Wilcze życie przepełnione magią #6

Przestraszona wilczyca wytężyła wzrok i nerwowo szukała tajemniczej postaci w okolicach strumienia. Niestety, nikogo tam nie było. Nawet żaba nie zechciała skoczyć. Zdezorientowana Nighturn ciągle obserwując miejsce gdzie stała wilczyca, próbowała dostać się do jaskini. Nie spuszczała brzegu strumyku z oka. Gdy zeskoczyła z jaskini, obraz strumyka znikł za krzakami. Wadera wciąż wpatrzona była przed siebie. Szła tyłem do środka. Nie patrzyła gdzie idzie. Szła powoli. Wtem, niechcący tylną łapą nadepnęła na ranną łapę partnera.

R-Aaaaau!!!

Krzyk zbudzonego Rudo postawił dziewczynki na łapy a Nighturn wyrwał z zamyślenia.

N-Bardzo cię przepraszam, to było niechcący.

R-Nic...się nie stało.

N-Przepraszam. Bardzo boli?

R-Chcesz usłyszeć prawdziwą odpowiedź?

N-Nie...

Dwie córki stały wystraszone krzykiem ojca. Rudo oblizywał ranną łapę. Spojrzał na dziewczynki.

R-Przestraszyłem was?

K-Tak troszkę.

R-Przepraszam.

Kiyo i Mean wypuściły powietrze i usiadły koło mamy.

M-Mamo?

N-Tak córeczko?

M-Dlaczego jesteś niespokojna?

N-Wcale nie, jestem spokojna.

K-Mamo nie kłam.

M-Widać to po tobie.

N-Dziewczyny, co wy wymyślacie.

Rudo, który zajęty był wylizywaniem rany i nie skupiał się na tym, co mówią dziewczyny spojrzał na partnerkę i powiedział:

R-Nighturn?

N-Tak skarbie?

R-Dlaczego jesteś niespokojna?

Małe wilczyce zachichotały, a ich matka zrobiła krzywą minę. Rudo się zdziwił. Mimo, że nie wiedział o co chodzi, również zaczą się śmiać na widok min innych wilków. Jedynie Nighturn zaczęła poważnie:

N-Widziałam coś niepokojącego.

Jama ucichła.

R-Ale co?

N-Wilczycę.

M-Obcą?

N-Tak. Białą wilczycę.

R-Tutaj nie ma białych wilczyc.

N-Tak wiem, ale ta jedna była,

R-Coś ci się przewidziało.

N-Nie. Widziałam na własne oczy. Chwilę temu.

K-Gdzie mamo?

N-Siedziałam na jaskini, była na drugim brzegu strumienia.

Kiyo wyskoczyła z jaskini i szybko znalazła się na jamie. Rozglądała się i starała coś dojrzeć. Było pusto, nikogo nie było. Doszły do niej Mean i Nighturn.

M-Masz coś lub kogoś?

K-Nie, nikogo nie ma.

N-Widzicie tamten kamień?

M-Który?

N-Ten duży. Po drugiej stronie.

K-Widze!

N-Tam była.

Przyszedł do nich kulawy Rudo. Usiadł pod jaskinią. Zaczął węszyć.

R-Nawet odrobiny zapachu nie ma. Może to był sen?

N-Już sama nie wiem.

K-A gdy tata krzyknął, obudziłaś się.

M-To musiało tak być.

N-Tak, pewnie macie racje.

Rodzina wróciła do jaskini, zapomniała o tej przygodzie. Nighturn trudno było nie myśleć, ale z biegiem czasu wypadło jej to z głowy. Mijały dni, rana Rudo się goiła, Kiyo uczyła się polować a mała Mean na razie uczy się poprzez zabawę. Nighturn poluje, ale za kilka dni Rudo powróci na łowy. Rodzina wspomina Elsę, ale nie mają pojęcia jak i gdzie jej szukać. Normalne życie. Rano wstają, planują nowy dzień. Wybierają się w południe nad strumień, z dala od miejsca tamtego wydarzenia. Wracają do jamy, Rudo wybiera się na lekcję polowania z Kiyo a Nighturn zostaje z Mean w jaskini. Gdy ojciec z córką wracają, zbliża się wieczór. Matka pielęgnuje szczeniaki a ojciec idzie na zwiad i poprawia granice terytorium. Gdy jest noc, wadera idzie na polowanie, a basior zostaje z potomstwem. Matka wraca, ucztują i najedzeni zapadają w sen. Normalne, spokojne, wilcze życie prawda? Do czasu...