Myrsky cz. 5

Leniwie wschodzące słońce, oparło końcówki promieni na twarzy wyczerpanego Myrsky. Bezsilność – w tamtej chwili był jej uosobieniem w każdym wymiarze. Spuchnięta kostka promieniowała bólem aż do bioder. Nie mógł iść ani myśleć, nie wiedział, kim jest, ani skąd pochodzi. Znał tylko swoje imię, ale i ono nie niosło żadnych znaczeń.

– Skąd tyle o mnie wiesz? – rzucił w przestrzeń, nie oczekując odpowiedzi.

– Kiedyś razem tańczyliśmy. Pamiętasz? Naszym parkietem był twój gniew i żal, przybrał kolor purpury. Piękny kolor.

– Nie pamiętam – odpowiedział obojętnym głosem. Zachowywał równowagę, charakterystyczną dla kogoś, komu na niczym już nie zależy. Było mu potwornie niewygodnie, zdawał sobie sprawię z tego, że znalazł się w patowej sytuacji, niczym bydło zapędzone nad przepaść. Mimo to oddychał równomiernie, wdech, wydech... A poczucie porażki niepodziewanie dało mu spokój, spokój natomiast siłę i swobodę myślenia. Wewnętrznie przestał się szamotać. Zrozumiał, że do tej pory był jak uwiązane zwierzę, próbujące zerwać sznur, zamiast go przegryźć.

– Szkoda… Lubię to wspomnienie. Ach no tak, czasem zapominam, że twoje ja porwałam. – Po okolicy rozniósł się złośliwy chichot.

Myrsky wciąż leżał niewzruszony z oczami wbitymi w niebo. Nie próbował nawet szukać źródła głosu. Po wydarzeniach zeszłej nocy wiedział, że rozmawia z wiatrem. Choć wydawało się to irracjonalne, to innego rozwiązania nie brał nawet pod rozwagę.

– Czemu wciąż powtarzasz, że jesteś trochę mną?

– Ja? Nie, to nie ja. Musiało ci się wydawać. Czasem niosę ze sobą inne głosy – znów chichot odbił się echem.

– Chciałaś doprowadzić mnie do szaleństwa? Przez te wszystkie lata mieszasz mi w głowie, a ja dopiero teraz to widzę.

– A może jesteś szalony? Od wielu, wielu lat wciąż rozmawiasz z duchami i szukasz duchów.

Nie odpowiedział. Nie chciał znów ulec manipulacji. Jedyne czego pragnął to odpoczynek i powrót do mglistego wspomnienia dziewczynki o aksamitnym głosie. Przeszukiwanie pamięci przypominało szperanie w stosie przypalonych zdjęć – albo się kruszyły, albo były niewyraźne. Postanowił skupić się na tym, co pamiętał: kręcone włosy, brzmienie głosu, ciepły dotyk dłoni. Szczęśliwie zmęczenie szybko zabrało go w głęboki sen i po chwili znów stał nieopodal osady. Obserwował, jak mieszkańcy odjeżdżają i zabierają ze sobą cały dobytek. Niepokoiła go cisza. Nikt nic nie mówił, ludzie nie rozmawiali, zupełnie jakby pogrążyli się w żałobie. Na ostatnim wozie dostrzegł dziewczynę, nie była już taka mała jak poprzednim razem. Szlochała, mówiła coś pod nosem i znów płakała. Kiedy wóz oddalił się niemal poza pole widzenia, Myrsky usłyszał wyraźnie aksamitny głos, wołający jego imię, ale wiatr zabrał go ze sobą.

Zrozumiał, że został porzucony. Wszechogarniająca samotność sprawiła, że stracił panowanie nad snem. Wszystko zaczęło się mieszać, jakby wpadł w wir. Głosy, wiatr, ból, tęsknota i coś jeszcze. Coś, co przyśpieszyło oddech, sprawiło, że krew zaszumiała. To był gniew. Gniew, który wszystko inne przepędził, moszcząc sobie wygodne gniazdko w nowym domu.

Nadszedł czas, żeby zacząć gryźć.