Myrsky cz.10

– Czy to Pia? – zapytał, ktoś grupy mężczyzn.

– Tak! To Pia! Co ona tam robi? – zawtórował drugi. – Czemu nie było jej w wiosce?

– Córeczko! Co tam robisz?! – Eemeli podbiegł, jak tylko usłyszał imię córki. Martwił się o nią całą noc. Modlił o bezpieczny powrót do domu, ale zobaczywszy jak stoi na środku polany, był zaskoczony równie mocno jak inni, zupełnie jakby to stanie było odpowiedzią na ich strach i pytaniem o jego sens równocześnie. I było coś jeszcze. Coś gorszego od burzy – przeczucie.

Przepełniona strachem Pia też je miała i nie mogła się ruszyć. Wciąż tylko stała, wpatrując się w przewrócone ogrodzenie. Był to koniec pewnego etapu, koniec bezpieczeństwa, które choć pozorne, to jednak dawało punkt uczepienia. Co dalej robić? Biec do wioski? Próbować przytulić ojca i matkę czy może rzucić się w przeciwnym kierunku, postawić wszystko na jedną kartę i szukać brata? Czy gdyby nie zostali rozłączeni, to doszłoby do tej tragedii? Pia słyszała szloch kobiet, wiedziała, że burza kogoś zabrała, kogoś zraniła. Czemu ona została oszczędzona?

Delikatny wiatr plątał jej włosy, zasłaniając, to znów odsłaniając twarz tkwiącą bez ruchu. Nie odgarniała ich. Miała wrażenie, że zastygła w trakcie rozpadu. W tej jednej chwili zapragnęła umrzeć.

– Jesteś głupiutka – szept wkradł się do jej świadomości, a po okolicy rozniósł się złośliwy chichot.

– To jej sprawka! Czary! Pia jest wiedźmą! – krzyknął ktoś z tłumu.

– Czarownica! Wiedźma! – podchwycili inni.

Po policzku dziewczyny spłynęły niekontrolowane łzy. Stała pośrodku chaosu, samotna i bezbronna, jak ranne zwierzę.

*

Szedł całą noc, obserwując błyskawice rozświetlające horyzont. Coś mu podpowiadało, że to zły znak, a jednocześnie wskazywało kierunek marszu.

– Nieźle ta twoja rodzinka namieszała – pełen kpiny głos, rozniósł się echem po okolicy. Myrsky nie odpowiedział. Starannie ukrył niepewność, wiedział, że to nie jego wiatr.

– Możesz mnie ignorować. Rozumiem, że mi nie ufasz, jestem tu nowy. I trochę zazdrosny. Też chciałbym być wybrańcem Króla Nieba. Nie rozumiem czemu, wybrał takiego słabeusza, który nie rozumie siły, jaką posiada, poddaje się szaleństwu i marnotrawi czas.

– Wybraniec? – Myrsky zapytał bardziej siebie niż nowego przybysza. Szedł teraz spokojnie, przygarbiony z rękami w kieszeniach, pogrążony w rozmyślaniach. Próbował przypomnieć sobie cokolwiek, co pasowałoby do tej układanki, ale nic nie przychodziło mu na myśl. Ojciec nie wspominał nigdy o Królu Nieba, a matka… Matka snuła jakieś historyjki na dobranoc, ale nic więcej.

– Tak wybraniec. Rozumiem, że nie wiesz, że matka oddała cię Niebu. Żałosne, tak bardzo chciała mieć syna…

– Nie należę do nikogo innego prócz siebie – odpowiedział pewny siebie. Postanowił już nie ulegać. Pogrzebał szaleństwo wraz z domem rodzinnym.

– To ciekawe co mówisz, a co na to sam Król? Czy nie pustoszy właśnie nowej osady twojej rodziny?

Na te słowa przystanął. Zrozumiał, że błyskawice, które obserwuje od jakiegoś czasu, są skierowane w domy jego bliskich. W jednej chwili zapomniał o odrzuceniu i samotności, jakby zrzucił z siebie stare ubranie.

*

– Brać ją! – Kilku mężczyzn rzuciło się biegiem w stronę dziewczyny. Nie uciekała, wiedziała, że nie ma sensu. Jedyne co jej pozostało, to pójść z nimi do wioski i mieć nadzieję, że jakoś to będzie. Jeszcze nie rozumiała, o co została oskarżona. Nie wiedziała, że aż pięciu ludzi straciło życie, a ona zostanie nazwana morderczynią, że na jej barki zostanie zrzucona wina. Wina za pertraktowanie matki z Królem Nieba, za wyzwanie go przez ojca, za rozpad rodziny, za zniszczoną wioskę. Nit nie miał wątpliwości o jej winie, a nawet jeśli w kimś taka wątpliwość kiełkowała, usuwał ją od razu porwany gniewem reszty.

Gdy drobne nadgarstki wiązali grubym sznurem, wyzywali i oskarżali, Pia dostrzegła w tłumie rodziców. Eemeli stał jakby zbyt zmęczony na jakąkolwiek reakcję, a Pirjo płakała, zakrywając twarz rękoma. Nic nie zrobili. Nie bronili córki, nawet nie wyszli przed szereg. Może nawet poczuli ulgę? Ludzie zapomną, gdy ich dzieci na zawsze zniknął z oczu współmieszkańców. Z ich oczu. Wymarzą wyrzuty sumienia. Będą żyć, jakby nic się nie wydarzyło.

Pia czuła ich myśli. A może złośliwy wiatr szeptał jej do ucha? Może, chciał ją złamać? Świadomość odrzucenia była gorsza od najsilniejszych uderzeń. Jakby ktoś gasił w jej wnętrzu wszystkie światła i zamykał drzwi. Wszystko straciło znaczenie. Nastała ciemność. Bezpański kamień padł obok dziewczyny, odbijając się wcześniej od jej głowy. Krew zmieszała się z błotem.

*

Biegł. Ile tylko sił w nogach. Biegł, a głowa huczała od pytań i wątpliwości. Co z rodzicami? Co z Pią? Dlaczego spotyka ich kara? Dlaczego nie potrafi zapanować nad tamtymi błyskawicami?

Pełen pytań ranił gołe stopy o kamienie, rozcinał skórę o krzewy, a z każdą kroplą krwi zostawiał zagubionego siebie gdzieś z tyłu, jak dojrzewający młodzieniec zostawia za sobą drewniany miecz. Nie przystawał przez wiele kilometrów, ale adrenalina mogła oszukiwać ciało tylko przez jakiś czas. Gdy jej zabrakło, Myrsky przewrócił się. Wyczerpanie nie pozwoliło mu wstać. Leżał więc twarzą przy ziemi i nasłuchiwał. Szum deszczu, grzmoty i pohukiwanie wiatru. Burza pustoszyła osadę jego bliskich, a on nie mógł nic zrobić. Nie miał siły nawet na poczucie bezradności. Sen przyszedł niepostrzeżenie i zabrał go prosto w ciemność.

Po chwili chodził po nieoświetlonych korytarzach, badając ostrożnie opuszkami ściany wzdłuż, których się poruszał. Otwierał drzwi do różnych pomieszczeń, szukał okien, pragnąc światła ponad wszystko. Spostrzegł, że jest całkowicie przemoczony, choć nie pamiętał deszczu. Pot wystąpił na skroniach, a ręce zaczęły drżeć. Pchany pośpiechem zaglądał wciąż do nowych pomieszczeń, aż za jednymi z drzwi dostrzegł świecę. Paliła się rozedrganym płomieniem w rogu pomieszczenia. Podszedł bliżej zwabiony miłym ciepłem. Po chwili dostrzegł, że w ciemnym kącie siedzi dziewczyna. Chciał się do niej zbliżyć, ale coś go powstrzymywało, jakby jakaś siła pochwyciła go za potarganą koszulę i nie zwalniała uścisku.

Wpatrywał się w głąb pokoju, próbując zrozumieć, gdy postać uniosła głowę. Od razu rozpoznał w niej siostrę.

– Obudź się! Teraz! – Świeca zgasła i wszystko zniknęło. Myrsky ocknął się z ustami pełnymi piachu. Zdołał usiąść i spostrzegł, że burza ustała. Nadchodził świt.