Cud - Rozdział drugi

Walka

- Magda, czy ty zwariowałaś? - zapytał Rafał, gdy powiedziałam mu o podjętej decyzji.

Oboje byliśmy w domu, w kuchni, która nie była wielka, ale na tyle duża, by pomieścić wieloosobową rodzinę. Karolina została w szpitalu. Jak się okazało, miała zapalenie płuc i poważną wadę serca.

- Nie - odparłam spokojnie. - Zwariowałabym, gdybym oddała ją do domu dziecka.

- Nie jesteś matką Polką! - krzyknął.

Rzadko kiedy podnosił głos, ale gdy to robił, trochę się go bałam.

- Jak to nie? Przecież jestem matką i to w dodatku z Polski. - Uśmiechnęłam się, chociaż wiedziałam, że to nie czas na żarty.

- Magda, do jasnej cholery! Nie możesz tego zrobić! - buntował się Rafał.

- Dlaczego? - zapytałam. - Przecież jest tyle rodzin, które adoptują dzieci i w dodatku mają swoje i jest dobrze, jakoś jeszcze się nigdy nie pozabijali. Gdybym miała możliwość, otworzyłabym tak zwany Rodzinny Dom Dziecka.

- Ale ja nie będę jej potrafił pokochać jak własną córkę, rozumiesz? Nie będę potrafił jej zaakceptować.

- Rafał... - Poczułam jak w moich oczach pojawiają się łzy. - Ta mała istota potrzebuje miłości. Potrzebuje matki i ojca. Przecież jest tyle dzieci, które czekają na dom, które pragną mieć prawdziwą rodzinę. Nie chcę, by Karolina była kolejnym takim dzieckiem. Ona już się do mnie przywiązała, a ja do niej. Dzisiaj bawiła się moim łańcuszkiem na szyi, wiesz? To było takie słodkie...

Westchnęłam, na mojej twarzy zakwitł uśmiech. Rafał odwrócił się ze złością.

- Rób co chcesz. Jak widać ja tu nie mam nic do gadania.

Po tych słowach wyszedł, trzaskając drzwiami.

- Mamo, czy wy się z tatą kłócicie? - Do kuchni weszła Julia - sześcioletnia dziewczynka.

Była bardzo podobna do mnie, tylko oczy miała po Rafale. Miała ciemne, długie i kręcone włosy.

- Nie, kochanie - odpowiedziałam, przytulając ją. - Tata po prostu... nie potrafi pewnej rzeczy zrozumieć.

- Chodzi o tą dzidzię, któlą znalazł Klis w swojej szkole? - zapytała.

- Tak, skarbie - odparłam. - Ona nas potrzebuje, wiesz?

- Ona nie ma lodziców? - spytała cicho Julia.

Skinęłam głową. W oczach dziewczynki dostrzegłam łzy.

- Tylko nie płacz - poprosiłam. - Wszystko będzie dobrze.

- Kocham cię, mami - odparła mała, całując mnie w policzek.

- Ja ciebie też, Juli - rzekłam, odwzajemniając pocałunek.

Kiedy po jakimś czasie Rafał wrócił, nie zaszczyciłam go choćby słowem. Rozumiałam go, ale gdzieś w głębi było mi przykro, że nie chce być taki jak ja. Że nie potrafi pokochać tego dziecka. Przecież nawet jej nie widział na oczy, a już myśli w ten sposób. - Jesteś na mnie zła? - spytał wieczorem, gdy po raz drugi uspokajałam telefonicznie Karolinkę, bo pielęgniarki nie mogły sobie dać rady.

- Nie. Jest mi tylko przykro. Nie widziałeś jej na oczy, a mówisz, że nie potrafisz jej pokochać?

Nie odpowiedział, a ja nie zamierzałam ciągnąć tego tematu. Wierzyłam, że sprawa sama się rozwiąże.