Milicjant (6)

Nie chcąc demoralizować dzieci, na poznanie książki zdecydował się Hans.

- Co za paskudztwo - mruknął po przeczytaniu pierwszej strony - Kto pisze takie rzeczy?

Przekartkował powieść. Spomiędzy stron wypadło kilka misternie złożonych kartek. Gabriel i Carl pochylili się nad stołem.

- Co to? - Carl delikatnie rozłożył jedną kartkę.

Była to strona wyrwana z jakiejś innej książki. Chłopak przeczytał fragmeny, krzywiąc się.

- Opis seksu jakiejś pary. Z Rosji - odpowiedział na pytające spojrzenia brata i taty.

- Tu jest strona z Kamasutry - Hans błyskawicznie wyrwał kartkę z rąk Gabriela.

- Boże! - zawołał - Nie czytajcie tego!

,,Ta kobieta jest nienormalna", pomyślał. Przeszły go dreszcze, gdy przypomniał sobie, że tę książkę czytała również Elsa. Chyba zapomniała o tych kartkach...

Hans zauważył, że jego synowie razem czytają jakis papier. Ich twarze były białe jak ściana.

- Co tam macie? - spytał milicjant.

- Spójrz, tato!

Carl podał ojcu gęsto zapisaną kartkę, wyrwaną zapewne z jakiegoś pamiętnika. Autorem była Eliza.

,,Nienawidzę swoich dzieci. Gdybym mogła, zabiłabym je wszystkie. Oprócz Elsy, oczywiście. Chłopcy są wielkim problemem, zwłaszcza, że odciągają ode mnie Hansa. On świata poza nimi nie widzi! Po co mi to było? Dlaczego nie pozbyłam się żadnego z nich? Przecież mogłam nieraz poronić... Żałuję, że nic w tej sprawie nie zrobiłam!

Jestem głupia. Ale nie aż tak! Zrobię wszystko, żeby Hans na nowo mnie pokochał i przestał zwracać uwagę na te pieprzone bachory! Pozbędę się ich, nie będę miała dla nich litości! To będzie dla Hansa prawdziwym dowodem miłości!"

Milicjant wypuścił kartkę z rąk, gwałtownie blednąc na twarzy. Jego oczy płonęły gniewem.

- Co za... Co za... Parszywy robak! - wybuchnął, kompletnie zapominając o obecności dzieci - Wstrętny potwór! Cholerna suka! Żmija! Gad!

Wrzaski Hansa obudziły Johana. Chłopak czuł się znacznie lepiej. Bez problemu usiadł na łóżku, przecierając zaspane oczy.

- Co się dzieje?

- Czytaj - Carl podał mu kartkę z pamiętnika Elizy.

- Chryste... Co to jest?!

- To jest pisane ręką psychopaty! - darł się wściekły Hans - Twoja matka to najgorszy potwór, jakiego znam! Kurwa!

Nastąpiło krótkie milczenie. Chłopcy zamarli.

- Pozbędę się jej - oznajmił Hans.

Wziął Friedricha na ręce, pocałował go w policzek i podał Carlowi.

- Czekajcie.

- Tato, tylko nie rób żadnych głupstw! - zawołał blady Johan, wstając z łóżka.

Hans szybko przeszedł do pokoju Elizy i Elsy. Z impetem otworzył drzwi. Uderzyły w ścianę, prawie wylatując z zawiasów.

Von Mittstach z całej siły pociągnął córkę za długie, jasne włosy i wywlókł ją z pokoju. Dziewczyna piszczała i miotała się jak ryba wyrzucona na brzeg. Hans po każdym kolejnym pisku Elsy jeszcze mocniej pociągał ją za włosy, wyrywając je.

Zaciągnął szlochającą z bólu córkę do pokoju synów i ryknął:

- Eliza!

Kobieta szybko wpadła do sypialni.

- Co się stało, kochanie? Boże, zostaw ją! - wrzasnęła.

- Jeżeli dzisiaj nie wyniesiesz się z tego domu, to albo ja stąd wyjdę ze swoimi synami raz na zawsze, albo zmuszę cię do opuszczenia tego miejsca w inny sposób - powiedział spokojnie - Pójdziesz za swoją córeczką jak pies za panem, co?

- Hans - zaszlochała Eliza - Hans, proszę cię, daj mi szansę...

Rozwścieczony mężczyzna popchnął Elsę. Dziewczyna upadła na podłogę, zalewając się łzami.

- Wybieraj. Albo ty, albo ja.

Eliza ryknęła. Był to naprawdę nieludzki, potworny ryk. Nawet zwierzę nie potrafiłoby wydać z siebie takiego dźwięku.

- Kocham cię - wrzasnęła patrząc obłąkanymi oczami na męża - Jak możesz?! Jak?! Te potwory zrujnowały ci życie, nie widzisz?!

- Wynocha!

Eliza złapała córkę za rękę i wypchnęła ją z pokoju.

- Uciekaj! Wiesz, co robić!

Dziewczyna wybiegła, uśmiechając się jak szaleniec.

- Hans, chodź!

- Wynocha!

Mężczyzna podszedł do żony z zamiarem uderzenia jej. Kobieta wybiegła z pokoju, śmiejąc się.

Hans zatrzasnął drzwi.

- Tato... - wyjąkał Carl.

- Przepraszam - milicjant usiadł na podłodze, opierając się o drzwi.

- Nie chciałem, żebyście musieli na to patrzeć...

Friedrich podbiegł do ojca i mocno go uściskał.

- Nie przejmuj się, tato - Johan poklepał go po ramieniu - Wszystko w porządku.

- Co to za zapach? - Carl wstał - Coś jakby...

Gabriel wyszedł na chwilę z pokoju. Nagle w domu rozległ się pisk.

- Pali się!