Serce nie sługa cz.5

Na szczęście dla mnie, etap opalania na "rannego Indianina" miałem już za sobą. Po całym dniu spędzonym na plaży, moja skóra nabrała pięknego, złocistego koloru. Zadowolony z tego, co ujrzałem w lustrze po powrocie, z namysłem przejrzałem skromną garderobę i z dna torby, wygrzebałem ogniście czerwoną koszulkę polo i dżinsowe niebieskie bermudy. Odświeżyłem się, przebrałem i poszedłem na obiad. Jeszcze nie zdążyłem skosztować smakołyków, których nakładłem na talerz, gdy pojawiła się Maja i po chwili namysłu, bez pytania, zajęła miejsce naprzeciw mnie.

- Gdybym była tobą, to nie jadłabym tyle. Już i tak widać te kilka zbędnych kilogramów.

Z premedytacją nabrałem na widelec soczysty kawałek mięsa, z rozkoszą zatapiając w nim zęby. Był jednak chyba odrobinę zbyt soczysty, bo po brodzie pociekł mi strumyczek tłuszczu. Kobieta obserwowała z wyraźnym rozbawieniem, jak w pośpiechu usiłowałem obronić przed plamami moje "wyjściowe" ciuchy.

- Smaczne?

- A żebyś wiedziała!

- I potem rośnie, i rośnie pewna część ciała.

- Mojej pupie nie mam nic do zarzucenia - powiedziałem obrażonym tonem. - A jak ktoś woli wychudłe manekiny na ubrania, to jego osobista sprawa.

- To nie manekiny, tylko zgrabni i umięśnieni mężczyźni o cudownych, proporcjonalnych ciałach.

- Aha. - Tym razem ukroiłem sobie mniejszy kawałek. - A do snu będziecie liczyć wszystkie wystające żebra zamiast baranów.

- Szybciej pójdzie niż rachowanie dziurek na skórze od cellulitu.

- Paskuda z ciebie, ale i tak nie zepsujesz mi humoru. - Pomachałem jej przed nosem widelcem. - Po pierwsze, to ja kocham swoją pupę i wcale nie wydaje mi się, żeby jej coś brakowało...

- Ja mówiłam raczej o nadmiarze, a nie o braku.

- A po drugie - ciągnąłem niezrażony - co to za życie na jednym liściu sałaty dziennie?

Zakrztusiła się właśnie popijanym sokiem.

- To metafora - dodałem z satysfakcją, patrząc jak próbuje normalnie oddychać. - Jakbyś nie wiedziała...

- Za parę lat będą cię kopem przepychać przez drzwi i zobaczymy, co wtedy powiesz! I to nie jest metafora.

Wzruszyłem ramionami i z wyraźną przyjemnością wziąłem się za ogromny kawałek czekoladowego tortu. Był cudownie delikatny i tak pyszny, że aż rozpływał się w ustach. Musiałem mieć ciekawą minę, bo Maja spoglądała na mnie podejrzliwie i jakby z zazdrością.

- Chcesz kawałek?

Nie odpowiedziała, więc pomachałem jej przed nosem sporym kęsem na widelcu.

- No spróbuj sobie - zachęciłem. - Za to przez tydzień będziesz jadła nie cały, a pół liścia sałaty.

Prychnęła, ale nie odsunęła mojej dłoni. Widziałem jak wzrokiem śledzi ruch ciasta, a potem załamała się i przytrzymawszy moją rękę, zjadła go.

- I co?

- Faktycznie niezły. - Obróciła się i spojrzała na stół szwedzki, ustawiony w rogu jadalni. - Idę po swoją porcję.

Kiedy wróciła, ja już skończyłem jeść. W milczeniu przyglądałem się, jak pałaszuje dość spory trójkącik.

- Nie bardzo rozumiem. Naprawdę trzymasz tak restrykcyjną dietę?

- Po prostu zdrowo się odżywiam. Co w tym złego?

- No wiesz... Raczej kojarzy mi się z zakompleksionymi nastolatkami, którzy koniecznie chcą zrobić karierę modela lub wzbudzić podziw dziewczyn. Ale ty?

- Sprawia mi to przyjemność.

- Większą niż pyszny kawał czekoladowego ciasta lub wilgotna babeczka z czapeczką przesłodkiego kremu?

- Czekolada jest podobno substytutem seksu? - Posłała mi złośliwe spojrzenie. - Czyżby aż tak bardzo ci go brakowało?

- Nie wiem. - W zamyśleniu oblizałem łyżeczkę. - Zresztą jak może brakować czegoś, czego nigdy się nie próbowało...

Tym razem udało mi się ją ustrzelić. Zamarła z podniesioną ręką, a na jej twarzy odmalowało się tak potężne zdumienie, że o mało nie roześmiałem się w głos.

- No co? Zachowujesz się jakbyś zobaczyła ducha.

- Prawie. - Sięgnęła po kieliszek z wodą, nie spuszczając ze mnie zachłannego wzroku. - Usiłuję znaleźć powód, dla którego przystojny, seksowny chłopak, o dużym temperamencie, zachowuje się jak mnich z klasztoru. Zawód miłosny czy oziębłość seksualna?

- Taa... Każdy, który nie bzyka się na prawo i lewo, jest z pewnością nienormalny. - Zmusiłem się do sarkazmu, bo wciąż dźwięczały mi jeszcze w uszach wypowiedziane przez nią komplementy. - Naprawdę uważasz, że jestem przystojny? I seksowny?

- No... Stosunkowo. Ach! Zapomniałem ci powiedzieć, że zapraszam cię dziś na przyjęcie w ogrodzie hotelowym. Tylko ubierz się w jakieś efektowne ciuszki, żebyś nie przyniósł mi wstydu. Pogłębimy naszą znajomość. - Mrugnęła do mnie okiem i wypiwszy jednym haustem to, co miała w kieliszku, wstała i wyszła, nie zważając na moją oburzoną, pełną pretensji minę.

"Stosunkowo"! Takie niewinne słówko, a tyle pogardy się za nim kryło. "Już ja ci pokażę stosunkowo" - pomyślałem buntowniczo, nakładając sobie na talerz jeszcze jeden kawałek ciasta. Po chwili miałem gotowy cały plan i udałem się na bardzo długi spacer po miasteczku. Do hotelu wróciłem późnym wieczorem. Było już po zachodzie słońca i na stole w salonie znalazłem dużą kartkę: "Czekam na ciebie na dole. Maja".

A czekaj, czekaj...