowu – widocznie kolejka się nie skończyła, ale to nic nie szkodzi. Byłem zadowolony.

Mimo wszystko moi ludzie szli za moim przykładem.

Jakże mógłbym się nie radować?