LBnP nr 42 _ Kiedy błyśnie siny świt...

To był spontan, kiedy zadzwoniła Agata i poinformowała o dalszych poszukiwaniach zaginionego lądu. W pół godziny spakowałam do plecaka potrzebne drobiazgi codziennego użytku, tabliczkę gorzkiej czekolady, tabletki na bezsenność... jednak w zamian zabrałam butelkę żołądkowej.

Po chwili wsiadłam z przyjaciółmi do busa jadącego nad Zatokę Trzmieli. Tam, gdzie dwa tygodnie temu przerwaliśmy poszukiwania. Wysiedliśmy na skraju lasu i ruszyliśmy leśnym duktem przed siebie. Kompas wskazywał kierunek na zachód. Nasza grupka licząca pięć osób nie wiadomo kiedy odłączyła się od reszty. Dwie dziewczyny i trzech chłopców.

– Musimy znaleźć jakąś polanę przed zapadnięciem nocy – odezwał się Kazik.

Był najstarszy z nas i nikt nie miał nic przeciwko temu, żeby objął dowodzenie.

Szliśmy w milczeniu, w nikłym świetle dnia słychać było bicie naszych serc, a od czasu do czasu pod butami zgrzytały kamienie. Pomiędzy drzewami przebijało niebo, które powoli zaczęło stroić się w gwiazdy.

Nie wiem skąd i jak przed nami nagle wyrosło wesołe miasteczko. Olbrzymi namiot cyrkowy w zapadającym mroku jarzył się przez plandekę światłem niczym chiński lampion. Nad nim świecił olbrzymi napis ATLANTYDA. Kolorowe festony żarówek mieszały się z wiszącymi w bezwietrzu flagami, a cały plac tętnił życiem. W powietrzu unosił się duszący i słodkawy smród menażerii. Przez megafon płynęła muzyka, chwilami zakłócana przez turkot agregatora wytwarzającego energię. Z lewej strony stały wozy pomalowane w spłowiałe już barwy z firaneczkami w oknach. Za nimi stały klatki ze śmierdzącymi zwierzętami.

Te potwory, demony, smoki, tygrysy i dziwolągi wyskakiwały przed nami jak z kapelusza.

– Musimy trzymać się razem – rzucił stanowczo Kazik.

– Boję się – wydusiła z siebie Agata.

– A ja nie! – krzyknął Rysiek. – Zobaczcie, jakie to jest fantastyczne zjawisko... las, dookoła ciemność, a tutaj jak w bajce.

– Raczej w piekle – wydusił z siebie do tej pory milczący Michał.

Nie zdążyłam się odezwać, bo za chwilę wpadliśmy w wir cyrkowej sztampy. Drogą szedł barwny korowód. Błazny i klauni policzkowali się wzajemnie, wywracali kozły, wydając przy tym dziwne okrzyki. Bat maestra klaskał, woltyżerki w trykotach wiły się i wyglądały, jakby były nagie. Rodzina akrobatów, a za nimi karły o mongoloidalnych i napuchłych rysach twarzy, wodogłowce nieufni i podejrzliwi, kobieta z brodą, gorylica, anakonda, dwieście kilo żywej wagi wytatuowanego monstrum i unikat poskramiaczki wszelkich zwierząt, rudowłosa dziewczyna o twarzy kota z pejczem w ręku. Istna maskarada.

– Madame Anastazja! – wrzeszczał karzeł siedzący na dwugłowym osiołku.

Na końcu tego diabelskiego swingu dreptał normalny, ale bardzo stary słoń. Jego skóra była tak zniszczona i wytarta jak powłoka starego sakwojażu. Cały ten pochód zmierzał do głównego wejścia wielkiego namiotu.

Odwróciłam się, obok stał Michał, a z dala zobaczyłam Agatę, która zniknęła w czeluściach tego tłumu. Wyglądała na bladą i przestraszoną. Kazika i Ryśka nigdzie nie mogłam dostrzec. Pobiegliśmy za nią, ale to tak, jakbyśmy mieli szukać igły w stogu siana.

– Co robimy? – zapytałam i nie czekając na odpowiedź, dodałam: – Idziemy do namiotu.

Michał kiwnął głową. Zawsze milczał z przyklejoną do twarzy łatką „Baba".

Weszliśmy do środka i zaniemówiliśmy. Na widowni tłum szalał, a na środku w blasku fleszy lśniła ogromna, wysypana trocinami arena. Kiedy muzyka zagrała tusz – nagle z tej czeluści wejścia zaczęły wyjeżdżać na welocypedach, rowerach o dziwnych kołach i trycyklach z tylnymi kołami z żywych węży, na obręczach i dziwacznych siodełkach maszkary i potwory. Ludzie – żołądki i ludzie – menory, diabły i anioły, dziwotwory zgromadzone w jednym miejscu i w jednym czasie.

Pod kopułą tego przybytku na rozhuśtanym trapezie krążyły cienie linoskoczków w rytm werbla wybijanego przez dobosza. Woltyżerka na palfreyu, a pod nią niekończąca obłędna karuzela składająca się z demonów tego świata. Cała menażeria rodem z piekła pod kaskadami światła wirowała malstromem absurdu. Ektoplazma słodka od potu oraz odchodów nieziemskiego zwierzyńca dusiła w gardle.

Trzymałam cały czas Michała za rękę i rozglądałam się za innymi z naszej paczki.

– Michał wyjdźmy na zewnątrz – szepnęłam. – Może tam ich znajdziemy?

Znowu kiwnął głową, jego twarz była blada, a kiedy wyszliśmy zobaczyliśmy pusty plac. Jedynie żyły budki z lemoniadą i watą cukrową. Obok gabinetu śmiechu stał kataryniarz z papugą, kręcił melodię i śpiewał: „... za tym pustym stepem miasto jest ogromne, dla nas dwojga tam zbuduję piękny dom...” Jego twarz była ludzka i jedyna tej nocy. Kiedy przechodziliśmy obok niego, to wydawało mi się, że słyszę szept – uciekajcie, a w dłoni poczułam palący ból i zobaczyłam na niej czarny kamień wielkości orzecha włoskiego. Odwróciłam się, kataryniarz znikł, tylko papuga unosiła się ku niebu, by za chwilę zmieszać się z ciemnością.

– Michał, widziałeś – wydusiłam z siebie.

– Kogo? – zapytał.

– Kataryniarza – odpowiedziałam.

– Jakiego znowu kataryniarza Łucjo? – zapytał zdziwiony.

Nagle ujrzałam białą postać. Szła z zamkniętymi oczami. Jej kruczoczarne włosy falowały i sięgały aż do pośladków. Ubrana w białą jak śnieg koszulę i długą do kostek, zaś biodra opasywał szeroki pas. Spod tej bieli wystawały bose stopy. Szła w sennym amoku, kierując się w stronę wejścia do namiotu.

– Lunatyczka – stwierdził Michał.

– To pas szahida! – krzyknęłam. – Uciekajmy!

Dziewczyna, jak zjawa zniknęła w środku tego ogromnego lampionu. Było już za późno na pomoc. Biegliśmy w ciemność, za chwilę za nami buchnął ogień i zaszumiał powiew wystrzału. Potężne baaach między świerkami i za chwilę nowy wystrzał, i nowa detonacja.

Staliśmy, a w oddali płonęło największe na świecie ognisko.

Wstawało słońce, co dzień to samo w brzoskwiniowych obłokach poranka. Wilgoć lśniła na usmolonej trawie. Dalej szedł cyrk wędrowny, ale już inny.

Stanowiliśmy jedną całość. My potwory, maszkary i dziwolągi zagnane w jedno miejsce, połączyliśmy się w jedną feerię teratologiczną naszych zmysłów. Sterczały w niebo opalone drzewa jak kominy i wyglądały niczym formistyczne dekoracje teatralne.

Wszyscy jesteśmy potworami. Przekroczyliśmy magiczne lustro Zaginionej Atlantydy to, co było miłością, już nie powróci, będziemy nienawiścią w odwróconym świecie potworów.

Obudziłam się na leśnej polanie, obok mnie wszyscy jeszcze spali. Wstałam i zobaczyłam ruiny chaty pośród strzępiastych georginii, podeszłam. Obok kwiatów w trawie leżała stara zniszczona czasem katarynka. W dłoni ciągle trzymałam czarny kamień.

Magia trwała nadal. Jednak Atlantyda już nie istniała.