W parku część 6

Byłem pierwszy, bo chciałem aby tak się stało. Przestrzenne wnętrze, stylizacja przypominała mi moje nastoletnie czasy, owalne ściany z wielkimi lustrami, co optycznie powiększało pomieszczenie. Nie wiem czym się kierowała, co dla niej jest w tych klimatach, tak specyficznego, tak pociągającego, że stał się głównym miejscem, tym o którym być może będziemy wspominać, jeśli to zaskoczy.

--Ja też już jestem, długo czekasz?

--Nie zdążyłem nawet się dobrze porozglądać, więc ty też raczej przyszłaś szybciej.

Pokazała mi przeciwległy narożnik, który wyglądał na taki, który może służyć za znakomity, do obserwacji sali, a co ważniejsze, otaczać mógł naszą intymność, choć przy tych lustrach, to ciężko czuć komfort. Ania chyba czuła się jak u siebie, nawet nie rozglądała się po sali, tylko podała mi na dzień dobry menu.

--Ty sobie wybierz jakiś smakołyk, bo ja to nie muszę tego przeglądać, zawsze biorę to samo.

--A może i ja wezmę to co tobie tak przypadło do gustu? Jeśli oczywiście nie będziesz z tego robić tajemnicy, bo może to ma mnie zaskoczyć?

Przechyliła głowę na bok i tak z rozbawieniem patrzyła na mnie.

--To jest sałatka, ale taka konkretna, ja ją nazywam z Grecji. Uwielbiam wpatrywać się w jej zawartość na talerzu, te wszelakie warzywa, owoce morza, a do tego, te malutkie bułeczki, papryczki, po których oczy nabierają wyrazistości, mięso z kurczaka, sos, którego składników nikt nie zna.

--To dla mnie jest najlepszą rekomendacją, menu nie będę dziś potrzebować.

--Popijam sokiem z porzeczek, ale to dla ciebie za słabe, co?

Zmrużyła oko, co było jednoznacznym gestem, znanym już od dzieciństwa.

--A zaskoczę cię, bo wezmę bez woltów, ale miętowo-wiśniowy.

--Lubię jeść, to dla mnie ważniejsze niż sen, mogę zarwać noc, pisząc swoje wypociny, ale nie mogę się obyć bez wafelków, liści sałaty, pomidorów, mizerii, orzeszków, słonecznika.

--Przez ciebie zrobiłem się głodny, idę to zamówić.

--Jeśli nie chcesz czekać, to proszę bardzo.

Zamówiłem, a gdy wróciłem Ania siedziała z zamkniętymi oczyma.

--Nie będę ci przeszkadzał jak o coś zapytam?

--Zawsze, tak po przyjściu w to miejsce, wymykam się na chwilę, by wyobrazić sobie, że jestem w swej młodości, w tym, co było dzieciństwem.

--To teraz wiem, co jest tematem twych opowiadań, tym czymś co cię inspiruje.

Otworzyła oczy, wsparła się łokciami o blat stolika, a ja czekałem na genezę jej hobby.

--To prawda, że zaczęłam jako dziecko pisać, takie wrażenia ze szkoły, o tym co mnie ciekawi, kim będę jak dorosnę, ale teraz to chcę zagłębić się w siebie. Wiesz, że czasem jak odłożę coś do szuflady, to po jakimś okresie sięgnąwszy po to, nie mogę uwierzyć, że to ja napisałam.

--Mnie to nie dziwi, bo kiedyś czytałem, że w słowie pisanym jesteśmy bardziej wylewni, mamy więcej ciepła, więc i ty jesteś może bardziej empatyczna w stosunku do tych ludzi, spraw, które opisujesz.

--To nawet nie o to chodzi, a bardziej o sam fakt podejmowanych rozważań, takie refleksje. O które bym siebie nie podejrzewała. No nie umiem ci tego wytłumaczyć.

Przyniesiono nam posiłek, który wyglądał tak kolorowo i smakowicie, że nie mogłem dalej skupić się na konwersacji. Temat musiał zostać w boksie na plac gry wjechał punkt kulminacyjny wieczoru, przynajmniej na ten moment. Cudowne uczucie, napawam się zawsze jego chwilą, tym mieszaniem się składników, smaków, zapachów, łyk mięty, posmak wiśni.

--Jak widzę pomidory, to mi się u babci, te spod foli przypominają, takie które mogłam zjadać bez strachu, że miąższ mą koszulkę ubabra.

--A jakie tam gorąco było, z 15 stopni więcej niż na zewnątrz.

--Ooo! To i ty takie coś widziałeś, taki prawzór dzisiejszej szklarni.

Byłem w szoku, rozmawiamy jakby nigdy nic, tak spokojnie, może to ten lokal, ta sceneria, muzyka, która się prawie sączyła do uszu.

--Mało tego, jak tam byłem na wakacjach, to wydawało mi się to obciachowe, więc nigdy kolegów nie zabierałem do dziadków. Wiesz, takie rurki z tworzywa powyginane, gdzieś cegłami, dachówkami przyłożona folia, no żenada, obciach. A dziś, jak widzę tylko tuje, kostkę brukową, to mi tak jakoś żal.

--A mnie drzewek wiśniowych, bo razem z kuzynkami, brałyśmy garnuszki i po zerwaniu, umyciu i wydrylowaniu…

--Niech zgadnę, śmietana i duuuuużo cukru?

--Dokładnie, ty też tak robiłeś?

--My tak i z agrestem, rabarbarem, a żeby smaczniejsze było, to i kakao babci się przydało jako składnik.

--Fuj! Jak to mogłeś przełknąć, to było pewnie mdłe, bez wyrazu.

Jak ona ładnie wygląda, tak naturalnie, te dłonie tak sprawne manualnie, nabierają produkty,

ujmują szklankę, no i ten gest, gdy zakłada niesforny kosmyk włosów za ucho.

Chcę tu być, niech tak zostanie, niech ta noc się nie kończy, tego mi trzeba, jej , nas.