Wilcze życie przepełnione magią #1

Mam tu pisać treść? Ale nie prawdziwą! Eh...dobra niech będzie. Skoro nalegasz. Ale potem nie miej do mnie pretensji!

Pada, jest noc:

N-Rudo? Możesz iść coś upolować? Dzieci są głodne.

R-Tak. Co mam przynieść?

N-Jakbyś dał radę lisa, byłabym wdzięczna.

R-Dla Ciebie wszystko, Nighturn ty moja.

Rudo wyruszył na polowanie, a w tym czasie Nighturn zajmuje się dziećmi.

N-No już cisza dzieciaki. Zaraz tata przyniesie jedzenie, ale teraz czas na odpoczynek.

K-Ale mamo...

N-Tak Kiyo! Odpoczywamy!

E-Ale my akurat bawiłyśmy się w berka!

N-Elsa! Przestań drapać konary!

E-Eh..dobra.

N-Mean zostaw te kości! Dzieci! Cisza!!!

M-Już już...

Uspokojone szczeniaki cierpliwie czekają na jedzenie, opowiadając sobie o przeróżnych przygodach, jakie chciałyby przeżyć:

E-Ja to bym chciała zabić niedźwiedzia jednym ruchem łapy! Padłby na ziemie jak igloo na wiosnę.

M-A ja bym chciała wcisnąć paszczę całego lwa!

E-No co ty tak się nie da.

M-No wiem ale byłoby fajnie.

K-Przestańcie bujać w obłokach, nie lepiej uciec teraz z domu i spełnić te marzenia, a nie tylko snuć o przygodach?

E-No co ty mama nie pozwoli nam wyjść na dwór przez rok.

K-Bez przesady! Nie dowie się.

M-To jak wrócimy?

K-Powiemy, że nas porwali.

E-Oh Kiyo, przestań. Tak nie wolno.

K-A ty znów nie wolno, nie można...wyluzuj.

E-Ja zostaje.

M-Ja też.

N-I ty Kiyo też.

K-Mama? Przecież byłaś przed jaskinią.

N-Jak dorośniesz, też będziesz miała wyostrzony słuch. No chyba że uciekniesz to nie będzie miał cię kto wychowywać i zostaniesz głucha.

K-Eh...dobra już no.

N-Co się mówi?

K-Przepraszam?

N-No. A teraz chodźcie przed jaskinie bo tata wrócił z liskiem.

Głodne dzieci wybiegły z jaskini. Przed nimi leżał zabity lis. Zaczęły pałaszować go bardzo szybko, nie zważając na kości. Młode ząbki gryzły ciało zwierzęcia a malutkie języczki oblizywały pyszczki z czerwonej krwi. Rodzice patrzyli na szczeniaki pożerające zdobycz.

N-Były głodne..hehe. Nie jadły od przed wczoraj.

R-Tak, to prawda. Przepraszam, przez te ostatnie deszczowe noce rzadziej poluje.

Mean ujrzała światło wschodzącego słońca. Blask promieni odbił się od tafli wody i świecił prosto w oczy szczeniaczka. Zaczęła łapami pocierać oczy.

E-Mean co jest?

M-To światło mi dokucza.

E-Hahaha...no niestety.

M-Mamo zagryź je.

N-Hehe nie mogę, nie potrafię.

E-Idź do jaskini, w niej nigdy nie ma światła dziennego.

Mean ruszyła w stronę domu, gdy wtem ujrzała malutką kosteczkę.

M-Jej jaka malutka, jak z ptaszka. Musi być pyszna, i łatwa do pogryzienia.

Nie świadoma niczego mała Mean wzięła kostkę do pyszczka i zaczęła gryźć. Wypluła.

M-Jaka ona twarda. Nie mogę jej pogryźć. Jest taka mała że dam radę ją połknąć.

I tak też zrobiła. Nie przewidziała jednak, że kość mogłaby się zaklinować w jej drobniutkim przełyku. Na nieszczęście, kosteczka zatkała się na środku przełyku i młoda wilczyca zaczęła kaszleć.