Wschodnie rubieże cz.9

Zasiadając do stołu, czuł do siebie niemal obrzydzenie, że będzie ucztował z człowiekiem pozbawionym honoru. W dodatku tym człowiekiem był lider, któremu oddali swoje umiejętności w dowodzie zaufania. Nie chciał marnować tutaj ani chwili, choć wiedział, że nie wymkną się Szulcowi tak łatwo, jakby tego chciał. Wiedział, że każda godzina przepracowana dla niego będzie zmniejszać szanse na uratowanie Aleksandry. Z trudem przełknął pierwszy kęs, mając przed oczami głodną mentorkę.

Z drugiej strony jednak, co szokowało samego Marcina, cała ta sytuacja niemal go bawiła. Wiadomo, że Szulc podchodził do nich z ostrożnością. Dawna rywalizacja z Czarneckim ciągle przybierała na sile, od kiedy obaj zdobyli najważniejsze stołki w swoich krajach, więc to chyba logiczne, że Szulc patrzył na nich jak na szpiegów, którzy będą nośnikiem informacji pomiędzy Wroną a Lewandowskim.

Lider wciągał ich w bardzo ryzykowną dla siebie grę.

- Wiem, że pytania o los Aleksandry Bukowskiej nie dają wam spokoju, lecz mogę was tylko zapewnić, że nasi najlepsi zwiadowcy podążają jej tropem i być może uda im się odkryć kryjówkę Pawła Dąbrowskiego, co pozwoli nam poszerzyć naszą wiedzę o tym człowieku - powiedział Szulc. - Wiem, że to dla was bardzo ważne.

Sposób, w jaki ten człowiek się wypowiadał, wydał się Marcinowi niemal zaproszeniem do konfrontacji słownej.

- Staramy się patrzeć na całą sprawę służbowo - zapewnił Marcin, mając nadzieję, że zbija go z tropu. Było dla niego jasne, że Szulc chce wyciągnąć od nich jakiekolwiek wiadomości w sprawie Marii i , co było dla niego ważniejsze, metody działania Czarneckiego. - Mistrz przysłał nas tutaj, byśmy mogli kontynuować dzieło twoich zwiadowców, panie.