Przeszłość zapuka do drzwi [05]

Rozbudzony wczesnym rankiem i zły na bezsenność zwlokłem się z łóżka. Murka jednym okiem popatrzyła na mnie i chrapiąc po psiemu spała dalej. Ja skierowałem swe kroki do łazienki. Wziąłem prysznic, a wycierając ciało, spojrzałem w lustro. Zobaczyłem człowieka zmęczonego życiem, przegranego i nic nieznaczącego ani zawodowo, ani w sferze osobistej. Zero osiągnięć... ba, nawet niczego nie próbowałem zmienić.

— Kim jestem? — spytałem tego w lustrze.

Nie odpowiedział na moje pytanie. Ogoliłem się i spoglądnąłem ponownie w swoje odbicie.

— No, wyglądasz całkiem przyzwoicie, panie Tomaszu — zagwizdałem radośnie.

Otworzyłem drzwi na ogród, słońce powoli wschodziło. Zaparzyłem kawę, której aromat wypełnił kuchnię. Zaspana wilczyca zjawiła się na śniadanie, a ja rozsmakowany boskim napojem, stwierdziłem, że mocna czarna z rana, to najlepszy afrodyzjak dla organizmu.

Wyszedłem z kubkiem na taras i wsunąłem się w wiklinowy fotel.

— Wiesz, Murka, jutro czeka nas pracowity dzień — oznajmiłem. — Pan Antoni zajedzie czarnym Karawanem punktualnie o godzinie dziesiątej i zapakuje do skrzyni spalone resztki mojej opasłej kochanki. Była taka dziewicza w swojej okazałości, lecz nikt jej nie chciał poznać. Doglądałem codziennie, aż do tamtego wieczora, a przez ostatnie pięć lat karmiłem i dopieszczałem. A kiedy już była gotowa, to spaliłem razem z jej matką, która płodziła ją w bólach... Zamknąłem oczy i popłynąłem w senne przestworza.

Donośne szczekanie psa wyrwało mnie z uśpienia. Z domu dochodził sygnał dzwoniącego telefonu, a kiedy włączyłem, usłyszałem głos szanownego Karawana.

— No, wreszcie, raczył pan odebrać! — zawołał z dozą pretensji. — Zaszła zmiana, panie Tomaszu, jutro zamiast mnie przyjedzie moja była małżonka z firmy Katharsis, Aleksandra Karawan.

— Ale, panie Antoni! Czy ta pani jest wtajemniczona w naszą sprawę? — dociekałem zaniepokojony.

— Oczywiście, niech pan o nic się nie martwi — odrzekł. — Żadnych pytań z jej strony nie będzie na mur beton — zapewnił. — Ja dzisiaj wyjeżdżam za granicę, jutro będę siedemset kilometrów od Krakowa — wyrzucił z siebie jednym tchem. — Siła wyższa, panie Tomaszu. Tylko niech pan nic jej nie płaci, jak wrócę, to się rozliczymy. Pozdrawiam i do zobaczenia.

Otworzyłem laptopa i wpisałem w Google nazwę Katharsis. Firma pogrzebowa przy ulicy Księcia Józefa ukazała się na stronie i...

Ponownie zadźwięczał telefon, dotknąłem na ekranie ikonkę zielonej słuchawki oraz przełączyłem na głośnomówiący.

— Dzień dobry! — Usłyszałem przyjemny głosik. — Aleksandra Karawan z tej strony, czy mam przyjemność z panem Tomaszem Kolankowskim.

— Tak — przytaknąłem.

— Mój eksmałżonek przekazał mi zlecenie. I muszę przyznać, że lubię takie nietypowe pogrzeby — zaszczebiotała. — Rozumiem, że w tej kwestii nic się nie zmieniło? — upewniła się.

— Wszystko pozostaje w ustalonym wcześniej porządku — utwierdziłem panią Aleksandrę.

— No, to do jutra, miłego dnia — zapiszczała i zakończyła rozmowę.

Ubrałem się, Murka gotowa stała już przy drzwiach. Wyszedłem i skierowałem kroki w kierunku baru Pod Papugami. Po wejściu do środka zobaczyłem zmęczonego barmana. Pomyślałem, że pewnie nie spał biedaczek. Usiadłem, a on podał mi to, co zawsze. Sączyłem powoli czystą i mocno wciągałem papierosowy aromat. Jak zwykle z szafy wylatywały niczym ptaki cudne dźwięki. Jedyną moją radością w życiu, była właśnie muzyka. Tego nikt nie wykradł z mojej duszy.

Piękny głos Ewy Demarczyk rozbrzmiewał Tomaszowem. Przypomniały mi się letnie wakacje z babką. Właśnie w tym mieście byłem z Sydonią, jako jej wnuczka i przez cały miesiąc stroiła mnie w dziewczęce różowe ciuszki.

Spojrzałem na barmana pytająco.

— Powie mi pan, jak to było z tym listem, Szymonie. Czy mam panu przypomnieć?

— Nic nie wiem o żadnym liście i proszę nie wrabiać mnie w pańskie szemrane interesy, bo zadzwonię na policję — wydusił z siebie.

— Ha, ha, ha — zaśmiałem się. — Dzwonienie na psy, to pańska specjalność — stwierdziłem i podsunąłem w jego kierunku pustą szklaneczkę. — No, to zaczynamy opowieść o synu marnotrawnym.

Nalał mi wódki, a kiedy się pochylił, złapałem go za kołnierz koszuli i spojrzałem prosto w oczy.

— Ty, gnido! — syknąłem. — Ukradłeś moją tożsamość, aby zagarnąć majątek po moim ojcu. — Zbladł i jakoś dziwnie zaczął się trząść. Puściłem zaciśniętą dłoń i pchnąłem go. — Dalej twierdzisz, że nic mi nie masz do powiedzenia?

Wilczyca podniosła się z podłogi i warknęła cicho, pogłaskałem ją. Popatrzyła na mnie i ułożyła się z powrotem. A ja przypomniałem popołudnie sprzed pięciu lat, kiedy wracałem ze szpitala od nieżyjącej już matki. W kieszeni miałem zaadresowaną do mnie kopertę, a nadawcą był Grzegorz Kolankowski, mój ojciec. Skryła przede mną ostatni jego list, który napisał do syna. Mogła zniszczyć, ale zachowała jeszcze w sobie odrobinę przyzwoitości.

— Ty wiedziałeś, pierdolony spowiedniku, że byłem wtedy w ciężkim stanie, upiłeś mnie i odwiozłeś do domu. A list i mój dowód osobisty ukradłeś, bydlaku. — Głos mi się załamywał. — Kiedy na drugi dzień przyszedłem, wyparłeś się wszystkiego. Po dwóch latach poznałem prawdę, że ojciec umierał sam w przytułku, w przeświadczeniu, że jego jedyny syn Tomasz tam go umieścił. A w zamian przywłaszczyłeś cały majątek Kolankowskiego. On nawet nie wiedział o tym, że to nie był jego pierworodny. Bo to byłeś ty, podły draniu! — Szumiało mi już mocno w głowie. Wstałem. — Wal się, jutro przyjdę na ciąg dalszy twoich podłych uczynków — powiedziałem i wyszedłem z Murką, która wiernie kroczyła przy mnie.

Na dobranoc, usłyszałem głos płynący z szafy... „A może byśmy tak najmilszy, wpadli na dzień do Tomaszowa...”

***

Po wyjściu gościa z baru, Szymon zaczął nerwowo wycierać szkło i zachowywać się niespokojnie. Do tej pory był pewien, że nikt się niczego nie domyślał, jednak tkwił w błędzie. „Co on jeszcze może wiedzieć”? – Zadawał sobie w myślach pytania. Kiedyś nawet podkochiwał się w nim. Gdyby odwzajemnił uczucie, nie byłoby całej sprawy. On jednak wolał kobiety, obrzydliwie bogaty i rozpieszczony maminsynek.

— Nic mi nie udowodni ten pijaczyna — stwierdził głośno. — Wszystko było przeprowadzone zgodnie z prawem, a testator już nie żyje. W razie czego mam żelazne alibi.

Wtedy, pięć lat temu wpadł na genialny pomysł, a potem wszystko poszło jak po maśle. Byliśmy w tym samym wieku, zodiakalnymi lwami. Wówczas, czterdzieści jeden lat wcześniej, przyszliśmy na świat tego samego dnia i roku. Czy to nie był zbieg okoliczności? A ten dzień był szczególnym. Pamiętał, że w przypływie zwierzeń i pod wpływem alkoholu, pociągnął go za język i pomyślał, że nic się nie stanie, kiedy zgarnie jego majątek. Stary Kolankowski też niczego nie podejrzewał, gdy przyjechał z listem i przedstawił się jako syn. Znał od podszewki wszystkie tajemnice oraz wydarzenia rodzinne, a poza nim, Tomaszem, nikt już nie żył. Po załatwieniu procedury spadkowej wyjechał i nie obchodziło go, co się stanie z Grzegorzem. Miał przecież wysoką emeryturę i nie potrzebował niańki. A jakby coś, to i tak zwrócą się do syna. Tak wtedy wykombinował.

— Wiem, co zrobię! — zakrzyknął.

Jutro weźmie wolne i sprytnie podejdzie tego cwanego lisa. Wiedział też, że jutro ma ten tajemniczy pogrzeb. Zaczai się w okolicy jego domu i złapie go na gorącym uczynku. I już nie wymknie się po raz drugi. Zadzwonił do partnera i poinformował go o planach.

— Tylko uważaj, Miśku, na siebie — odpowiedział zaniepokojony Janusz.

Po jakimś czasie Pod Papugami zapanowała ciemność, światła pogasły, tylko w służbowej pakamerze panował półmrok, bo barman szykował się do spania. Dzisiaj postanowił przenocować w lokalu. Na tyłach baru stała wypasiona terenówka Suzuki Vitara II gotowa do jutrzejszej akcji.