Życie nastoletniego Anioła cz.6

W nocy kilka razy się przebudzałam. Myślałam o Radku i o tym jak mnie potraktował.... Tęskniłam za nim i pragnęłam jego obecności. Wiem, że nie powinienam, ale nie potrafię nad tym zapanować.

Z przemyśleń wybudził mnie dzwonek. Szybko przebrałam się w czarne leginsy i białą bluzę. Włosy spięłam w wysoki kucyk. Zjadłam śniadanie; w moim przypadku były to płatki śniadaniowe oraz kawa z automatu.

Czym prędzej wybiegłam z domu i wskoczyłam do autobusu. W pojeździe dalej myślałam o Radosławie. Z czasem zdawałam sobie sprawę, że coraz bardziej odczuwam jak....człowiek.

Przed szkołą go ujrzałam, stał obok drzwi. Nawet na mnie nie spojrzał...

W szkole ten sam cyrk co zawsze. Lekcje były nudne. Wszystko i tak umiem. Myśli o mym ukochanym nie znikały.Dzwonek. To była ostatnia lekcja.

Wyszłam ze szkoły. Zauważył mnie.

- Witam, to jak? Idziemy? - puścił mi oczko.

- Hej, tak.- zaczerwieniłam się. Zauważył to niestety...

- Do twarzy Ci z rumieńcem.

Droga minęła nam na milczeniu. Co jakiś czas na mnie spoglądał i się szczerze uśmiechał. Ja to samo.

W końcu doszliśmy do hali w której trenuje.

- Chodź, przebierzemy się. - jak to my?

- Dobrze.- poszłąm za nim. Nawet nie zorientowałam się kiedy zdążyłam przytaknąć.

Oprowadzał mnie wielkim, zielonym korytażem. Szatnia była mała, szara. Otworzył jakąś szafkę.

-Jaki masz rozmiar?- uśmiechnął się.

- S.- znowu nie myślę co mówię...

-Proszę.- podał mi jakiś pakunek.

Otworzyłam paczkę i... zamarłam. Jakiś nie przyzwoity strój. Króciutkie spodenki obszyte czymś na podobiznę miniówki, przylegająca bluzka z kołnieżem. Że niby ja mam się w to ubrać?!

- Co to jest?- zapytałam poirytowana.

- Strój do gry w tenisa, nie widzisz?- złośliwie się na mnie popatrzył.

- I niby ja się mam w to ubrać? - dalsze poirytowanie w głosie.

- Tak. - roześmiał się. - poczekam na zewnątrz aż się przebierzesz jeśli nie chcesz przy mnie. - wyszedł.

Z oporem przebrałam się w te tandetne ubrania. Wyszłam po niego.

- Już. - opuściłam wzrok na podłogę.

- No widzisz. Ładnie Ci w nim.- przeleciał mnie wzrokiem. - Jak chcesz możesz popatrzeć jak ja się będę przebierał.- śmiech.

-Nie, dziękuje. Poczekam.- starałam się opanować głos.

Czekałam na niego jakieś 2 minuty.

- Idziemy?- spojrzał mi w oczy.

- T-t-tak. - jąkałam się.

Poszliśmy tym samym zielonym korytażem. Doszliśmy do jakiś wielkich drzwi. Wszedliśmy.

- Podoba Ci się tu?.- Czule na mnie spojrzał.

- Bardzo.- rozglądałam się.

Wielka sala, 10 stanowisk do gry, z czego 6 zajętych. Wysoki sufit, srebrne ściany, białe siatki.

- Chodź, tam jest nasze stanowisko.- pokazał na numerek 8.

Poszłam za nim. dał mi rakietkę i wytłumaczył co mam robić.

Wbrew pozorom szło mi to dobrze. Wygrałam z nim nawet. A on nie umiał opanować z dziwienia oraz wrażenia jakie na nim zrobiłam.

- Coś mnie chyba okłamałaś z tym że nigdy nie grałaś....- puścił mi oczko.

- Nie, po prostu szybko się uczę. - zarumieniłam się.

Przed szatnią, zanim weszłam przyciągnął mnie do siebie. Czułam jego ciepło. Spojrzał mi głęboko w oczy. Przybliżał usta i... pocałował mnie delikatnie. W końcu!

Pocałunek był boski. Taki namiętny i długi. Już myślałam, że zaraz zaciągnie mnie do szatni, a ja w zapomnieniu zrobię coś głupiego...

Popuścił uścisk i poczekał aż wejdę i się przebiorę. Później on się przebierał.

Znowu odprowadził mnie aż pod dom.

- Chcesz wejść do środka? Zrobię Ci herbatki...- zaproponowałam.

- Może innym razem. Dobranoc. - Pocałował mnie i poszedł...

Co ten debil sobie myśli! Niech przynajmniej powie, że mnie kocha czy coś... Chyba tak z każdą laską robi...