Chłopiec z Targu - 1 - Sprzedany

Staliśmy na końcu wielkiego, brukowanego placu. Za nami było tylko kute, żelazne ogrodzenie, zakończone wymyślnymi kolcami u góry. Za nim rozciągał się targ warzywny. Zaraz za moimi plecami, oparte o płot, stały worki z jakimiś bulwami zabrudzonymi ziemią. Mały człowiek odziany w śmieszną bordo kapotę z rękawami i śmieszny brązowy kapelutek leżał na jednym z worków. Dalej stały inne worki z podobnymi bulwami. Przy nich stali lub siedzieli inni ludzie, każdy śmiesznie poubierany. A przecież nie było zimno!

Odwróciłem się w stronę naszego placu. Nie znałem tych bulw, ale pewnie to było coś do jedzenia, a robiłem się głodny.

Od rana nic nie jedliśmy. Noc spędziliśmy w podziemnej części jakiegoś domu, wymurowanej z okrągłych kamieni. Było zimno. Ucieszyłem się, gdy wyprowadzili nas na powietrze. Chłód poranka szybko minął i słońce przyjemnie przygrzewało. Gorzej, że musieliśmy ciągle stać. Pan Kapitan, jak kazał siebie nazywać, założył każdemu z nas obroże na szyje i łańcuchem przypiął do kamiennych słupów, które regularnie były ustawiona na placu. Łańcuch pozwalał na parę kroków, ale siąść się nie dało. Przesunąłem się troszkę dalej, bo przykrył mnie cień. Jeszcze tak gorąco nie było, wolałem, aby mnie słoneczko ogrzewało. W południe spróbuję skryć się w cieniu rzucanym przez słup.

Pan Kapitan miał samych małych ludzi, ale żadnego ich nie znałem. Byli gdzieś z tych okolic zapewne. Ja… nawet nie wiem, w którą stronę była moja Wyspa.

- Któryś z tych dzieciaków umie coś szczególnego? – zawołał jakiś kupiec, który podszedł do naszej grupki.

Ten też był dziwacznie odziany. Musiałem się do tego przyzwyczaić. Tutaj wszyscy chyba się obierają dziwacznie. Poza niewolnikami na targu, takimi jak ja.

- Wasza Miłość! – ukłonił się Pan Kapitan. – Gdyby ktoś z nich coś umiał, to dał bym go na licytację! Albo na specjalistyczne kramy! To tylko niewolnicze mięso, do zabawy, na ofiarę bogom, na magiczne rytuały!

- Ja umiem czytać i pisać! – pisnął jakiś blondynek.

Pan Kapitan trzasnął go pejczem przez plecy. Blondynek wrzasnął z bólu. Krew przez przeciętą skórę zaczęła się sączyć na ziemię.

- W dodatku niektórzy kłamią! Nic to nie warte, Wasza Miłość! – Pan Kapitan skłonił się ponownie.

- Potrzebuję ze dwóch – odparł Wasza Miłość. – Daj mi tego kłamcę i może… - rozejrzał się po nas – tego tam czarnego, co kryje się w cieniu. Trenuję nowe psy myśliwskie – dodał.

- Nie chcę! – zawył czarny, ale Pan Kapitan trzasnął go po twarzy otwartą dłonią i chłopiec zamilkł. Na policzkach zaczerwieniły mu się odciski dłoni z rozłożonymi palcami. Łzy spływały mu z oczu, ale się więcej nie odezwał.

Pan Kapitan odczepił łańcuchy chłopców od metalowych obręczy w słupie i wręczył je Waszej Miłości. Wasza Miłość odliczył sześćdziesiąt srebrnych kółek i wręczył Panu Kapitanowi.

- Iść grzecznie, a jak nie, to nahajka wyląduje na plecach – rzucił Wasza Miłość do nowego nabytku i zniknęli.

Nie było mi ich żal ani im nie zazdrościłem. Miałem nadzieję, że dobrze im będzie z psami. Na Wyspie prawie w każdej rodzinie było kilka psów, wielkich owczarków. Pilnowały owiec i były popularnym środkiem transportu, choć ja wolałem jeździć na kozie.

Rozejrzałem się po pozostałych chłopakach. Stali nieruchomo, ze spuszczonymi głowami. Widać, że każdy był głodny. Właściwie to nikogo z nich nie poznałem dobrze. Niby wszyscy mówiliśmy Wspólną Mową, ale mieli całą masę słów, których znaczenia nie znałem. Szybko to wyczuli i trzymali się ode mnie z daleka. No, na długość łańcucha, bo dalej się nie dało.

Przeszedł kolejny kupiec. Na tego też Pan Kapitan mówił Wasza Miłość. Ale to nie był ten sam, co wcześniej. Ten przyszedł z jakimś chłopcem, trochę starszym od nas. Spojrzałem mu w twarz i się wzdrygnąłem. Źle mu się z oczu patrzyło.

- Czym mogę służyć Waszej Miłości? – skłonił się nisko Pan Kapitan. – Prosty u mnie towar, taki na ofiarę bogom, czy na magiczne rytuały…

- Dla syna potrzebuję nowej zabawki – warknął ten drugi Wasza Miłość. – Młody, wybieraj, nie mam całego dnia.

Chłopak szybko nas zlustrował.

- Tego z kręconymi włosami – wskazał palcem na mojego sąsiada.

Mój towarzysz zbladł. Domyślił się, co go czeka. Już za chwilę syn tego drugiego Wasza Miłość miał łańcuch przypięty do swojego pasa. Rzemieniem poganiał swoją nową Zabawkę.

Przerażony patrzyłem, jak odchodzą. Pan Kapitan bił nas okrutnie pejczem, ale tylko wtedy, gdy ktoś się go nie słuchał. A ten synalek wyraźnie czerpał przyjemność z męczenia swojej nowej zabawki. Struchlały nie zauważyłem przybycia kolejnego kupca. Ubrany był w długą, czerwoną szatę.

Złapał mnie za brodę i obrócił do siebie. Zajrzał w oczy. Przeraził mnie widok jego stalowych tęczówek.

- Otwórz usta!

Otwarłem. Obejrzał. Palcem pomacał wszystkie zęby po kolei. Jego palec smakował krwią i czymś zepsutym.

- Jakie masz imię?

- Ja nie mam imienia – odparłem szybko i natychmiast dodałem – Panie!

Pan Kapitan bardzo zwracał na to uwagę. Parę razy dostałem pejczem, a i tak ciągle zapominałem.

Chyba nie spodobała mu się moja odpowiedź.

- Jak to nie masz imienia? – warknął.

- Nic nie mam, Panie! – odparłem ze strachem. – Tak jak widzisz, Panie! Nawet ta obroża nie jest moja, tylko Pana Kapitana, Panie!

Buchnął śmiechem.

- Skąd żeś takiego głupka wynalazł, co? – zwrócił się do Pana Kapitana.

- Na ofiarę dobry, żywy jest, Mistrzu Ognia – westchnął Pan Kapitan. – Gdyby był mądry, postawiłbym go na licytację – wskazał głową centrum placu.

Tam na podwyższeniu co chwilę wprowadzano kolejnego niewolnika. Wykrzykiwano jego umiejętności i cenę wywoławczą. Większość po chwili schodziła, bo nikt się nimi nie zainteresował, ale kilkoro znalazło nabywców, i to płacących chyba duże pieniądze bo ostro przekrzykiwali się podając coraz to wyższe kwoty. Tak przynajmniej sądziłem ze strzępków okrzyków, które do nas docierały.

- A już myślałem, że ma szczątkowy talent magiczny – zabrzmiał ze śmiechem Mistrz Ognia. – A to zwykły przygłup.

- Przygłup, Mistrzu Ognia, przygłup! – zajęczał Pan Kapitan. – Połowy słów nie rozumie, co się do niego mówi.

- Daj mi największego – Mistrz Ognia zwrócił się do Pana Kapitana.

Kolejny chłopak zmienił właściciela.

Kolejny kupiec chciał dziesięciu nieruszanych. Nie wiem, o co mu chodziło. Ja odpadłem od razu, ze względu na całkiem świeże ślady po pejczu na plecach. Każdego dokładnie oglądał. Odszedł z sześcioma chłopakami.

- Możesz puścić wici, że pod Czerwoną Różą jest świeże mięsko – rzucił odchodząc.

Rzadko jadłem mięso. Na Wyspie jedliśmy owoce, jakie rodziła natura, i sery z mleka owiec i kóz, które chowaliśmy, czasem ryby i różne morskie żyjątka wyrzucane przez fale na brzeg. To przy zbieraniu ostryg porwali mnie piraci. Mój wierny kozioł Czarnuch rzucił się mi na ratunek, ale go zabili. Potem ugotowali z niego gulasz. Nie mogłem jeść Czarnucha, ale podobno był smaczny.

Podszedł kolejny kupiec. Ubrany był w jaskrawożółtą lekką koszulę, i taki sam jaskrawożółty płaszcz.

- Jakie masz imię? – zwrócił się do mnie.

- Nie mam imienia, Panie – odparłem strwożony. O co im chodzi? Pan Kapitan nie był zadowolony z mojej poprzedniej odpowiedzi, a przecież nic nie miałem. Nawet najmniejszego skrawka ubrania, w którym mógłbym coś ukrywać. – Nic nie posiadam, Panie, tak jak widzisz – rozłożyłem szeroko ręce.

- Jak cię wołają? – uśmiechnął się Pan w Żółtym Ubraniu.

- Ostatnio Przygłup, Panie – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

Chłopcy obok mnie zaczęli się śmiać.

- A wcześniej Kurwa, Panie – dodałem.

Chłopacy śmiali się na cały głos. A przecież taka była prawda. Piraci tylko wołali: „Kurwa, zrób to! Kurwa, posprzątaj tam”.

- Jesteś kurwą? – zapytał.

Milczałem. Bo co miałem odpowiedzieć. Chłopacy kulali się ze śmiechu, na ile pozwalał im łańcuch.

- Jesteś prostytutką? – zadał inne pytanie.

- Ja nie wiem, co to jest, Panie – wyjąkałem. – Ja nie znam rzemiosła żadnego.

- To Przygłup! – zawołał Pan Kapitan, sprzedając w tym czasie jednego chłopaka.

Wyrywał się silnie, musieli go związać.

- Kupili go na ofiarę pod nowy dom – dotarł do mnie szept któregoś przerażonego chłopaka. – Zakopią go żywcem pod progiem. Będzie z niego domowik…

- Mistrzu Run, wiele krwi z niego wytoczysz – po transakcji podszedł do nas Pan Kapitan. – Dam trzy korony rabatu na Przygłupa.

- Może wezmę – Mistrz Run spojrzał na niego z wyraźną niechęcią. – Muszę go sobie pooglądać.

- Oczywiście – skłonił się Pan Kapitan i poszedł obsługiwać kolejnego klienta.

- Ile masz lat? – kolejne pytanie zadał mi Mistrz Run.

- Nie mam lat, Panie – odparłem ze strachem. – Nic nie mam, jak widzisz, Panie.

- Wiosen? Jesieni? Zim? – próbował dalej Mistrz Run.

- Nic takiego nie mam, Panie – wyjąkałem. – Nawet nie wiem, co to jest, Panie – przyznałem spuszczając głowę. – U nas na Wyspie takich rzeczy nie było. Miałem kozła Czarnucha, ale piraci mi go zjedli.

- Z daleka jesteś? Skąd pochodzisz? Gdzie mieszkałeś? – zasypał mnie pytaniami.

- Na Wyspie, Panie. Daleko, Panie, daleko. Nie wiem, gdzie. Wiele dni i nocy na statku piratów płynęliśmy. A potem na kolejnym i na kolejnym. Tu jest zupełnie inaczej niż u nas, Panie.

- Rozpalać ogień, umiesz?

Kiwnąłem głową.

- Gotować? Prać? Wspinać się na drzewa? – zadawał kolejne pytania, a ja kiwałem głową. – Pływać? Nurkować?

- Biorę Przygłupa! – zawołał głośno w kierunku Pana Kapitana. – Trzy korony rabatu, tak? O odepnij obrożę, mam kolczyk strażniczy!

- Mag go zakolczykuje… Na chowańca go bierze… - dotarły do mnie szepty chłopaków.

- Demon duszę ci zeżre – zawołał jeden z nich, który mnie najbardziej nie lubił.

Śmiał się, ale w oczach jego widziałem przerażenie.

Coś srebrnego mignęło w ręku Mistrza Run.

- BRELOK DO KLUCZY – zdążyłem przeczytać, zanim nie wbił mi go w ucho. – Co to są klucze, Panie? I co to jest brelok?

- Brelok to taka zawieszka strażnicza, jak ta – odparł Mistrz Run. – Teraz, gdy spróbujesz się ode mnie oddalić bez pozwolenie, będzie dźwięczał i świecił. Nie uciekniesz ode mnie. Ale tylko jakiś niesamowicie bogaty mag mógłby sobie pozwolić do przyczepienia do kluczy. To tanie nie jest. Gdy twój poprzednik zatonął w Smętnym Jeziorze, trzy dni się męczyłem, aby na wędkę wyciągnąć trupa i odzyskać brelok!

Srebrny wisior zawisł na moim lewym uchu. Za to Pan Kapitan zdjął mi obrożę.

- Idź za mną – rzucił mi Mistrz Run. – I nie próbuj uciekać, masz na sobie kolczyk strażniczy. Nigdzie się przede mną nie skryjesz. A zresztą… idę na obiad, a ty pewnie też byś coś zjadł, co?

Obiad? Ruszyłem żwawo za Mistrzem Run, pilnując, aby tłum nas nigdzie nie rozdzielił.

- Na chowańca go wziął czy na żer dla demona? – dotarł do mnie szept chłopaków.

- Dla demona, chowaniec musi mieć rozum – odparł któryś.

Więcej ich nie słyszałem. I nigdy więcej ich nie spotkałem.

Średnia ocena: 4.8  Głosów: 5

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (2)

  • Vespera 13.11.2021
    No, i taka fantastyka mi się podoba! Będę czytać dalej, coś mi się widzi, że ciekawa rzecz z tego wyjdzie.
  • Wertyt 14.11.2021
    Wciągające. Z ciekawością przeczytałem.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania