Double-Drabble – To co ważne

Opadło jedno z wielu, momentalnie ukrywając się przed światem. Ciemność i wilgoć dało szansę na coś więcej niż nieistotny przepływ czasu. Pęczniało, ukazując gotowość do walki o istnienie. W końcu skorupa pękła, uwalniając je z wszechobecnych ograniczeń.

Zdane na siebie ukazywało delikatne oblicze, które w każdej chwili mogło zostać stłamszone. Jednak wbrew wszystkiemu piękniało, zachłannie chwytając promienie słońca oraz wiosenny deszcz, oddając w zamian zniewalającą woń.

Aż w końcu niespodziewanie zostało dostrzeżone przez świat. Podziwiane, niemal ubóstwiane utraciło to, co najważniejsze – korzenie łączące je z matką ziemią. Podarowane ukochanej płakało płatkami spadającymi na blat stołu. Przegrało, bezmyślnie manifestując zewnętrzne piękno.

....

Świat przyjmowała z uśmiechem, nie walcząc o lazurowe wybrzeże ozdobione pięciogwiazdkowym luksusem. Nieudawana, umykała przed oczami możnych tego świata. Pomijana przez wirujący świat marzeń, żyła prawdziwie wielokrotnie dzieląc się nadzieją. Nie przytłaczała pięknem wszystkiego wokół, a daleko było jej do szarości. Jej oczy rozświetliły niejedną duszę, przynosząc ulgą w cierpieniu.

Nagość była tylko dla jedynego, a nie dla wszystkich wokół, często plugawiących naturalne piękno. Czas nie konserwował jej wyjątkowości, a ukazywał przemijającą piękność, z której wypływała mądrość i spokój.

Gdy jej oczy zgasły ostatecznie, a łzy bliskich skropiły ziemię, to jej życie dało nam nadzieję, że człowiek może być człowiekiem.