Nawiedzona Część 5

Wpadłam do domu z ogromnym hukiem. Pobiegłam prosto do pokoju mijając szybko moją rodzicielkę. Weszła do pokoju, zamknęłam drzwi na klucz a okna pozasłaniałam zasłonami. Usiadłam pod oknem kiwając się w tył i przód. Byłam zmęczona, bałam się, moje serce waliło jak oszalałe a oddech nie chciał się uspokoić. To wszystko moja wina- powtarzałam w głowie. To prze ze mnie Anabel nie żyje. Kastaniel mnie znienawidzi! Nagle rozległo się pukanie do drzwi:

-Ayra co jest? - usłyszałam tatę

-Nic. Naprawdę. Możesz iść.

-Nie. Otwórz drzwi.

-Nie mogę, bo idę się kąpać-skłamałam.

-Dobrze. Przyjdź na dół to porozmawiamy.-odpowiedział odchodząc od drzwi.

Zaczęłam beczeć jak małe dziecko dławiąc się. Nie mam ochoty żyć, bo co to za życie w którym widzisz duchy, które Cię nachodzą i nie pozwalają Ci powiedzieć o tym komuś innemu?... To jest CHORE!... Wstałam chwiejnie z ziemi kierując się do łazienki, by obmyć twarz z tuszu do rzęs. Otworzyłam drzwi, weszłam do środka podchodząc do umywalki. Puściłam wodę chlapiąc nią swoją bladą i zmęczoną twarz. Nagle rozległ się dźwięk odkręcanego kurka od wanny.

-Nie...- szepnęłam bezgłośnie. Nie odwróciłam się, nie miałam już tej odwagi co kiedyś.

-Pomóż Ayra... Pomóż...- jęczał głos jakiegoś chłopaka.

Oparłam się głową o lustro, było mi duszno. Nie mogłam złapać oddechu, nagle ręce... skrwawione dotknęły mnie...

Podbiegłam do sedesu wymiotując. Pełno krwi w mojej łazience cieknącej z wanny. Wymiotowałam jak kot. Zaczął mnie boleć brzuch. Nie miałam sił. Popatrzyłam na wannę, stał w niej chłopak na oko szesnaście lat, z przeciętymi nadgarstkami z których lała się krew. Miał smutny wzrok.

-Czego...chcesz?-szepnęłam bardziej do siebie niż niego.

Podszedł do mnie. Objął i szepnął:

-Wiem, że nie masz sił. Walcz, walcz. Bądź twarda, przetrwasz to..

Popatrzyłam na niego zaskoczona, lecz zaraz zwymiotowałam, ten zapach krwi i rozkłądu... Och

-Nie bój się mnie. Nie masz czego. Nie zrobię Ci krzywdy jak one,przybyłem tu by dodać Ci otuchy w tej walce.

-Kim jesteś?

-Nazywam się Alan. Przysłała mnie tu Anabel, mam Ci przekazać byś walczyła tak jak ona. I żebyś się nie obwiniała się za ją śmierć. To nie Twoja wina...

Otworzyłam usta. Nie wierzyłam w to co widzę i słyszę. Jakiś dobry duch? Nie... to sen...

Wstałam powoli z ziemi, otarłam usta i wróciłam do pokoju. Usiadłam na łóżku, odsunęłam szufladę. Wyciągnęłam z niej żyletkę. Ostrą, małą żyletkę. Dotknęłam nią skóry na nadgarstku, gdy usłyszałam znów tego chłopaka:

-Walcz dziewczyno. Musisz. Jesteś silna, musisz żyć. Widzisz co ze mną się stało? Ja nie potrafiłem walczyć, nie narzekam, ale nie chcę by Twoja rodzina i przyjaciel cierpieli z powodu Twojej śmierci. Daj sobie szansę.

Mimo jego głosu, przycisnęłam żyletkę do skóry gdy znów go usłyszałam:

-One tylko tego chcą. Nie daj im tej satysfakcji... A przynajmniej nie teraz.- te słowa uderzyły we mnie jak auta jadące 240km/h.

Odłożyłam przedmiot znów na miejsce i szepnęłam:

-Jeszcze nie teraz. Zaczekam...