Powiedziałam dobranoc, mojemu życiu - 7 -

Nie muszę mówić, że moje lepsze samopoczucie poszło w niepamięć. Posiedziałam dłuższą chwilę na sedesie, nie bardzo wiedząc, czy się załatwiłam, po prostu ta wiadomość zrobiła swoje. Zaczęłam składać wszystkie fakty w całość i powoli dochodziło do mnie, dlaczego tu jestem. Dlaczego ta pierwsza pielęgniarka była tak pewna swego, dlaczego nie widzę lekarza, rodziców i w końcu, dlaczego podrzucono mi kilka rzeczy.

Podrzucono. Inaczej tego nie można nazwać, było to adekwatne do sytuacji, jaka miała miejsce. Zostawili mnie na pastwę losu, skreślili, uznali za straconą i bez szans na dalszą egzystencję. I to już nie były żarty. Takie przytrafiły się podczas imienin u cioci Reni, gdy wujek trochę przesadził z alkoholem i rozanielony opowiadał o swoich młodzieńczych wygłupach. Wtedy to ciocia wychyliła się z kuchni i opierając barkiem o framugę drzwi, machając nożem powiedziała do mamy:

- Nie zważaj na niego Halinka, bo on to ma już troszka i nadaje się do Toszka.

Ale jak będzie już na nic, to go wywiozę do Branic.

Nie chcę by zabrzmiało to jak usprawiedliwienie, tym bardziej podciągać to pod tak dziś modną depresję, ale jednego jestem pewna, po wyjściu z toalety przytrafiła mi się najgorsza chwila. W zasadzie zastanawiałam się czy nie pominąć tego zdarzenia, oczywiście z pobudek egoistycznych. Ostatecznie zdecydowałam, że jeśli mam być wiarygodna, podam wszystko z należytą sumiennością, nie bacząc na ogólną ocenę mej osoby. Nie żeby mi nie zależało, bo jest wprost przeciwnie, ale skoro zawsze narzekam na tych, co pocieszają się pół prawdami, to samej nie wypada być obłudnym. Dobra, nie będę celebrować tego momentu, bo czuję, że się nakręcam jak matka, a wy może po wysłuchaniu dojdziecie do wniosku, że więcej kwękałam o tym, a to po prostu nic dziwnego po takiej wiadomości, ot stresik.

Poczłapałam więc do swojej sali, - mówię poczłapałam - bo z chodem to nie wiele miało wspólnego, zresztą ja to raczej należę do tych co mają ciężki krok, no nie stąpam jak primadonna. Na jednym z łóżek leżała kobieta tak gdzieś po trzydziestce, która prawdopodobnie była w jeszcze gorszym stanie emocjonalnym, bo ja w przeciwieństwie do niej przynajmniej zarejestrowałam jej obecność.

Spojrzałam przez okno na linię horyzontu, którą wyznaczał wielki mur z czerwonej poniemieckiej cegły. Porastał go bluszcz, jego pnącza częściowo maskowały jego zmurszałość, wszelkie naleciałości, które przez lata wyciskały na nim swoje piętno. Przechylając się dostrzegłam wielkie pasmo zieleni, na których rosły wiekowe dęby i kołyszące się na wietrze wierzby. Czym bliżej było do budynku, tym więcej było alejek, które jak promienie schodziły się w jedno miejsce, jakby deptak, wyłożony białym kamieniem. Na środku postawiono wielki klomb, a wokół niego brązowe ławki.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, dlaczego po drodze z łazienki nie natchnęłam się na żadną z osób tu przebywających. Wystarczająco długo siedziałam w ubikacji dywagując o swym sierocym losie, aby mnie ominął spacer na tej ograniczonej przestrzeni. Większość zajęła miejsce na ławkach, ale były i osoby, które majestatycznym krokiem przemierzały wzdłuż wyznaczonych ścieżek. Kilku pensjonariuszy stało w kręgu i słuchało uwag pielęgniarki. Sądziłam, że jest tylko jedna, ale po chwili dostrzegłam jak zza szerokiego pnia w pewnych odstępach czasowych wychyla się czepek, powód okazał się prozaiczny i miał kształt kłębów dymu. Zastanawiałam się, jakie są między nimi a pacjentami relacje, czy ta paląca na przykład nie wyjdzie na środek i klaszcząc w dłonie nie zwoła wszystkich by ustawili się naprzeciw niej i nie każe podnieść dłonie mówiąc:

- A teraz pokazujemy jak przechylają się drzewa. O tak, szuuuu, siuuuu i w lewo.

Panie Antoni, więcej na boki, o tak! Pięknie Bronisławo, u ciebie to raczej nawałnica przechodzi. Burza? Niech ci będzie.

A teraz jak pada deszcz, kładziemy dłonie na głowę i opuszkami palców naśladujemy spadające

krople. O, to, to, taaaak i wpadają na kamyki, schylamy się. Ciap, ciap.

Później oddaje pałeczkę tej drugiej a ta namawia do śpiewania, zaczynając monotonnie:

- Ojciec Wirgiliusz, uczył dzieci swoje…

Tralala…śpiewasz ty, śpiewam ja.

A wszyscy trzymają się za dłonie i delikatnie kiwają swym ciałem, jakby byli na haju.

Wzdrygnęłam się.

Odsunęłam od okna.

Koszulka przykleiła mi się do pleców. Musiałam ją zmienić. Odczepiłam więc wenflon by uwolnić dłoń od butelki z surowicą. Najpierw chciałam iść do łazienki, by się choćby przemyć, ale zrezygnowałam, bo mogło to wydać się podejrzane, że tak latam po kiblu, a tu o mylne wnioski nie było trudno. Ostatecznie zdecydowałam, że przed włożeniem świeżej powycieram plecy i brzuch ręcznikiem. Później odchyliłam też miseczkę stanika i zauważyłam, że piersi aż proszą się o chwilę uwagi. Wzięłam jednorazowe chusteczki i energicznie pocierałam te miękkie krągłości. W pewnej chwili poczułam ból przy prawym sutku, przyjrzałam się obu i już wiedziałam, co jest grane.

Były obrzmiałe, zbliżał się okres.

Oczywiście, jakby inaczej, jeszcze tego mi potrzeba. Rzuciłam się na kolana i przeszukiwałam zachłannie swoją torbę, w której trudno mi było znaleźć dany asortyment. Nie wytrzymałam, wywaliłam wszystko na posadzkę i zrobiłam mały melanż.

Było wszystko, oprócz podpasek.

Znalazłam nawet plisowaną spódnicę, co tylko wywołało mą złość na matkę.

Powiedziałam sama do siebie:

- To mamo na pewno się przyda na cowieczorne party przy świecach, tu czeka mnie wiele cudownych spotkań, tanecznych wzlotów i chuj wie, co jeszcze. No wprost świetny wybór mamusiu, a ja głupia szukam podpasek, przecież by tylko przeszkadzały. Sama przeszłaś klimakterium to mogą nawet nałożyć embargo na tampony, proste, nie!

Odchyliłam głowę by ustabilizował się oddech.

Powinnam wiedzieć, że tam na miejscu wszystko dostanę, ale wtedy nie myślałam racjonalnie. Mało tego, zaczęłam wizualizować oglądany kilka miesięcy temu urywek relacji z jakichś zawodów sportowych rozgrywanych w Stanach. A raczej jej fragment podczas przerwy, gdy na stadionie pojawiły się cheerleaderki. I nie byłoby w tym nic szczególnego gdyby wśród tych dziewcząt, ubranych w białe obcisłe szorty, kamerzysta nie wypatrzył jednej z czerwonymi plamami w newralgicznym miejscu, gdy unosiła wysoko swe długie nogi.

Ten kutas, - bo inaczej nie umiem go nazwać, czerpał chorą satysfakcję z jej niedopatrzenia, powiększając jej jędrne pośladki na telebimie, gdy wypinała się podczas kolejnych figur. Zatrzymując to w kadrze, zrobił z tego przedstawienie, które przez następny dzień można było oglądać we wszystkich stacjach na świecie. Wyglądało to obrzydliwie, ona i pozostałe. Jak flaga Japonii pośród białych flag. Jak kartka w bloku rysunkowym z czerwonym kleksem, wśród innych niezamalowanych. Jak między czystymi talerzami jeden upaprany malinowym kisielem.

Faceci na stadionie gwizdali, wstawali z miejsc, poprawiali swe baseballówki i z puszkami piwa w dłoni pokazywali innym, którzy jeszcze się nie zorientowali w czym rzecz. Kobiety zasłaniały dłońmi usta i kiwały głowami, zerkając po innych widzach, szukając potwierdzenia swego szoku. Byli i tacy, którzy by zaistnieć na wizji poruszali biodrami, pokazując dobitnie, jaki mają stosunek do zaistniałej sytuacji.

Mnie nie trzeba było więcej.

Wiedziałam, że muszę znaleźć kogoś, kto mi użyczy choćby jedną, byle mieć zabezpieczenie. Pomyślałam o tej miłej pielęgniarce, która pokazała mi toaletę. Bez namysłu wybiegłam na korytarz, wprost na kobietę, która zamiatała posadzkę po przeciwległej stronie. To był mój błąd, bo byłam w samym staniku. Zawróciłam do sali, by narzucić coś na siebie, zajęłam się też tym majdanem na podłodze, wrzucając do torby jak popadnie, byle szybko. Ale tamta kobieta była szybsza, powiadomiła kogoś z personelu, bo usłyszałam za sobą głos.

- Co tu się dzieje? – wyciągnęła zza pleców napełnioną do połowy strzykawkę, a ja klęczałam jak zaczarowana. Powolutku sięgnęła po mój łokieć a potem już tylko czułam jak nakłuwa mi przedramię, dodając:

- Prześpisz się, a rano będziesz jak nowo narodzona.