Najszczęśliwszy z kwiatów 6

Gdy już byli w pokoju hotelowym, róża wylądowała na powrót w butelce z wodą mineralną. Jako, że strzeliła wcześniej focha, nie brała udziału w rozmowie, jednak bacznie jej się przysłuchiwała. Dowiedziała się, że para zna się od lat, lecz miała ze sobą jedynie kontakt internetowy, on mieszkał za granicą i umówili się na bal sylwestrowy. Jako ich pierwsze spotkanie. Gdy umysł Artura się końcu odwiesił, dało się wyczuć jak bliska więź ich łączy. Gadali tak i gadali...

– Chyba już powinniśmy wychodzić? Wkrótce rozpocznie się bal – powiedziała Karolina patrząc na zegarek.

– Ja też, ja też! Weźcie mnie, proszę! – Na wieść o balu róża nie wytrzymała.

– Nie. Ty zostajesz, – bezwiednie rzuciła Karolina.

– Co powiedziałaś? – pytał zaskoczony Artur.

– Ja? Mówię, że powinniśmy już wychodzić.

– Tak oczywiście. Mówiłaś coś jeszcze?

– Nie, chodzi ci o coś konkretniej?

– Ona mnie słyszy, udaje głupią! – Darł się kwiat.

Mężczyzna i kobieta równocześnie spojrzeli na różę.

– Słyszysz ją?

– Kogo?

– Ona udaje, mówię ci Art!

– Nie no tak tylko spytałem, chodźmy więc.

– Ona mnie słyszy! – Mimo że róża robiła co mogła, nikt nie zwracał na nią uwagi.

Para ubrana w galowe stroje, założyła płaszcze i skierowała się do wyjścia.

–A ja?! – błagalnie zaskomlał kwiat.

– Hej a co z twoja tą różą, nie weźmiesz jej z sobą na bal?

– Wiesz Artur, tylko się nie obraź. Ona jest słodka i w ogóle miło, że mi ją dałeś, ale nie zauważyłeś? Ona jest garbata. Ma tak śmiesznie wygiętą łodygę...

– Dobrze chodźmy, – zrozumiał przesłanie, nie było potrzeby, aby kończyła.

Gdy światło w pokoju zgasło, w ciemnościach dało się słyszeć cichutkie łkanie. Kolejny raz tej nocy, róża zalała się łzami. Mijała godzina za godziną aż usnęła z wyczerpania. Nie słyszała wystrzałów fajerwerków, okrzyków radości, przespała nadejście Nowego Roku. Ze snu wyrwały ją dopiero otwieranie drzwi i zapalone światło.