Opowii *** Musi mieć czyste

Tekst powtórkowy – skrótu dawnego opka

srebrzysty drucik spinacza

między odłamanym różowawym daszkiem

a zżółkniętym mięskiem spoconego palca

musi mieć czyste

nade wszystko

tłuste skrawki brudu

szczątki spalonych motyli

zdobią szarym pyłem wypalone zapałki

oślinione pety

na wytartym linoleum zaschnięte lepkie kałuże

plamy pośmiertne

zdobią rozkład trupa podłogi

cuchnącą szatą uryny

stół

wyszczerbiony talerz

spleśniałe resztki jedzenia

przyschły do dna

skrzepła krew do ciała

świat wokół cuchnie i gnije

to nic

musi mieć czyste

z większą siłą duszenia przesuwa drutem

zatłuszczony mankiet koszuli

przeszkadza w pracy

słabe światło też problemem

szczur potrąca

postrzępione opakowanie po czekoladkach

w kształcie trumienki

z datą smrodu na wieczku

pająk pieści suchą muchę

na zbrązowiałym ogryzku

mała purchawka

z wyssanym fruwaniem

do rozgniecenia z pustym pyknięciem

musi poprawić światło

podnosi spocony tyłek

wywraca wiadro

odgłos jelit wypływających

z rozciętego makowca brzucha

w brudnej cieczy

pływają skrawki paznokci i dzieciństwa

pluszowy misiu z odprutym oczkiem

musi wkręcić żarówkę

wchodzi na taboret

ciężka od krwi i potu koszula

przygniata stopę

bestia pogryzła kawałek łydki

odgonił póki co

nie trafił butem

duszno pod nierównym sufitem

szmata krępuje nogi

osrana żarówka parzy ręce

trzyma nową

jak ostatnią chwilę

kropelki potu dławią oczy

obraz się rozmywa

taboret niestabilny

spada całym ciężarem

ciało jakiś czas faluje tłuszczem

stabilizacja

leży na boku

wyczuwa tuptanie

bliżej i głośniej

czuje lekki oddech i zapach sierści

łaskotanie wąsów

oczy duże i małe

złączone bliską przyszłością

szczur wgryza zęby

w pulsującą miękkość ostatniej chwili

a on

w ostatnich sekundach życia

zdaje sobie sprawę

że umrze

z brudnymi paznokciami