Najszczęśliwszy z kwiatów 18

Karolina dłuższą chwile wpatrywała się w kobietę nie mogąc wydobyć słowa. Myśli, obrazy, słowa przejeżdżały przez jej głowę jak pociągi na najruchliwszym węźle kolejowym świata. Każdy pociąg... każda pośpieszna myśl gdzieś gnała, nie zatrzymując się po drodze nie zabierając pasażerów, aby tylko jak najprędzej dotrzeć do celu. Znów przez chwilę była na balu, tańczyła z Arturem, by w następnym momencie patrzeć na jego gasnące, pozbawione nadziei oczy kiedy bal się skończył i powiedziała mu... Boże co to było? Co mu nagadałam? Po chwili rozmawiała z posiwiałą kobietą, mamą Artura; „On chciałby, abyś go dostała” i trzymała w ręku pierścionek z w wygrawerowanym własnym imieniem. Wszystko to, jak echo z przeszłości rozbrzmiało jej w głowie, by na końcu nagle ucichnąć, uspokoić się, gdy znalazła się na cmentarzu i wpatrywała w ciemny nagrobny kamień z wyrytym imieniem chłopaka, z którym przetańczyła niezapomnianą noc...

– Wszystko z tobą dobrze? – Z rozmyślań Karolinę wyrwał lekko ochrypły głos kwiaciarki. – Nie wyglądasz najlepiej.  

 Terlecka rozejrzała się po pomieszczeniu jakby nie wiedziała gdzie jest i co się dzieje. 

– Dobrze... Wszystko ze mną dobrze. – powtórzyła machinalnie – Skąd wiesz...? – zawiesiła głos na chwilę, dając sobie samej szansę na odnalezienie odpowiedzi na niezadane jeszcze pytanie. Nie znalazła. – Skąd pani wie, że chodzi o miłość? Przecież ja nic takiego nie powiedziałam... – Ponowna chwila zawahania – Jestem ostatnio trochę skołowana... Przepraszam, ale czy mówiłam coś o Arturze? 

– Nic nie musiałaś mówić, ale pamiętam jak to jest... – oczy kobiety zmieniły wygląd, jakby rozbłysły na wspomnienie przysypanej kurzem zapomnienia przeszłości, by po chwili zaszklić się gasnącym światłem – Sprzedawczyni, otrząsnęła się, wytarła rękawem coś, co kręciło jej się w źrenicy, pokiwała zniechęcona głową. – A z resztą... – machnęła zniecierpliwiona ręką kobieta, którą najwidoczniej toczyły wewnętrzne rozterki. – No dobrze, chodź ze mną, pokażę ci. – I ruszyła bez oglądania się na Karolinę. Terleckiej, zadziwionej zachowaniem starszej pani, nie pozostało nic innego, jak podążyć za nią. 

Przeszły przez całe pomieszczenie, mijając wiadra i pojemniki w których znajdowały się najróżniejsze odmiany kwiatów, by w końcu znaleźć się na zapleczu, gdzie samotnie, obok niewielkiego okienka, w otoczeniu miliona niepotrzebnych rzeczy stał, ogromny, w wielkiej, kolorowej, kwadratowej donicy, kaktus.

– To on – oświadczyła kwiaciarka, tak jakby wszystko było jasne.

Karolina rozejrzała się po zaniedbanym pomieszczeniu, gdzie wielki kwiat zajmował centralne miejsce. Dziewczyna, mimo że widziała zadbaną, czystą i bez śladu najmniejszego pyłku na jej soczystych, chronionych kolcami liściach, roślinę, nie miała pojęcia, po co kobieta ją tu przywiodła.

– Ja nie rozumiem…? Po co tu przyszłyśmy?

– Jak to nie rozumiesz? Szukałaś magicznego kaktusa, tak? – Nie czekając na odpowiedź kontynuowała: – Teraz przyprowadź tego swojego chłopca, dotknijcie razem czarodziejskich kolców, i znowu się kochajcie, i żyjcie długo, i szczęśliwie! – Kobieta podniosła głos, najwidoczniej cierpliwość nie była jej mocną stroną.

– Ale… – słowa ugrzęzły Karolinie w gardle – Pani nic nie rozumie… – Z oczu popłynęły łzy. – Ja… Ja też nic już nie rozumiem… – Składzik zawirował dziewczynie w oczach, zrobiło się gorąco, a po chwili serce ścisnął przerażający chłód, jakby coś chciało powstrzymać ze wszystkich sił jego szaleńczą pracę.

Karolina poczuła jeszcze jedno, drugie, trzecie… szarpnięcie w piersiach i potem kiedy już nic tam nie biło, kiedy serce stanęło i gdy padała na zakurzoną posadzkę, jeszcze mignęła jej twarz przerażonej kwiaciarki, która najwidoczniej nie miała pojęcia co się dzieje...

W ciemnościach, jakie ogarniały Terlecką, rozbrzmiewał już tylko głos starszej kobiety:

– Spokojnie dziecko, karetka już jedzie…