Autobiografia, rozdział: Koncert "Żabki"

Wersja audio: https://youtu.be/kTbzf0rdJH4

Poprawka imitacji wokalu "Żabki": https://youtu.be/qnwtbhnqJkg

Widziałem i słyszałem ludzi żądających pożyczek. Widziałem i słyszałem ludzi, którzy wściekali się, kiedy nie chciałem im pieniędzy dać oraz takich, którzy wbrew obietnicom pieniędzy mi nie oddawali i udawali wówczas niewiniątka. Widziałem i słyszałem ludzi o pieniądze proszących, błagających, łkających, wymachujących nożem i pistoletem.

I widziałem "Żabkę".

Wsiedliśmy kiedyś, chyba z Piotrkiem, albo z Młodym do tramwaju na Bemowo. Któryś z nich zwrócił mi wówczas uwagę na okularnicę ubraną na zielono, która zajmowała jedno z siedzeń:

-Patrz i słuchaj. To jest "Żabka".

Drzwi tramwaju zamknęły się za ostatnim wsiadającym pasażerem i tramwaj ruszył, a w tramwaju ruszyła ludzka wersja pozytywki:

-KTO MI DA PIĘĆDZIESIĄT ZŁOTYCH?! - rozpoczęła swoją mantryczną zagadkę "Żabka", ziorając w pustkę zalotnie niczym sfinks.

- NO ALE JA NIE WIEM, KTO MI DA PIĘĆDZIESIĄT ZŁOTYCH?! - jestem przekonany, że na starcie monotonnej melorecytacji niczym niewierny Tomasz, miałem ochotę p*erdolnąć sobie z całej pety kilofem w uszy, żeby upewnić się, czy docierają do mnie jeszcze jakieś sygnały z zewnątrz, czy to frywolny mózg płata mi przysłowiowego figla, generując wrażenie słyszenia samoistnie. Potem parsknąłem, a potem po prostu się uśmiechałem, obserwując blednące lub czerwieniejące w odcieniach najróżniejszych emocji twarze innych pasażerów. Wyglądało na to, że jedni mniej, drudzy bardziej efektywnie ukrywali grymas zdegustowania kwaśnego jabłka lub poczucia zażenowania totalnego.

A "Żabka" dokazywała jakby te jej dwa zdania ktoś zaloopował i niespiesznie podkręcał głośność.

Łatwiej mi dziś zdecydowanie zaimitować brzmienie tej frazy niż opisać je słowami, ale spróbuję: to była brawurowa mieszanka kwęku, kwiku, lamentu, biadolenia, wyrzutu wobec świata, tarcia paznokci pilnikiem, szurania miotłą o suchy jak wiór beton z artykulacją przypominającą w sposób niebudzący najmniejszych wątpliwości artykulację osób dotkniętych Zespołem Downa, ale ponad te wokalne smaczki wybijała się jedna najbardziej zdecydowana i trudna do pomylenia z czymkolwiek innym nuta - nuta autentycznego zaciekawienia.

Jechaliśmy i jechaliśmy, a "Żabka" nie oszczędzała nikomu, przeciągając długość dźwięku żabkowości do granic możliwości wypuszczenia całej frazy na jednym oddechu. Nie odpuszczała ani dorosłemu, ani dziecku, ani kulawemu psu z rozstrojem żołądka. Niektórym pot gęsto wystąpił na czoło, inni wybiegali w popłochu na najbliższym przystanku, najpewniej z nadzieją, że kiedyś o tym zapomną, albo chociaż nie przyśni im się to w formie koszmaru, a "Żabka" "piłowała" i "piłowała", albowiem być może prawdą jest, że kto pyta, ten rządzi.