Wschodnie rubieże cz.6

Żaden dokument wpływający do urzędu obecnego lidera kraju, który dotyczył Walczaka, nie umknął jej uwadze. Wiedziała o nim wszystko, co zdołała wyłuskać ze sprawozdań ludzi, którzy mieli z nim jakąkolwiek styczność. Każda informacja o Walczaku była dla Krystyny na wagę złota. Był on człowiekiem dotrzymującym danego słowa. Z pewnością nie prostym rzemieślnikiem. Znał się na dyplomacji, polityce i finansach lub miał doradców obeznanych w danych dziedzinach. Ukończył nie tylko podstawowe nauczenie, ale musiał też liznąć wiedzy z wyższej półki.

Ponadto Krystyna wiedziała, że założył organizację zrzeszającą iluzjonistów i żołnierzy z całego świata, nie tylko z niespokojnych, targanych wojnami terenów wschodnich. Wiele osób opuszczało kraj, by się do niego przyłączyć i wcale nie były to osoby, którym się źle wiodło. Wręcz przeciwnie, wielu utalentowanych wojowników znikało bez słowa, by potem pojawić się w rozpętywanych przez Pawła konfliktach zbrojnych.

Maria była teraz trybikiem w jego wojennej machinie, a Krystyna za nic nie mogła zrozumieć, dlaczego wybrała taką drogę. Przekręciła się na drugi bok. Była pewna, że znają się z Marią jak łyse konie. Od dzieciństwa wychowały się pod jednym dachem, w jednym pokoju. Od dzieciństwa dzieliły to same marzenie - zdobycie tytułu iluzjonisty rangi pierwszej i służby wobec ojczyzny. Najlepsze przyjaciółki wybawiające się nawzajem z opresji. Uzupełniające się wiedzą i umiejętnościami. Ba! Nawet cechami charakteru!

Dopiero teraz Krystyna uświadomiła sobie, jak słabo musiała ją znać. Zawsze myślała, że mordercy od małego przejawiają skłonności, które później pchają ich do tak odrażających czynów.