Sichirtia - rozdział 31

Deszcz zaczął bić o tropik namiotu dokładnie w momencie, kiedy cała czwórka zdążyła się w nim wygodnie usadowić. Odeszli może nawet trochę dalej niż pięćset metrów i mroczne pustkowie, w jakie zmieniła się tundra, zdążyło już wywołać w Leonie poczucie winy, że sam odradzał rozbicie obozowiska od razu. Wtedy jednak stało się coś zaskakującego. Kazik wyciągnął z plecaka jakiś niewielki przedmiot i rzucił to na tundrę.

Przedmiot, który w pierwszej chwili wydawał mu się jakimś grubym dyskiem z sykiem metalu, rozwinął się, rozszerzył i w mgnieniu oka zmienił się w całkiem przestronny namiot, w którym cała czwórka mogłaby spokojnie się zmieścić. Wszystko to trwało nie dłużej niż trzy sekundy, wprawiając Leona w osłupienie.

Widywał już wprawdzie namioty samorozkładające się, ale nigdy nie widział, aby tak mały pakunek dawał ostatecznie tak sporą przestrzeń, a przy tym nie mógł oprzeć się wrażeniu, że namiot sam się zakotwiczył, bo coś syknęło i już po chwili, pomimo wiatru stał pewnie, a Kazik nawet raz się nie pochylił, żeby wbić śledzia.

Bez ceregieli wszyscy weszli do wnętrza i tylko Leon chciał przepuścić Sylwię w drzwiach, za co ta go ofukała i kazała „ładować się do środka”.

W środku nie tyle było ciepło (odkąd założyli stroje nikomu chyba zimno nie było) ile dosyć przytulnie, co wręcz dziwiło Leona, zważywszy że do małego pomieszczenia weszło czworo ludzi w mokrych futrach na sobie. O dziwo jednak Leon zaraz poczuł delikatny ruch powietrza i spostrzegł, że ponad jego głową jest wywietrznik, w którym kręci się niewielki wentylatorek. Nieprzyjemne zapachy zbytnio więc nie dokuczały.

Tropik był szaro-zielony i niemal nieprzejrzysty, a podłoga była wyłożona miękką pianką, tak że siedzieć też było całkiem wygodnie.

Wszyscy sięgnęli do plecaków.

— Trzeba coś zjeść — powiedział Kazik — póki mamy czas.

Odpowiedział mu pomruk aprobaty i już po chwili wszyscy zaczęli rozpruwać swoje żywnościowe racje. Jacek dodatkowo wyciągnął latarkę i powiesił ją na stelażu tak, że dawała rozproszone światło.

Mimo pory de facto wczesnej wszyscy wybrali zestawy obiadowe, stanowiące mięso w sosie zamknięte w jakiejś specjalnej puszce. Leon nie wiedząc zbytnio jak się tym obsłużyć, a jednocześnie nie mając ochoty studiować instrukcji obsługi zamieszczonej na opakowaniu, rozpakował sobie plastikową łyżkę z folijki i przyjrzał się kolegom.

Ci jednak, jak się okazało, nie robili nic nadzwyczajnego. Ściągnęli plastikową, zabezpieczającą pokrywkę, po czym otworzyli puszkę, jak zwykło się otwierać puszki dla psów i każdy postawił ją przed sobą. Minęły może trzy minuty, kiedy z każdej z puszek zaczęły wydobywać się przepyszne zapachy.

— Smakuwa — powiedział Jacek, podrywając swoją puszkę.

Wszyscy mu odpowiedzieli, również Leon, który powtarzając ruchy kolegów, już po chwili sam trzymał w dłoniach ciepły posiłek. O ile zimno mu nie było, o tyle głód zaczął być odczuwalny, zwłaszcza po zderzeniu z tak pysznymi zapachami.

Przez chwilę słychać było tylko skrobanie łyżek.

— No — powiedział w końcu Jacek, oblizując swoją i włożył opakowania do specjalnie przygotowanej do tego folijki. — Pojedzone. Teraz tylko kanapa i meczyk.

— No i browar — uzupełnił Kazik, który też właśnie skończył.

— Browar, zaraz będę miał. — Wyciągnął bidon, wyjął zmyślnie ukryty w nim kubek i wsypał do niego zawartość jakiejś saszetki, a następnie nalał wody. — Wprawdzie rzadko pijam piwo o smaku — przeczytał etykietę — cytrynowym, ale służba nie drużba.

— Nie zanosi się, żeby przestało — oceniła Sylwia, wsłuchując się w bębniący deszcz.

— W tym klimacie może lać cały dzień — zwrócił jej uwagę Leon, również sprzątnąwszy obiadowe przybory i rozglądając się za lemoniadą.

— Tak, meczyk siatkówki by się teraz przydał. — Uśmiechnął się Kazik, poprawiając sobie kaptur, który, chociaż ściągnięty wciąż zasłaniał mu cały tył głowy.

— Miałem na myśli nogę.

— Z kanapą się zgodzę. — Sylwia włączyła się do rozmowy. — Ale ja mogłabym się na niej wyciągnąć, słuchając muzyki.

— O! A czego słuchasz? — zaciekawił się Leon.

— Bardzo różnych rzeczy — dowódca uśmiechnęła się, również robiąc sobie lemoniadkę w proszku.

— Przykładowo? — nie odpuszczał etnolog.

Sylwia westchnęła, odgarnęła z czoła kosmyk włosów, które rozszalały się jej po zdjęciu kaptura i spytała.

— Wiesz co to schranz?

Leon zaprzeczył.

— Transmisja z kuźni — pośpieszył z wyjaśnieniem Jacek.

— Znaczy, techno? — upewnił się nieco zaskoczony Leon.

— Coś w tym rodzaju. — Sylwia się uśmiechnęła. — Ale rzecz jasna nie tylko tego słucham. Lubię różne gatunki. Muzykę alternatywną, pop, rocka. Chętnie słucham Sama Tinnesza i Imagine Dragons.

Dwie ostateni pozycje Leon akurat znał, co skonstatował z ulgą.

— Ja też trochę ich słuchałem — powiedział, upijając gotową lemoniadkę. — Lubię Beliver tych drugich.

— A co ty byś zrobił? — ni z tego ni z owego spytał Jacek.

— Jak to?

— Noga, siatka, czy muzyka? — wielgachny żołnierz pokazał kolejno na siebie, kolegę i dowódcę.

— O nie, nie — uśmiechnął się Leon. — Ja zaległbym na tej kanapie z jakąś książką.

— Kryminałem.

— Nie — zaprzeczył etnograf. — Pewnie coś z językoznawstwa porównawczego albo religioznawstwa. Na przykład Bohater o tysiącu twarzy Campbella.

Mina łącznościowca wskazywała, że choćby bardzo chciał, trudno byłoby mu się odnieść.

— Ja też mógłbym coś poczytać — przyznał Kazik. — I to niekoniecznie The Lancet. Uwielbiam horrory. Zwłaszcza te klasyczne. Przykładowo jestem maniakiem Lovecrafta.

— No co ty? — spytał Leon zaskoczony. — Zaczytywałem się nim na studiach.

— Ja bym mogła przytulić jakąś przygodówkę z elementami fantastyki — przyznała Sylwia, po czym się zastanowiła. — Najlepiej jakieś zagadki dziejów. Coś w stylu Krzyżu Nilu Niżnikiewicza, ale niekoniecznie z kosmitami... — uśmiechnęła się, a mężczyźni się roześmiali.

— Coś czuję, że po powrocie, wszyscy znienawidzimy tę odmianę fantastyki — powiedział Kazik.

— A ty? — Leon zagadnął Jacka. — Co byś chciał poczytać.

Wielkolud wydął wargi i podrapał się w czoło.

— Ja czytuję niemal wyłącznie literaturę faktu — przyznał. — No również poradniki. Ale głównie to biografie sławnych biznesmenów.

Leon wyraźnie się zaciekawił.

— Zamierzasz założyć swój biznes? — spytał.

— Tak. Sprzęt telekomunikacyjny — odparł Jacek i upił lemoniady. — Ten kraj zasługuje na porządną markę w tym zakresie.

— Żartujesz! — zdumiał się etnolog.

Jacek posłał mu zaniepokojone spojrzenie, więc nieco się wycofał i zaczął w innym tonie.

— Przepraszam — przyznał. — Ale to chyba nie jest standardowa droga emerytowanego żołnierza.

Jacek parsknął.

— Twoje wyobrażenie o żołnierzach jest chyba z poprzedniej epoki — skwitował cierpko.

Leon nieco się stropił, ale zaraz w sukurs przyszła mu Sylwia.

— To już nie te czasy — przyznała. — Armia, w której można się było nauczyć jedynie mycia podłogi sznurowadłem, to już przeszłość. Obecnie wojsko kształci najlepiej wykwalifikowanych specjalistów w dziedzinie łączności, nawigacji, kartografii itede. Nie muszę ci chyba tłumaczyć, że to właśnie armia ma dostęp do najbardziej zaawansowanych technologii.

— Nie. Oczywiście, że nie — zapewnił. — I dlatego zostałeś żołnierzem? — zagaił Jacka.

Ten wybałuszył na niego oczy, po czym się zaśmiał.

— Nie. Broń boże! — parsknął. — Wtedy to akurat nasza armia miała jeszcze w sobie wiele z pucowania korytarza sznurówką... Oj! Chciało się momentami na tej sznurówce powiesić. Chciało — westchnął, po czym dodał, jak gdyby nigdy nic. — Narzeczona mnie rzuciła.

Leon aż zaniemówił. Jacek dostrzegł widać to zakłopotanie, bo zaraz wyjaśnił.

— Byliśmy ze sobą dwa lata. Planowaliśmy ślub. Moi rodzice szykowali się, żeby wziąć kredyt pod nasze wspólne gniazdko, a tu ona nagle dzwoni i oświadcza mi, że już nie jesteśmy razem. Jak się potem dowiedziałem, poznała jakiegoś robola z Anglii na portalu społecznościowym i do niego wyjechała. Z tego, co mnie dochodzą słuchy, mają trójkę dzieci. — urwał i spojrzał na drgający pod uderzeniami deszczu tropik. — Poszedłem więc do takiej roboty, w jakiej nie miałem zbyt wiele okazji, żeby o niej myśleć. — po czym nagle się uśmiechnął. — I chyba się opłaciło. O tamtej suce zdążyłem zapomnieć, za to mam wspaniałą żonę, dwójkę dzieci, a niedługo przejdę na emeryturę i stanę się naprawdę bogaty.

Leon tylko kiwnął głową z uznaniem. Zapadło milczenie. Wszyscy wypili i pochowali swoje sprzęty z powrotem do plecaków.

— Ja poszedłem dla adrenaliny. — Ni z tego, ni z owego wyznał Kazik.

Wszyscy spojrzeli na niego, a on ciągnął.

— Początkowo zrobiłem normalną medycynę. Byłem już w środku stażu podyplomowego, kiedy zdałem sobie sprawę, że nie mam ochoty tłumaczyć dziadkom, że powinny wymieniać cewnik raz w tygodniu. Kręciła mnie walka o życie rozumiana dosłownie, a nie jakieś pitolenie na NFZ. No więc przebranżowiłem się i oto jestem.

Oczy wszystkich bezwiednie powędrowały w stronę Sylwii. Ta milczała dłużą chwilę, wyraźnie nie wiedząc co powiedzieć. W końcu znieruchomiała, przygryzła wargę i powiedziała.

— A ja poszłam przez operę.

Gdyby oczy mogły komuś wypaść ze zdziwienia, trójce mężczyzn z pewnością by wtedy wypadły.

— Co?

— Że jak?

— Ale taką śpiewaną?

— Śpiewaną — zapewniła — i do tego rosyjską.

Mężczyźni łypali to na Sylwię, to na siebie nawzajem jakby upewniali się, czy aby na pewno dobrze słyszą. Dowódca siedziała przez chwilę w milczeniu, jakby sama ustalała z sobą faktografię, po czym spokojnie zaczęła opowiadać.

— Od dziecka zawsze uwielbiałam historie o walczących kobietach. Wychowałam się na Ksenie wojowniczej księżniczce i Czarodziejkach z księżyca. Też chciałam być wojownikiem, ale wydawało mi się, że w prawdziwym świecie to nie jest zajęcie dla kobiety. Może dlatego, że moja matka była mdlejącą na każdym kroku mimozą, a może dlatego, że tak naprawdę silne kobiety w kinie tamtych czasów były pokazywane, jak faceci w spódnicy. Nie wiem, czy teraz też tak jest. Wiecie. Żadnych emocji. Wszystko spływa jak po kaczce. Łapiecie, o czym mówię.

— Rozpieprzam pułk wojska i nawet mi powieka nie drgnie — skomentował Jacek. — Kumam, o co chodzi.

— Dzisiaj jest odwrotnie — włączył się Kazik. — Tamte były zimne jak skała, a dzisiaj wszystkie mają wściekliznę, bo walczyć „za” już nie wypada. Można walczyć tylko „z”.

— W każdym razie — ciągnęła Sylwia. — Byłam święcie przekonana, że wybiorę jakieś standardowe studia i zostanę specem od marketingu, czy innym menagerem, aż w wieku lat kilkunastu pojechałam na ferie do ciotki. Mój rodzinny dom jest pod Łomżą, a ciotka mieszkała w Warszawie. Zaraz też zabrała się do pokazywania dziecku z prowincji uroków stolicy, a że była melomanką, pierwsze kroki skierowałyśmy do opery. Akurat grali Kniazia Igora w oryginale. Poszłam i mnie siekło — urwała, przymknęła powieki i zaraz je otworzyła. — Nie wiem, czy kojarzycie tę historię.

— Czy to chodzi o tego Igora z nomen omen Słowa o wyprawie Igora?— spytał Leon. — Tego, który wybrał się na Połowców wbrew przepowiedni i dostał w skórę? Chyba miałem o nim na fakultecie ze starorosyjskiego.

— Dokładnie ten sam — odparła Sylwia. — Historia prosta jak konstrukcja cepa. Mąż jedzie na wojnę i trafia do niewoli. Jego żona, księżna Jarosławna zostaje na miejscu ze swawolną opozycją i zarządzaniem całym grodem. W momencie, gdy właśnie spacyfikowała swojego brata, który usiłował zorganizować przewrót i wysiudać jej męża, przychodzą bojarzy i komunikują jej, że książę małżonek przegrał, został ranny i trafił do niewoli. Muzycznie ta scena jest obłędna, żałuję, że nie mogę wam puścić. Jarosławna oczywiście dostaje spazmów. Upewnia się kilkukrotnie i gdy myśli, że wyzionie ducha, bojarzy mówią, że to jeszcze nie koniec. Bo nie dość, że księcia nie ma i być może nigdy nie będzie, to jeszcze chan połowiecki idzie teraz na ich gród Putywl i zaraz będą mieli tu hekatombę. Na takie dictum Jarosławna mdleje, po czym budzi się i... organizuje obronę grodu, pokonuje Połowców i zmusza ich do odwrotu za Don.

Mężczyźni wybałuszyli oczy ze zdziwienia.

— To jakaś księżna na sterydach — rzucił Jacek.

— A żebyś wiedział — odparła Sylwia. — Ta postać jest fikcyjna, a przynajmniej jej poczynania nie są znane historii, ale jej historia rozłożyła mnie na łopatki.

Sylwia urwała. Dwóch żołnierzy i etnolog patrzyli na nią z mieszaniną zaskoczenia i fascynacji na twarzach.

— To było dla mnie niesamowite odkrycie — ciągnęła — że można zemdleć, można się popłakać, ogólnie okazywać emocje, a jednocześnie dowodzić armią. Po wyjściu z tego teatru, wiedziałam już, co chcę robić w życiu. Papiery na AWL, potem służba zawodowa, rekrutacja do GROMu i jestem.

Uśmiechnęła się.

W namiocie zapadła cisza.

— Niesamowita historia — powiedział w końcu Leon z przejęciem.

— A ty? — spytała go Sylwia.

— Co ja?

— Dlaczego zostałeś etnologiem?

Zapytany zapatrzył się przed siebie i siedział tak dłuższą chwilę, aż w końcu odpowiedział tak, jakby ta odpowiedź jego samego zaskoczyła.

— Chciałem udowodnić ojcu, że kosmici nie istnieją.

— Słyszycie to?! — odezwał się nagle Jacek. — Deszcz przestał padać.

Sylwia, która siedziała najbliżej wejścia, odpięła zamek błyskawiczny i do środka wleciało światło dnia.

Zgadzało się. Deszcz już nie padał.