Najszczęśliwszy z kwiatów 2

Po przemowie hiacynta zapadła nieprzyjemna cisza. Dopiero po chwili odezwał się głos z wiadra z goździkami.

– To już nie te czasy, kiedyś to kobiety dostawały kwiaty, bez specjalnych okazji, a dziś...

Śnieg na zewnątrz zatrzeszczał pod butami zbliżającego się człowieka, sprzedawczyni szybko wróciła za ladę. Po krótkiej chwili z brzęczeniem dzwoneczka, otworzyły się drzwi. Wszedł młody, około dwudziestoletni chłopak, w kurtce i czapce, cały pokryty śniegiem.

– Dobry wieczór – rzucił przy wejściu.

Kobieta odpowiedziała automatycznie tym samym.

Młodzieniec pociągając nosem zaczął otrzepywać odzienie.

– Na pewno zakochany. Mówię wam, że przyszedł po nas. Na pewno kupi róże – dał się słyszeć cienki głosik. – Dziewczynki szykować się, idziemy na bal!

– No juści, niedoczekanie! – wykrzyczał lilia. – Widać, że młody, ale inteligentny, na pewno wybierze bardziej bezpretensjonalne kwiaty niż durne róże.

– Sama jesteś durna, ty biała flądro! – zaripostowała róża.

Gdy kwiaty uskuteczniały kolejne utarczki słowne, młody mężczyzna zdążył oczyścić okrycie z białego nalotu i zaczął się rozglądać.

– Mogę w czymś pomóc? – zagadnęła sprzedawczyni.

Chłopak zaczął się niepewnie rozglądać, nim powiedział:

– Chciałem kwiaty. Dużo kwiatów.

– Normanie romantyk! Mówię wam romantyk! – podekscytowana krzyczała jedna z róż. – Nas kup! Nas wszystkie!

– Zwijaj pąka, czerwona burdelówo! – jak zawsze wojowniczo zawołał hiacynt – Bez kryptoreklamy mi tu! Gościu mnie kup, no patrz się na mnie jak do ciebie mówię! Tu obok tej czerwonej francy stoję!

– Co?! Burdelówa?! Francy?! Ty scebulały denaturacie! Popraw sobie ziemię, bo ci cebulki widać! Ty...

Szczęśliwie, ludzie ich nie słyszeli, rośliny zaczęły się zachwalać, kłócić, jednocześnie dyskredytując konkurencję.

– Jakie kwiaty pan preferuje, młodzieńcze?

Chłopak patrzył na wszystkie strony rozbieganym wzrokiem.

– No róże, bo inne to takie drugiej kategorii kwiaty, jakby.

– Burak! – rzucił hiacynt.

– Cham! – prychnęła dalia.

– Kochane, party time! – zawołała szczęśliwa róża.

– Róże mamy tutaj – kobieta wskazała wiadro na podłodze – piękne pąsowe, każdej kobiecie się spodobają. Jestem tego pewna.

– Wspaniale, poproszę trzydzieści sześć.

Sprzedawczyni popatrzyła na młodzieńca lekko skonsternowana.

– Trzydzieści sześć? Chce pan taki bukiet?

– Nie, poproszę luzem, tylko owinąć czymś żeby nie zmarzły po drodze, to na bal seniora organizowany przez naszą firmę, szef mnie wysłał, tyle mi brakuje.

– Ach rozumiem, zaraz sprawdzę czy ile mam.

Kwiaciarka wzięła wszystkie róże z wiadra położyła na ladzie i licząc zaczęła przekładać.

– No, moje gratulacje dla królowych miłości! – szydził hiacynt.

– Dołączam się do życzeń! Mam nadzieję, że zakochani dożyją Nowego Roku! – nie mogła powstrzymać się lilia.

– Dziewczynki nie odpowiadajcie na zaczepki prostaków, oni nam po prostu zazdroszczą!

Kwiaciarka właśnie kończyła liczyć.

– Trzydzieści sześć i trzydzieści siedem. Dam panu tę ostatnią już za nią nie licząc.

– Dziękuję bardzo. – Chłopak uśmiechnął się, skinieniem głowy przyjmując propozycję. Lecz kiedy kobieta przygotowywała się do zawinięcia kwiatów, zwrócił uwagę na jeden z nich.

– Wie pani co, tej jednej nie chcę, nawet za darmo. Proszę ją odłożyć, strasznie ona koślawa.

– Jak pan sobie życzy – wskazana róża wylądowała na powrót w wiadrze.

Kobieta zapakowała kwiaty, skasowała należność, złożyli sobie na wzajem grzecznościowe życzenia noworoczne i chłopak wyszedł.

– Asta lavista buraku! – darł się za nim hiacynt – I żegnam ozięble, zakichane królowe miłości!

– Spadaj wsioku! – dał się jeszcze słyszeć głosik zza domykanych drzwi.

– No to poszły, królowe ich mać! Tylko Quasimodo została ha, ha, ha! Nawet darmo jej nie chcieli. Zawsze to coś, drobiazg, ale cieszy! Hej krzywa wysokość, co się stało, że łaskawie z nami zostałaś?!

– Dobre hiacyntowaty, bardzo dobre! – Dorzucał swoje trzy grosze narcyz.

Większość kwiatów zaczęła wyśmiewać i docinać garbatej róży, wetując sobie tym, że muszą Sylwestra spędzić w kwiaciarni.

– Wszyscy cisza! – Wrzasnęła w pewnej chwili lilia.

Kwiaty zamilkły. Zrobiło się tak cicho, że dało się słyszeć opadające płatki śniegu na zewnątrz, przez który przebijał się cichutki płacz odrzuconej róży.