Przygody Pierniczka... (11) - Pracowita sobota

W sobotni poranek Pierniczek dokonał przerażającego odkrycia. Wystarczyło, że zajrzał do szafy.

- Mamo! Mamo! Katastrofa! Wiedziałem, że tak będzie jak się przeniesiemy na prowincję!

- Co się stało, Kubusiu? – matka smażyła śniadanie.

Zapach kaszanki miło rozciągał się po całym domu.

Pierniczek wbiegł do kuchni. W ręku trzymał poskładaną w kostkę białą koszulę.

- Widzisz to? Ostatnia! Nie mam w co się ubrać! Będę musiał chodzić na golasa!

- Kubusiu, przecież masz sporo koszul.

- Ale są niewyprasowane! Tu na prowincji nie ma żelazka gdzie podłączyć! W Warszawie miałem sześć gniazdek w pokoju, a tu ani jednego! Nie pójdę jutro jak łachmyta w pomiętej koszuli do kościoła! Wolę chodzić na golasa!

- Proszę cię bardzo – Cecylia przyzwyczaiła się do nieprzejmowania się zbytniego nadzwyczajnymi problemami swojego syna. – To możesz chodzić na golasa. Wolisz dziś, czy jutro do kościoła?

- Zastanowię się – mruknął znikając w swoim pokoju.

Po chwili wrócił, mokry i nagi jak świeżo urodzony.

- Dzisiaj – pojęcie pytań retorycznych było mu doskonale znane i tak samo doskonale je ignorował.

Cecylia bez słowa podsunęła mu talerz z kaszanką. Po raz kolejny podziękowała cicho Bogu, że Kuba nie ma dziwactw związanych z posiłkami. A nadmierne dbanie o ubiór dało się przeżyć. Lepsze to, niż walczyć z nim o prysznic i codzienną zmianę majtek, jak opowiadały jej koleżanki, również wychowujące synów z Zespołem Aspergera.

- Nie ma pomidorka i pieczarek? – słodkie oczęta spoczęły na matce.

Pamiętał. Bez słowa dołożyła przysmażone trzy pieczarki i cztery połówki pomidora.

- Dziś bez fasolki. Ale jajko jest – dołożyła dwa sadzone jaja.

- Czuję się jak angielski lord – odparł radośnie Kuba. – Ale pojawił się nowy problem. W czym pójdę do szkoły w poniedziałek?

- Kupiłam już mundurek – odparła. – Na szczęście masz typowy rozmiar.

Podjechały pod furtkę dwa białe busiki. Na pierwszym była reklama zakładu energetycznego, na drugim zakładu konserwatorskiego.

- Wcześnie są – zdziwiła się Cecylia. – Ale to dobrze.

Z wychodzącą matką minął się w drzwiach Mercedes. Zatrzymał się na progu kuchni jak wryty.

- Yyy… Karę masz?

- Ja? Karę? Za co? Ja nigdy nie rozrabiam! – oburzył się Kubuś.

- No bo siedzisz na golasa! – wypalił Mercedes. – Zupełnie jak… - nagle przerwał czerwieniąc się.

- Nie mam się w co ubrać - Pierniczek nie zwrócił uwagi na zachowanie kolegi. – To co mam zrobić?

- Zupełnie nic? – zdziwił się Mercedes. – Nie wierzę!

- Sam zobacz! – Pierniczek przeszedł do swojego pokoju i zaczął przerzucać rzeczy leżące poskładane w kącie pokoju. – To nosiłem wczoraj, to przedwczoraj, wszystko brudne! A w szafie została mi tylko jedna biała koszula! W czym w niedzielę pójdę do kościoła?

- Moim zdaniem spokojnie to się nadaje do noszenia – ocenił brudną garderobę Mercedes. – Nawet nie śmierdzi.

- Żartujesz! – oburzył się Pierniczek. – To trzeba wyprać i wyprasować! A w domu nie ma prądu, to jak mam to zrobić, co?

- No… Mama czasem pierze coś w rękach – zawahał się Mercedes. – Ale ja tak nie umiem. Zawsze ładuję do pralki.

- No właśnie! Widzisz sam, katastrofa totalna!

- Ale masz czyste rzeczy, tylko pogniecione – Mercedes wskazał na worek z ubraniami.

- A jak wyprasuję bez prądu?

- No… U nas jest prąd! – odkrywczo zauważył Mercedes. – Możesz wziąć do torby trochę i pójść do nas.

- Mogę? Naprawdę? – ucieszył się Pierniczek.

- No, u mnie co prawda nikogo nie ma, a Gabriele od rana jeździ na rowerze, ale Bożenka jest w domu.

- Bożenka? Super! – ucieszył się Kubuś. – To jest myśl!

Szybko spakował do plecaka kilka koszul, majtek i skarpetek, na wierzch położył żelazko. Zarzucił plecak na plecy i wyszedł z domu.

- Zaczekaj! – zawołał za nim Mercedes.

- Co się stało? – Pierniczek odwrócił się w drzwiach.

- Jesteś goły!

- Przecież mówiłem ci, że nie mam się w co ubrać! Już zapomniałeś?

- Ale tak chcesz iść na zewnątrz?

Pierniczek spojrzał na niego nierozumiejącym wzrokiem.

- Nie. Mam. Się. W. Co. Ubrać.

- Masz cały wór czystych ciuchów!

- Niewyprasowane – odparł flegmatycznie.

- Przecież… - Mercedes w ostatniej chwili wpadł na nowy pomysł – możesz ubrać to co na jutro, a nowe sobie wyprasujesz!

- To nie takie głupie – ocenił Pierniczek. – Nie wpadłem na to.

Po chwili, ustrojony w białą koszulę z niebieskim krawatem maszerował raźnie w kierunku byłej stacji kolejowej.

Tknięty tuż przed domem Bożenki nową myślą zboczył z polnej drogi. Zaczął zbierać ostatnie polne kwiaty i układać w bukiet. Coś różowego w trawie zwróciło jego uwagę. Podniósł.

- Ale fajny zeszyt – ocenił. – Bożence pewnie by się spodobał.

Z wielkim uśmiechem wszedł do budynku byłej stacji. Wspiął się na drugie piętro. Zlustrował drzwi po prawej i po lewej. Żadnego nazwiska! Stanął niezdecydowany. Zapukał do jednych. Po chwili drzwi się otwarły.

- Czego chcesz? – nieznajoma dziewczyna pojawiła się w drzwiach. – Pewnie do Rozalii, kolejny zakochany gówniarz! Z takim bukietem ze śmietnika!

Trzasnęły drzwi. Pierniczkowi stanęły łzy w oczach. Postanowił pójść i nigdy tu nie wrócić. Powoli, noga za nogą, zaczął schodzić po schodach.

Skrzypnęły zawiasy.

- Już idę, idę! – wrzasnął. – Już mnie tu nie ma.

- Nie odchodź! – usłyszał głos Bożenki.

Odwrócił się zapłakany. W otwartych drzwiach ujrzał zapłakaną twarz, którą rozjaśnił uśmiech.

- Pamiętniczek!

- Znalazłem za drzewami i… - nie dane mu było dokończyć.

Z Bożenką wiszącą u szyi dał się wciągnąć w głąb mieszkania.

- Jak super, że go znalazłeś!

- To twoje? – zdziwił się. – A tak pomyślałem, że pewnie spodobałby ci się.

- Pamiętniczek! Nie czytałeś?

- Przecież jest pusty!

- No tak, kartki zostały spalone. Ktoś po kryjomu czytał – kolejne łzy spłynęły po twarzy Bożenki. – A te śliczne kwiatki to dla kogo?

- No… dla ciebie chciałem. Ale tamta dziewczyna… – wskazał na drzwi.

- To któraś z Pająkowskich. Nie słuchaj ich. Bukiecik jest śliczny! Naprawdę dla mnie?

Po chwili bukiecik wylądował w wazoniku na środku biurka.

- Idziesz do kościoła? Masz białą koszulę i krawat… Chociaż wczoraj w szkole też tak byłeś ubrany.

- Chciałem przyjść do ciebie i…

- Naprawdę! Tak mi smutno było! Potrzebuję kogoś, kto mnie pogłaska, przytuli, uściska, wytarmosi i wyturla!

Pajączek nie mógł dowierzyć swojemu szczęściu! Mógł pogłaskać Bożenkę i przytulić. Po chwili turlali się po całym łóżku.

- O, jesteś z kolegą – nieznana Kubusiowi kobieta weszła do pokoju. – Zaproś kolegę na czekoladę.

- Lubisz z różą?

- Nigdy nie piłem, więc nie mogę powiedzieć, czy lubię – odparł poważnie Kubuś. – W domu pijam tylko z chili, jak tata.

- A gdzie jest twój tata? Nie przyjechał z wami?

- Synku, to nieładnie tak się dopytywać.

- Tata jest na misji wojskowej w Afganistanie – odparł Kubuś. – Już niedługo wróci.

- Od dawna tam jest?

- Wyjechał dokładnie dziewięć miesięcy przed moimi urodzinami – odparł Kubuś. – Przysłał mi kartkę na urodziny! Ze swoim zdjęciem na czołgu!

Po chwili kobieta zostawiła ich samych.

- Przyszedłeś przepisać lekcje? Nie musisz, tu nie zadają. W starej szkole nam zadawali ciągle, a tu nie.

- Nie pomyślałem o lekcjach – przyznał Pierniczek. – Przyniosłem pranie do wyprasowania. Mercedes mi podpowiedział, aby do ciebie przyjść.

- Ale ja nie umiem prasować! Zawołam mamę!

- Ja umiem – pochwalił się Kubuś. – Tylko potrzebuję prądu, a u nas nie ma.

Cały poranek Kubuś spędził na prasowaniu swoich ubrań. Po raz pierwszy miał milczącego obserwatora.

- Byłbyś wspaniałym mężem – usłyszał w końcu pochwałę. – Już zazdroszczę dziewczynie, która będzie miała cię za męża.

- Ja bym chciał ciebie – wyznał Pierniczek. – Podobasz mi się.

- To miłe – czerwony rumieniec pojawił się na twarzyczce Bożenki. – U nas na Ukrainie tak nie można. A w Polsce?

- Spytam mamy – obiecał Pierniczek. – To chyba nie powinno być problemem.

Zanim skończył prasować, zajrzał do nich Okello.

- Pamiętacie o zbiórce jutro, nie? Na mszy o dwunastej! Nie macie jeszcze mundurów, to tylko załóżcie chusty na normalne ubranie. Wiecie, jak złożyć?

- Po skosie na pół i na szyję? – nie to zapytał, ni stwierdził Pierniczek. – Ale bez frędzli?

- No, nie wyrobimy się. Trudno. W Kakadu cały miesiąc szyliśmy frędzle. A my dopiero powstaliśmy. Przekażcie pozostałym. Pędzę dalej! Do jutra! – ostatnie słowa wyrzucił zbiegając po schodach.

Pierniczek wrócił do domu. Tata Mercedesa przy pomocy syna piłował metalowe rurki, które następnie montował w poszczególnych pomieszczeniach.

- Dobrze, że już jesteś, Kubusiu. Pan Marchewka obiecał, że na wieczór będzie światło i prąd. Na razie w kuchni.

- A może i w innych pomieszczeniach – odparł tata Mercedesa, wchodząc z kolejnymi rurkami do domu. – Dobrze, że wziąłem syna z sobą. Tereska chciała, abym zostawił go pod opieką sióstr Pająkowskich, ale to łobuz, na widok dziewczyn dostaje świra. I pas musi być w robocie. A tu pracuje, aż miło! Pojedzie pani dobrać żyrandole, to zamontuję od razu.

- Mamo, a frędzelki gdzie się kupuje? Potrzebowalibyśmy do chust.

- Pewnie w pasmanterii. Dużo tego?

- No, na taką chustę – pokazał Kubuś. – Z każdej strony. I z dwóch stron naraz. I dla każdego. Ja. Bożenka. Mercedes. Gabriele. I Okello. To pięć.

Cecylia zmierzyła chustę i dokonała szybkich obliczeń.

Do hurtowni pasmanteryjnej zajechali tuż przed zamknięciem.

- Dwa opakowania będzie równo na styk. Może wziąć trzecie? – zastanawiała się głośno.

- Miał jeszcze tu, na pagonach – wskazał Pierniczek. – Okello miał stopień starszego szeregowca.

- Chyba w harcerstwie to się inaczej nazywa – zaśmiała się mama. – Wezmę kolejne opakowanie.

W markecie budowlanym spędzili więcej czasu. Wreszcie dobrali kilka żyrandoli w stylu retro.

W drodze powrotnej coś przyszło Kubusiowi do głowy.

- Mamo, a czemu pan Marchewka docinał rury? Przecież miał kłaść prąd. W rurach płynie woda.

- Tłumaczył mi, że na drewnianych ścianach nie można bezpośrednio mocować kabli. Koniecznie w osłonkach. Plastikowe będą gorzej wyglądały.

Po powrocie Pierniczek otrzymał od Mercedesa pięć kolejnych chust.

- Kupiłeś może więcej tych frędzli? Okello mówił, że przyjdzie jeszcze jedna osoba do zastępu.

- No jasne, że pomyślałem o tym – Pierniczek wypiął dumnie pierś do przodu. – Mamo, obszyjesz?

- Chodź, pokażę ci, jak działa maszyna – Cecylia w stawianiu na samodzielność znalazła sposób na kolejne pomysły syna.

Po pół godzinnym wprowadzeniu Kubuś z językiem na zewnątrz powoli obszywał chusty taśmą z frędzlami. Miał pracę na całe popołudnie i wieczór. Skupiony na zadaniu nie dostrzegał postępu prac wokół siebie. Nawet nie poczuł, że jest głodny.

Późną kolację zjedli wspólnie z Mercedesem i jego tatą już przy elektrycznym świetle. Cecylia uzgadniała dalsze prace nad modernizacją domu.

- Pragnę mieć normalną łazienkę, z prysznicem, ale z drugiej strony nie chcę stracić tego sielskiego uroku starej chaty – tłumaczyła swoją wizję.

- Retro jest teraz w modzie – Adam Marchewka nie widział problemu. – Ludzie masowo montują w blokach. Najgorsze to będą prace ziemne. Wykopać szambo i pociągnąć rurę od studni. A resztę wieczorami pani zrobię.

Marchewkowie po ciemku odjechali do siebie.

- Jestem z ciebie dumny, synu – Adam przekazał niebieski banknot z Kazimierzem Wielkim synowi. – Wiedziałem, że praca na ciebie dobrze wpłynie. Już miałem dość wysłuchiwania skarg od Pająkowskich.

Siostry Pająkowskie były bardzo przekonujące w swoich opowieściach, które dla Mercedesa zawsze kończyły się laniem. Wyglądało na to, że przyjazd Pierniczka odmienił jego los. Chłopak zmilczał odpowiedź. Wolał nie zapeszać.