Apokalipto - Rozdział 10 cz.1/2

Ciemne i ciasne korytarze zdawały się nie mieć końca. Ciągłe zakręty i rozwidlenia zmuszały ich do postoju i rozmyśleń. Cała baza Sonnego była jak jeden, ogromny labirynt, z którego nie było wyjścia. Co najgorsze, cała banda ochroniarzy i strażników siedziała im na plecach, krzycząc i wymachując bronią.

Biegnący na samym tyle Tonny zatrzymał się nagle i ukryty we wnęce ściany, wyczekał odpowiedni moment.

Biegnący na oślep żołnierz nie zauważył nawet, jak tajemnicze ramię wyłania się zza rogu i z całej siły wali go w krtań. Lecący do tyłu mężczyzna wypuścić z rąk karabin, który szybko trafił do byłego kierowcy rajdowego.

Śląc serię w stronę nadbiegających ciał Tonny, podpierany przez towarzyszy, robił krok do przodu.

Pierwsi, którzy sięgnęli po broń martwych żołnierzy byli Iwan, Nikita i Bruke, który znajdując czarne drzwi, odstrzelił zamek i kopnął w nie mocno.

— Tutaj! — krzyknął do pozostałych.

Za drzwiami znajdował się kolejny, czarny korytarz, wypełniony meblami i skrzyniami z bronią. Wbiegając do środka Patrick i Szymon zaryglowali wejście i dołączyli do reszty przyjaciół, którzy oglądali broń schowaną w środku skrzyń.

— Niezły arsenał — przyznał Nikita, który łapiąc za karabin, dokładnie mu się przyjrzał.

— Nie ruszaj! — tajemniczy głos krzyknął z wnętrza korytarza.

Wystraszony mężczyzna odruchowo nacisnął spust. Broń, zwrócona ku ścianie, wystrzeliła pojedynczą, niewielką lotkę.

— Ktoś ty? — zapytał Tonny, unosząc broń.

— Aleksander — rzekł chłopak, który wyłonił się z mroku — Student inżynierii wojskowej.

— A to wszystko? — Nathan wskazał na skrzynie.

Młodzieniec nie zdążył odpowiedzieć. Odgłosy dobijania się do drzwi przerwały im rozmowę. Ludzie Sonnego przybiegli z taranem, zaśmiał się w duchu Charon, który podbiegł do wystraszonego studenta.

— Musimy dostać się do Paryża. Jak stąd uciec?

— Najlepiej kanałem — chłopak wskazał ruchem głowy na zamknięte drzwi windy towarowej.

— Nie będę babrał się w gównie — splunął Iwan i zerknął nerwowo na resztę kompanów, którzy próbowali opóźnić wyważenie drzwi.

— Na dole jest linia metra, którą Sonny nazwał kanał. Prowadzi do Rzymu. Wybudowano ją, by sprawnie uciec, jeśli sytuacja będzie gorąca.

Nie musiał nic dopowiadać. Charon momentalnie skrzyknął chłopaków i wyłamując drzwiczki, po kolei ześlizgiwali się po grubej linie.

Wykorzystując chwilę, Aleksander chwycił za swój ulubiony scyzoryk i jako ostatni zjechał w dół, znikając w mroku.