Poprzednie częściPrzeszłość przyszłości

Przeszłość zapuka do drzwi [04]

Zapewne Marianna znowu stała za firanką i skręcało ją z ciekawości. Tyle rzeczy się wydarzyło, a ona była obok, a nie jak zwykle w epicentrum wydarzeń. Murka odkrywała tajemnice ogrodu, w końcu to jej posiadłość. Ja na tarasie piłem aromatyczną, mocną kawę i upajałem się szczęściem. Pojutrze zakończę pewien etap mojego życia i będę wolny.

— Don't worry, be happy now — zanuciłem pod nosem.

Z błogostanu wyrwał mnie dźwięk telefonu.

— Witam panie Tomaszu, nie przeszkadzam?

— Ależ panie Antoni, cóż za pytanie — odparłem. — Co pana sprowadza? Zamieniam się w słuch.

— Skrzynka już gotowa, jest z czerwonego dębu, tak jak pan sobie życzył — zakomunikował. — Tylko jest jeden szczegół. Czy jakieś epitafium na wieku umieścić?

— Panie Antoni, jest pan niezastąpiony, że o tym pomyślał — odrzekłem uradowany. — Lecz nic mądrego nie przychodzi mi na myśl. — Zamilkłem. — Przeszłość Przyszłości. Proszę napisać! — zakrzyknąłem.

— I tylko tyle? — Usłyszałem zdziwienie w jego głosie. — A po chwili... — No dobra, będzie tak, jak pan sobie życzy — wyznał spokojnie.

Wróciłem do sjesty, a Murka zakończyła topografię terenu i położyła się obok. Piękna w czarnej, podpalanej rudym brązem maści i dwa czarne migdały patrzące na mnie z miłością. Natomiast moje powieki opadały i zamykały światło.

— Tato, wróciłeś. — Uśmiechnąłem się. — Boże, jaki ja jestem do ciebie podobny, a babka zawsze mówiła: — Wykapany dziadek, jej ojciec - z trudem wymawiałem słowa. — Dlaczego utwierdzała mnie w tym przekonaniu przez cały czas?

— Bo była złą kobietą synu, nigdy nie poznałem jej męża — stwierdził. — Nigdy, nawet na zdjęciu. Istniał tylko w jej wyimaginowanym świecie.

— Masz rację, w domu były tylko dwie fotografie, babki i matki — zgodziłem się z nim.

— Tato, dlaczego nie walczyłeś o mnie? — pytałem nieustająco. — Odszedłeś i nie dawałeś żadnego znaku życia.

— Tylko spokój może cię uratować, pamiętasz? — Uśmiechnął się smutno, a jego sylwetka powoli rozpłynęła się we mgle.

— Tato! — wrzasnąłem. — Nie odchodź!

Poczułem zimny dotyk na twarzy, otworzyłem oczy. Murka muskała mnie swoim mokrym nosem.

— To był tylko sen — jęknąłem z żalem.

Pod wieczór udaliśmy się do baru. Zamówiłem to, co zwykle i przy dźwiękach piosenki „Sen o dolinie” Budki Suflera rozpocząłem opowieść. Barman, aż kipiał z ciekawości.

— Dwie kobiety zaważyły na moim życiu, panie kolego — rzuciłem w jego kierunku. — Przepraszam, a jak pan ma na imię? — zapytałem.

— Szymon — oznajmił.

— A byłem pewny, że Tomasz — zerknąłem ukradkiem na jego reakcję. — „Dobrze się maskuje” — pomyślałem. — Tak jak powiedziałem, dwie kobiety. Babka Sydonia przedwojenna arystokratka i moja matka Eleonora.

Nie poznałem nikogo innego z rodziny, a nasz dom był twierdzą, w której nikt nigdy nie zagościł. Ojca pamiętam jak przez mgłę, kiedy odszedł wszystkie rzeczy po nim, babka wyrzuciła na śmietnik. Nie wolno było wspominać jego osoby ani nawet imienia. Niechęć babki do męskiego gatunku graniczyła z chorobliwą obsesją i dlatego do piątego roku życia odgrywałem rolę dziewczynki.

Strojono mnie w sukienki i wpinano wielkie kokardy we włosy, a wołano na mnie Tosia.

Te herbatki, ciasteczka, spotkania kółka różańcowego doprowadzały do rozpaczy. Wszystkie tajemnicze dewotki zachwycały się moją urodą i mówiły; jaka śliczna dziewczynka. Byłem bardzo mądrym i zdolnym dzieckiem. W wieku czterech lat umiałem czytać i pisać, a na piąte urodziny dostałem maszynę do pisania. Miały to być drzwi do wielkiej sławy, a rozpoczęła się droga przez mękę.

— Masz tworzyć, a w przyszłości zostać wielkim pisarzem, babka powtarzała jak mantrę. — Cicho! — darła się, kiedy chciałem coś powiedzieć. — Tylko spokój może cię uratować.

Więc pisałem i nic nie mówiłem, byłem jak marionetka, którą ktoś pociągał za sznurki. Do dziesiątego roku życia przychodziła pani Zofia, emerytowana nauczycielka i przyjaciółka babki. Uczyła mnie w domu, a ja tylko zdawałem egzaminy przed komisją. Zaliczałem kolejne klasy celująco. W wieku dwudziestu jeden lat ukończyłem z wyróżnieniem Wydział Filologii Polskiej i pisałem dalej. A babka i matka czuwały nad moją karierą. Wychowywany pod kloszem jak niewolnik, dusiłem się, a lata mijały. Wciąż stałem w jednym miejscu – nad maszyną do pisania. Kiedy miałem trzydzieści osiem lat zmarła nestorka rodziny, pozostawiła olbrzymi majątek dla mnie, ale był jeden warunek. Tylko wtedy odziedziczę, kiedy wydam swoją pierwszą książkę. Matka zaś po jej śmierci zamknęła się w sobie, a po roku umieściłem ją w szpitalu dla psychicznie chorych w Kobierzynie. Nie była w stanie funkcjonować samodzielnie, bez Sydoni cierpiała, wysychała jak studnia bez wody. Odwiedzałem ją, lecz ona widząc mnie, oskarżała o wszystko. Raz byłem jej synem, a raz mężem Grzegorzem, innym razem Tosią. Po pewnym czasie zaprzestałem tam chodzić.

— Jeszcze raz to samo, panie Szymonie — poprosiłem.

— Już się robi — odburknął.

Zobaczyłem w jego oczach ten błysk. „Poczekaj” - pomyślałem, jeszcze nie przyszedł ten najważniejszy moment. Zapaliłem, mocno się zaciągając i powróciłem do dalszych wspomnień.

— Trzy lata później otrzymałem wiadomość, że matka odeszła. Pozostawiła mi dom i comiesięczną wypłatę sporych środków pieniężnych na moje konto. W rzeczach osobistych znalazłem dwa portrety kobiet i list od mojego ojca, o którym szybko zapomniałem. Dzisiaj wiem, że to błąd i pan coś o tym wie... - Spojrzałem jemu w oczy. Jednak jego wzrok szybko uciekł od mojego spojrzenia. — Ile pan ma lat? — zapytałem.

— Czterdzieści sześć — odpowiedział i zaczął nerwowo trzeć szkło.

— I nic nie ma mi pan do powiedzenia? — Uśmiechnąłem się do niego. Udał, że nie słyszy, ale brzęk rozbitej szklanki znaczył wszystko. Widziałem jego zdenerwowanie.

„Znowu w życiu mi nie wyszło” - unosił się głos Cugowskiego.

— A ja ciągnąłem dalej opowieść: — Zostałem sam jak palec w pustym domu, ale nie tak całkiem do końca, bo wszędzie były obecne dwie kobiety. Postanowiłem coś odnaleźć, dowiedzieć się o przodkach. Na strychu znalazłem moje rękopisy z lat dziecięcych i pamiątki rodzinne. Postanowiłem je uporządkować; przez półtora roku non stop siedziałem i pisałem dzieje swojej rodziny. A było, o czym pisać... Murka się niecierpliwiła, a zegar na ścianie wskazywał późną godzinę. Wstałem, rzuciłem na blat zmięty banknot i nagle usłyszałem głos babki:

— Nie masz żadnego szacunku dla pieniędzy! — ryczała zawsze tak, kiedy wyciągała pogniecione papierowe pieniądze z kieszeni moich spodni przed ich upraniem.

— „Sam już wiem, zbyt późno jest, by zaczynać wszystko znów” — zawtórowałem wraz z Cugowskim i z moją królewną wyszedłem z baru. Wiedziałem, że barman dzisiaj będzie miał trudności z zaśnięciem.

Wbiłem mu porządny „ćwiek do głowy".

Średnia ocena: 4.4  Głosów: 7

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (12)

  • Bożena Joanna 17.04.2020
    Wydaje mi się, że Barmana i Szymona łączą więzy rodzinne. Dla kogo jest ta skrzyneczka z czerwonego dębu? Dla Barmana czy dla kobiety z pierwszej części. Wszystko się gmatwa, powstają nowe hipotezy. W oczekiwaniu na wyjaśnienie serdecznie pozdrawiam!
  • Pasja 18.04.2020
    Witaj Bożenko.
    Czy więzy rodzinne? Chyba nie połączę ich aż tak blisko. Zobaczymy. Pozdrawiam ciepło.
  • Shogun 18.04.2020
    No no, bardzo ciekawie. Dowiadujemy się wielu nowych rzeczy o głównym bohaterze, ale znów, coś się rozjaśnia, coś zaciemnia. Muszę przyznać, że potrafisz umiejętnie prowadzić narrację i fabułę krętą ścieżką. I to mi się podoba, bo nic nie jest oczywiste i takie jakie mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.
    Tak samo jak wyżej Pani Bożena, uważam, że Barman i Szymon są w jakiś sposób ze sobą spokrewnieni. Skrzyneczka jak na razie pozostaje dla mnie zagadką. No nic, z wielką niecierpliwością czekam na kontynuację.
    Pozdrawiam ;)
  • Pasja 18.04.2020
    Dziękuję pięknie za cierpliwość. Powoli dowiemy się co połączyło Tomasza z barmanem Szymonem. Pisząc sama nie byłam pewna co zrobię. Pozdrawaim
  • Szpilka 18.04.2020
    Pasja, przypomniał mi się epizod z filmu "Nic śmiesznego", głównego bohatera w dziecięcych latach, też ubierano w sukienki i nazywano Adasia ?

    Fajne pisanie, przeczytałam z zaciekawieniem ?
  • Pasja 18.04.2020
    Dziękuję za zaciekawienie. A film pamiętam. Mam też ciekawą sytuację z mojego sąsiedztwa. Koleżanka miała autentycznie na imię Andrzejka ( w dowodzie). A powodem było pragnienie jej ojca mieć syna. Ona jako piata córka była do jakiegoś czasu chłopcem. Pozdrawiam
  • Pasja 18.04.2020
    Dziękuję za zaciekawienie. A film pamiętam. Mam też ciekawą sytuację z mojego sąsiedztwa. Koleżanka miała autentycznie na imię Andrzejka ( w dowodzie). A powodem było pragnienie jej ojca mieć syna. Ona jako piata córka była do jakiegoś czasu chłopcem. Pozdrawiam
  • Johnny2x4 18.04.2020
    Bardzo dobrze napisane :)
  • Pasja 18.04.2020
    Dziękuję za zajrzenie, pozdrawiam
  • Bajkopisarz 18.04.2020
    „zdziwienie w jego glosie. „
    Głosie
    „Strojono mnie w sukienki i wpinano wielkie kokardy we włosy, a wołano na mnie Tosia.”
    Przy takim szyku: Wołano na mnie Tosia, strojono w sukienki i wpinano wielkie kokardy we włosy.
    Wykańczasz jeden zaimek i powtórkę
    „byłem jak pacynka, którą ktoś pociągał za sznurki”
    Pacynka jest sterowana palcami od środka, nie kontroluje się jej sznurkami.
    „jeszcze nie przyszedł ten najważniejszy moment”
    Ten – zbędne
    „Spojrzałem w jego oczy. Jednak jego wzrok szybko uciekł od mojego.”
    Spojrzałem mu w oczy, jednak szybko uciekł wzrokiem (i dwa zaimki ubite)
    „Uśmiechnąłem się do niego.”
    Do niego – zbędne dopowiedzenie

    Najbardziej mi się podoba, że nie robisz z barmana mitycznej, nadludzkiej postaci czytającej w myślach klientów, tylko zwykłego, prostego człowieka, który tam jest bo jest. Jak 98,5% barmanów na świecie, a z nieznanych przyczyn w literaturze i filmach są jak postacie o nadprzyrodzonych mocach. Te brakujące 1,5% to po prostu lepsi fachowcy, jakich ze świecą szukać, ale i tak nie tacy, jakich wykreowała ich popkultura.
    Stopniowanie wkręcania, i barmana i czytelnika, też bardzo dobrze rozplanowane.
  • Pasja 18.04.2020
    Piękne dzięki za spojrzenie i sugestie. Naprawione. Jeśli chodzi o barmana to uważam tak jak ty. Nie są jakimś nadludzkim zawodem. W każdym trzeba być człowiekiem. A i fachowców w każdym też mało. Ten barman okaże się kim jest? Pozdrawiam serdecznie
  • MarBe 19.04.2020
    Zazwyczaj teściowe nie tolerują partnerów albo partnerek ich dzieci.
    Często niechęć przenosi się na dzieci.
    Pozdrawiam

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania