Opowii *** Kuszący Zapach

A wtedy zupełnie niespodziewanie, wędrowcy dotarli do tajemniczej krainy, by uśmiechów na ustach nie brakowało, gdyż strudzeni drogą, przemożny głód odczuwali. Przeto ujrzeli połacie krzaczków różnorodnych, a owoców na nich kiście całe, jakby ktoś do stołu szwedzkiego zapraszał.

Cudowny wprost zapach (nie przybyłych, gdyż spoceni okrutnie) zakrywał całunem rozwarte nozdrza, aż do większego apetytu pozyskania.

Nieliczni szemrać zaczęli, czy aby nie trujące, z uwagi na to, iż śliczna woń za bardzo przyciągająca będąc, niepewność w umysł sączyła. Jednakowoż głód scenariusz dopisywał, nie bacząc na to, co może nadejść kiedyś.

Część przybyłych, gdzie popadnie strudzone tyłki usadowiło,

dary treściwe, byle jak pałaszując.

Inni zaś, z należytym szacunkiem soczyste kęsy trawili,

wierząc w ciemno, że tak być musi.

Jednak wielu spożyło razem z zastanowieniem,

które wątpliwości rodziło i zazwyczaj brak odpowiedzi.

Jeszcze inni, biegali szaleńczo na polu, jak te zające szalone,

wyżerając przysłowiowe głąby z kapusty, jedni drugim.

Byli też tacy, którzy tylko zmysłom i wiedzy ufali.

Kiedy już wszyscy najedzeni byli,

to w czasie odpoczynku od ruszania szczękami, pomarli.

Wtedy Istoty Tajemne, szybować nad nimi zaczęły.

A gdy słońce schowało czerwone lśnienie za horyzont,

wylądowały, by zwłoki należycie pogrzebać.

A było tak, że jedne ciała śmierdziały, drugie wcale,

trzecie pół na pół, a pozostałe pachniały,

mimo że wszyscy te same owoce spożyli.